Chronicon lib. 14
αὐτῶν ἐκδήλως ἅμα καὶ τὰ τούτων ληρήματα καὶ βληχήματα τῆς ἀδεκάστου δί κης ὑπευθύνους καὶ ἐνδίκους (ὢ τῆς ἀπάτης καὶ παρα πληξίας τῶν πεφενακισμένων
Κάϊν καὶ τὸν Ἄβελ καὶ τὸν Σὴθ καὶ τὴν Ἀζούραν καὶ τὴν Ἀσουάμ.καὶ ὁ μὲν Ἀδὰμ κατὰ κέλευσιν θεοῦ ἐπέθηκεν ὀνόματα πᾶσι τοῖς τετραπόδοις καὶ πετεινοῖς κα
κρυβήσομαι, ἡ βαρυτάτη κόλασις ὁ ἀπὸ θεοῦ χωρισμὸς τοῖς σωφρονοῦσιν. ἑβδόμη τὸ μηδὲ κρύπτεσθαι τὴν τιμωρίαν, ἀλλὰ σημείῳ προδήλῳ πᾶσι προ κεκηρύχθαι δ
πυρὸς ἀνηλώθη. καὶ λαβόντες οἱ Πέρσαι ἐκ τῶν τεφρωθέντων ὀστέων ἔχουσι φυλάττοντες ἕως ἄρτι. [εʹ. Περὶ Θούρα.] Μετὰ δὲ Νίνον ἐβασίλευσεν Ἀσσυρίων Θούρ
τοὔνομα Τύρω καὶ κτίσας πόλιν εἰς ὄνομα αὐτῆς, εἰς ἣν καὶ ἐβασίλευσεν, ἐγέννησε δὲ υἱοὺς τρεῖς καὶ θυγατέρα μίαν, τὸν Φοίνικα καὶ τὸν Σύρον καὶ τὸν Κί
δέδωκε τοῖς ἀποσταλεῖσι πρὸς Κροῖσον. τοῦ δὲ θείου ∆ανιὴλ ἐλθόντος πρὸς Κῦρον, εἶπεν αὐτῷ Κῦρος· λέγε μοι, σοφώτατε, εἰ νικῶ Κροῖσον τὸν ἅρπαγα καὶ ὑπ
ἐκάθητο πλησίον ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ζῶν, ἔπαυ σεν ὁ σεισμὸς αὐτίκα καὶ ἡσύχασεν ἡ δημοτικὴ ταραχή. καὶ οὕτως ἐβασίλευσεν, συγκαθημένου αὐτῷ τοῦ χρυσοῦ ἐκτ
αὐτοῦ ἐξανέστησεν ὁ θεὸς τοῖς Ἀσσυρίοις καὶ Πέρσαις καὶ Μήδοις καὶ Πάρθοις Ἀλέξανδρον τὸν Μακεδονίας βασιλέα, ὃς καθοπλισάμενος κατὰ ∆αρείου βασιλέως
τούτοις ἦσαν καὶ γράμματα ἐκ χαλκοῦ καθαρωτάτου πεποιη μένα καὶ ἐκτετυπωμένα ἑκάστου στοιχείου τοῦ παρ' Ἑβραίοις ἀλφαβήτου, ἅπερ δὴ προσάγων ὁ ἱερεὺς
σαντος διότι καθάπερ τις τῶν ὑπηκόων πεσὼν προσεκύνησεν, εἶπεν Ἀλέξανδρος· οὐ τὸν ἀρχιερέα προσεκύνησα, ἀλλὰ τὸν ὑπ' αὐτοῦ θεὸν τιμώμενον κἀμοὶ τὴν βο
λέγεται δὲ ὅτι καὶ φιλοσόφου τινὸς ἤκουσεν εἰπόντος, ὅτι ἄπειροι κόσμοι εἰσίν· καὶ μέγα στενάξας ἔφη· εἰ ἀπείρων ὄντων μηδὲ ἑνὸς ἐγὼ κεκράτηκα. οὕτως
μεγέθους. ὃς ἐν ταῖς τεσσαράκοντα ἡμέραις τῆς περαιώσεως τῶν ἀνδρῶν ἐκεί νων ἀφανὴς γίνεται κατὰ θείαν πρόσταξιν. οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ καὶ δράκοντές εἰσιν ἐ
γράμματα τοῖς Ἑβραίοις παρέδωκεν, ἅπερ ὁ θεῖος Ἁβραὰμ ἀπὸ τῶν Χαλδαίων ἐκό μισεν. λέγει γὰρ Ἰώσηπος, ὅτι πρῶτος Ἁβραὰμ δημιουργὸν τὸν θεὸν ἀνεκήρυξε κ
[Βιβλίον Βʹ.]
47 σθαι τῶν δικαίων τὸ γένος πρὸς τὸ τῶν ἀσεβῶν, ἀλλ' ἐξα λειφθῆναι. ἐπεὶ οὖν ἐφόνευον καὶ ἐλάμβανον τὰς γυναῖκας αὐτῶν, ἐξαίσια τέρατα ἐτίκτοντο οἱ γ
50 τοῦ συνήθους ὑετόν, καταπίπτομεν καὶ συστελλόμεθα, τί οὐκ ἂν ἔπαθεν ἐκεῖνος ἔνδον ὢν καὶ τὴν φρικωδεστάτην ἄβυσσον ἐκείνην ἐννοῶν καὶ τῶν ἀποπνιγομ
δεύτερον Ἀδὰμ Χριστὸν τῇ τῶν Ἑβραίων φωνῇ κατὰ τὸν πρῶτον πάντως Ἀδὰμ χρώμενον, ὡς τὸ ἐφφαθά, καὶ ταλιθὰ κούμη, καὶ λιμὰ σαβαχθανή, καὶ τὰ ὅμοια. καὶ
Ἰωνίαν, καὶ ποταμὸν Τίγριν τὸν διορίζοντα μεταξὺ Μηδείας καὶ Βαβυλῶνος. 57 Τούτων οὖν οὕτω κληρωθέντων ὁ τοῦ Χὰμ υἱὸς Χαναὰν ἰδὼν τὴν πρὸς τῷ Λιβάνῳ γ
τὴν ἀσέβειαν καὶ ἀνθρώπους τοὺς μὲν ἔτι ζῶντας, τοὺς δὲ καὶ μετὰ θά νατον θεοὺς ἐκάλεσαν. καὶ οὐ μόνον εἰς ἀνθρώπους καὶ 60 κτήνη καὶ ἑρπετὰ χερσαῖά τ
δὲ ἡρωϊκὴν Ὅμηρος, καὶ διαλεκτικὴν μὲν Ζήνων ὁ Ἐλάτης, ῥητορικὴν δὲ Κόραξ ὁ Συρακούσιος, καὶ μελισσῶν μὲν καρπὸν ὁ Ἀρισταῖος, σίτου δὲ σπόρον Τριπτόλε
εἰκότως εἶπεν· οὐ ποιήσεις ἑαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ ὁμοίωμα. τὸ μὲν γὰρ εἴδωλον οὐδεμίαν ὑπόστασιν ἔχει, τὸ δὲ ὁμοίωμά τινός ἐστιν ἴνδαλμα καὶ ἀπείκασμα. ἐπ
ἐπικρύπτεσθαι, ἀλλὰ πάντοτε ἀλλήλοις συνεῖναι καὶ κοινὰς ἅμα τὰς ἐνεργείας ἐπιτελεῖν. ὅθεν εἰκότως οὔτε ἥλιος οὔτε σελήνη οὔτε μὴν ἄλλο τι μέρος τῆς κ
προσεκύνουν, οἷον τὸν Ποσειδῶνα ὕδωρ καὶ τὸν Ἥφαιστον πῦρ καὶ τὴν Ἥραν ἀέρα καὶ τὴν ∆ήμητραν γῆν καὶ καρποὺς καὶ τὸν ∆ία ὑετόν, ἄρτι δὲ ἐκεῖνοι μὲν ἐγ
διαφέρουσι δὲ πρὸς ἀλ λήλας. ἡ μὲν γὰρ μαγεία ἐπίκλησίς ἐστι δαιμόνων ἀγαθο ποιῶν δῆθεν πρὸς ἀγαθοῦ τινος σύστασιν, ὥσπερ τὰ τοῦ Ἀπολλωνίου τοῦ Τυανέω
κατακόρως μετελη λυθότα καὶ ∆ομετιανὸν καὶ Κώμωδον καί γε καὶ ἄλλους μιαιφόνους καὶ λαγνεστάτους ἄνδρας τῷ τῶν σφετέρων θεῶν καταλόγῳ συνέταξαν. οὐ μὴ
πανουργίαν ὀξυτάτην ὅτι μάλιστα ξυνιδεῖν τἀληθὲς δυναμένην καὶ διελέγξαι τὸ ψεῦδος καὶ διακρῖναι τὸ κρεῖττον ἀπὸ τοῦ χείρονος. περὶ δὲ τῶν Αἰγυπτίων π
ὑπερηφάνως καὶ ἀπερυθριασμένως ὁ ἐμβρόντη τος πρὸς αὐτὸν ἀντέστη οὐκ ἀμείνοσιν ἐκείνῳ ἀλλὰ πολλῷ 84 γε χείροσι χρησάμενος δόγμασιν. καὶ γὰρ δὴ τὴν ψυχ
ἔσχατα ἀδικήσωσι καὶ διὰ τὰ τοιαῦτα ἀδικήματα ἀνίατοι πάμπαν γένωνται, ἐντεῦθεν τὰ παρα δείγματα γίνονται, καὶ οὗτοι μὲν οὐκέτι ὀνίνανται οὐδὲν ἅτε ἀν
τῆς ἀληθείας ἡ χάρις. ἡ μὲν γὰρ ποιητικὴ φάλαγξ εἰς πολλὰ τὸ θεῖον τῷ λόγῳ καταμερίσασα καὶ τὸ ψεῦδος τῷ τερπνῷ τοῦ μυθώδους κεράσασα καὶ οἷόν τινα κυ
τούτου ἐτῶν #22γτλβʹ, καὶ οὐδεὶς πώποτε τῶν προγενεστέ ρων ἀνθρώπων φαίνεται υἱὸς πρὸ πατρὸς τελευτήσας, ἀλλὰ πατέρες πρὸ παίδων τοὺς υἱοὺς διαδόχους
ὑμῶν τῶν σοφῶν, εἰ δύναται γένεσις καὶ μαγεία βλάψαι τινὰ ἢ ὠφε λῆσαι κατὰ τὴν ὑμετέραν δόξαν. ἀφ' ὧν ἀποκριθεὶς Αἰ γύπτιος ἀστρολόγος καὶ μάγος εἶπεν
ἥδεται ὁ παραλαβὼν οὔτε ψευδεῖ ἄχθεται. οὐ γὰρ κρίσει ἀλλὰ προλήψει ὁ τοιοῦτος πεπίστευκε γνώμῃ τῶν πρὸ αὐτοῦ ἐπ' ἀδήλῳ τύχῃ τὴν ἰδίαν ἐπιδεδωκὼς ἐλπί
ἐκάλεσεν αὐτὴν Σιδῶνα εἰς τὸ ἴδιον ὄνομα. καὶ λοιπὸν ἐκ τοῦ γένους Σίδου κατήχθη Μελχὶ ὁ πατὴρ τοῦ Σεδέκ, ὅστις Σεδὲκ γενόμενος ἱερεὺς καὶ βασιλεὺς ἐπ
ἔφη· μά ταιοι μὲν γὰρ πάντες ἄνθρωποι φύσει, οἷς πάρεστιν ἀγνω σία θεοῦ. καί· σποδὸς ἡ καρδία αὐτῶν καὶ γῆς εὐτελεστέρα ἡ ἐλπὶς αὐτῶν, ὅτι ἠγνόησαν τὸ
Σαρακηνοὶ λεγόμενοι διὰ τῆς Αἰγυ πτίας Ἄγαρ, ὡς εἴρηται, ἐκ δὲ Ἰσαὰκ Ἡσαῦ ὁ καὶ Ἐδὼμ καὶ οἸακὼβ ἀνεβλάστησαν διὰ τῆς Ῥεβέκκας. καὶ ἐκ μὲν τοῦ ἩσαῦἘδὼμ
θυμὸν καὶ ὀργὴν καὶ θλίψιν ἀποστολὴν δι' ἀγγέλων πονηρῶν. οἱ τοίνυν δαίμονες, εἰ καὶ ἀφηνίασαν τῇ προθέσει, ἀλλ' ὑπὸ ζυγὸν κεῖνται τῆς 111 δουλείας κα
παλλακίδος υἱοῦ αὐτοῦ κατὰ Ἰακὼβ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ καὶ συναγαγὼν ἔθνη ὥρμησε κατ' αὐτοῦ καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ εἰς πόλεμον, ὥς φησιν Ἰώσηπος. ὁ δὲ τὰς πύλ
κύριος· ὁ μὴν οὗτος ἀρχὴ μηνῶν ὑμῖν. λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λέγων· τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς τούτου λαβέτωσαν ἕκαστος πρόβατον· ἥτις ἐστὶ λ ϛ ʹ ἡμέρα. εἶ
παρὰ πάντας, καὶ χάριν ἔχεις παρ' ἐμοί. ἀλλ' οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν τὸ πρόσωπόν μου· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζή σεται. καὶ ἰδοὺ τόπος παρ'
εἶπεν· δέομαι, ἡμάρτηκεν ὁ λαὸς οὗτος ἁμαρτίαν μεγάλην καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς θεούς. καὶ νῦν εἰ μὲν ἀφεῖς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν, ἄφες, εἰ δὲ μή, ἐξά
ἐξῆλθεν ὕδωρ πολύ, καὶ ἔπιεν ἡ συναγωγὴ καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν. καὶ εἶπε κύ ριος πρὸς Μωϋσῆν καὶ Ἀαρών· ἀνθ' ὧν οὐκ ἐπιστεύσατε ἁγιάσαι με ἐναντίον τοῦ λα
ἐν τοῖς χρονικοῖς κανόσι φησίν· οἱ οὖν Ἰουδαῖοι τὴν 129 τοῦ ἔτους νεομηνίαν τοῦ παρ' αὐτοῖς λεγομένου Νισὰν ἤτοι τῇ κεʹ τοῦ Μαρτίου μηνὸς ἔχει πάντοτε
πνεῦμα αὐτοῦ, καὶ διέστειλεν ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτοῦ. 132 ἀθυμοῦντι γὰρ διὰ τὴν τῆς ἀδελφῆς τελευτὴν ἐπέκειντο δίψει πιεζόμενοι. δυσχεραίνων τοίνυν τὴν
καὶ ἀκινδύνως τὴν ἡγεμονίαν διασῶσαι με γαλαυχήσει καὶ ματαιολογήσει φανερῶς ἀμνημονήσας, ὅτι πολ λοὶ πολλοὺς ἀφελεστέρους καὶ δυσπειθεῖς διασῶσαι πει
ἐκείνου ἀρετῆς ὅσον γῆ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ τὸν θεὸν καθ' ἑκάστην ἡμέραν καὶ ὥραν δι' ἔργων καὶ λόγων παροξύνοντες; μηδεὶς τοίνυν ἀρετάς τινας ἔχων ἢ δοκῶ
ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν πνεῦμα σω τηρίας. περὶ δὲ τῶν φαύλων· ὠὰ ἀσπίδων ἔρρηξαν καὶ ἱστὸν ἀράχνης ὑφαίνουσιν. ταῦτ' οὖν ἐννοοῦντες, ἀγαπητοί, γνωσιμα
Περὶ οὗ καὶ ὁ θεορήμων Χρυσόστομος ἔφη· ἐννόησον ὅσον ἐστὶ δίκαιος ἄνθρωπος. εἶπεν Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυή· στήτω ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάρα
Αὐὼδ γέγονε κριτὴς Σαμεγὰρ ἔτη ζʹ πατάξας καὶ ἐκ τῶν ἀλλοφύλων ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ ἐν τῷ ἀροτρόποδι τῶν βοῶν ἄνδρας χʹ. 147 [εʹ. Περὶ Βαράκ.] Μετὰ δὲ Σαμεγὰρ
ἡ τροπολογία, οἷόν ἐστι τό· υἱὲ ἀνθρώπου, εἶπον αὐτοῖς τὴν παραβολὴν ταύτην· ὁ ἀετὸς ὁ μεγαλοπτέρυγος, ἀετὸν λέγων τὸν βασι λέα. παραβολὴ λέγεται καὶ
αἱ ἕνδεκα φυλαὶ ἐνικήθησαν καὶ ἅπαξ καὶ δίς. ἔπειτα κἀκεῖνοι ἐξωλοθρεύ 154 θησαν κατὰ τὸ εἰρημένον· ἐξωλόθρευσας πάντα τὸν πορ νεύοντα ἀπό σου. δικαίῳ
ἐξεληλεγμένοι. 157 Ταύτῃ τοί φησι καὶ ὁ ἱερὸς Ἰσίδωρος· ἡ τῶν ἁμαρτη μάτων ἐπίτασις ἀναγκάζει ὥσπερ τὴν θείαν καὶ ἀπαθῆ φύσιν ἐκ τῆς κατὰ φύσιν ἀγαθότ
κακολογοῦντες θεὸν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ, οὐκ ἐνουθέτει αὐτούς. ταῦτα προακούσας καὶ τὴν ἀναίρεσιν τῶν υἱῶν αὐτοῦ, μεθ' ὧν καὶ τὴν παράληψιν τῆς κιβωτοῦ μετὰ
παῖδας περιορᾶν; καὶ ὅτι τοῦτο ἀληθές ἐστιν, μάρτυς μὲν καὶ ὁ πρεσβύτης οὗτος, μάρτυς δὲ καὶ ὁ σοφὸς λέγων· μὴ εὐφραίνου ἐπὶ υἱοῖς ἀσεβέσιν, καὶ εἰ μὴ
[Βιβλίον ∆ʹ.]
τί τὸν ∆αυὶδ ἔβλαψε τὸ σμικρὸν καὶ εὐτελὲς τῆς ἡλικίας; ὁ μὲν γὰρ ὥσπερ τις δρῦς ὑψίκομος καρπὸν κακίας ἔφερε καὶ τροφὴν χοίρων, ὁ δὲ οἷά περ ἄμπελος
ἐπιγραφῇ τὸ κοινὸν μὲν τῆς βασιλείας ὄνομα, Ἀγχοὺς δὲ ὑπὸ τῆς ἱστορίας λέ λεκται, ὅπερ ἰδίως αὐτῷ ἦν ἐκ γεννητῆς ἐπικείμενον. [βʹ. Περὶ ∆αυίδ.] Μετὰ δ
ναι ἡμᾶς τὴν Σιών, φάσκει καὶ περὶ τῆς καταληψομένης τοὺς πολεμήσαντας τὸν λαὸν συμφορᾶς· μνήσθητι, κύριε, τῶν υἱῶν Ἐδὼμ τὴν ἡμέραν Ἱερουσαλὴμ τῶν λεγ
δορκάδες ἐπὶ τῶν ὀρέων ὑπάρχοντες, καὶ ἡ κατασκευὴ αὐ τῶν πάνυ ἔκπληκτος, καὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὡς πρόσωπα λεόντων. τοὺς δέ γε πολεμιστὰς τοῦ κοινοῦ λα
ἀγνοῶν δὲ τὴν αἰτίαν ὁ ∆αυὶδ τῆς θεηλά του πληγῆς τοῦ λιμοῦ τὸν θεὸν ἠρώτησεν, καὶ μαθὼν ὡς ἕνεκεν τῆς τῶν Γαβαωνιτῶν ἀδίκου ἀναιρέσεως εὐθύνας εἰσπρά
αἰτίαν πρὸς ἁμαρτίαν, ἀλλὰ δεῖ τὴν φύσιν ἐκβιάζεσθαι κατὰ πάντα τρόπον. βιαστὴ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ βια σταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν. καί· χρ
χαλκὸν καὶ σίδηρον οὗ οὔκ ἐστιν ἀριθμός. καὶ πρὸς ταῦτα πρόσθες εἰς οἰκοδομὴν ναοῦ κυρίου. τὸ δὲ τάλαντον ἔχει λίτρας ρκεʹ. καὶ ∆αυὶδ πρεσβύτης καὶ πλ
ἐκεῖ δὲ μʹ. εὑρήσει γὰρ πρὸς τοῖς μʹ ἄλλας κʹ τοῦ καλουμένου ∆αβήρ, τοῦτ' ἔστι τοῦ ἁγίου τῶν ἁγίων. οὕτω πάλιν ἐκεῖ μὲν τὸ ὕψος πηχῶν κεʹ, ἐνταῦθα δὲ
χαλκῆν πηχῶν εʹ τὸ μῆκος καὶ πηχῶν εʹ τὸ πλάτος καὶ πηχῶν εʹ τὸ ὕψος αὐτῆς ἔθη κεν αὐτὴν ἐν μέσῳ τῆς αὐλῆς τοῦ ἱεροῦ. καὶ ἐποίησε τραπέζας χαλκᾶς ιʹ κ
κυρίου, ναὸς κυρίου. καὶ γὰρ ὁ διαταξάμενος θεὸς ἐκέλευσεν αὐτὸν μετὰ φιλοτιμίας γενέσθαι πολλῆς, ἐπειδὴ κἀκεῖνοι τοῖς σωματικοῖς μᾶλλον ἐφείλκοντο κα
φησίν, ἅπαντας ὁ Σολομὼν ἀπέκρυψεν ἅτε θεόθεν τῆς σοφίας τὸ δῶρον δεξάμενος. ὅθεν ἐπήγαγεν· καὶ ἐσο φίσατο ὑπὲρ πάντας ἀνθρώπους καὶ ἐλάλησε τρισχιλία
αἰνιγμάτων. εἰς νήσους πόρρω καὶ μακρὰς χώρας ἀφίκετό σου τὸ μνημόσυνον, καὶ ἠγαπήθης ἐν τῇ εἰρήνῃ σου, ᾗ κατέπαυσεν ὁ θεὸς κυκλόθεν. ἐν ᾠδαῖς καὶ παρ
ἀνθ' ὧν οὐκ ἐφύλαξάς μου τὰς ἐντολὰς καὶ τὰ 205 προστάγματα ἃ ἐνετειλάμην σοι, διαρρήσσων διαρρήξω τὴν βασιλείαν ἐκ χειρός σου καὶ δώσω αὐτὴν τῷ δούλῳ
λέγων· οἴμοι τί γράψω ἢ τί λογίσομαι ἐν τριόδῳ ἀπειλημμένος; ἐὰν γὰρ ἔλθω εἰς μνήμην τῆς προτέ ρας σου ματαίας ἀναστροφῆς, ὅτε σε περιέρρει ὁ πλοῦτος
καταιγὶς κατεπόντισέ με. Ὡσαύτως καὶ ὁ Χρυσόστομός φησιν· καὶ γὰρ ὅταν ὁ διάβολος ἴδῃ πολλὰ συνειληχότας κατορθώματα οἷον νηστείαν, εὐχήν, ἐλεημοσύνην
βασιλεύσας ἔτη κεʹ. ὃς διὰ τὴν πρὸς τὸν Ἀχαὰβ φιλοστοργίαν τε καὶ ἀγχιστείαν ἔφη πρὸς αὐτὸν ὁ προφήτης Ἰηοῦ ὁ τοῦ Ἀνανή· βασιλεῦ Ἰωσαφάτ, εἰ ἁμαρτωλῷ
τὴν σοφίαν Σολομῶντος εὗρεν εὐθύς· ὁ ἐλεῶν πτωχὸν θεῷ δανείζει. καὶ εἰς ἑαυτὸν γενόμενος καὶ κατανυγεὶς ἀπελθὼν πέπρακε πάντα καὶ διένειμε πτωχοῖς μηδ
εἰσιν. ὃν τρόπον ἡ ψυχὴ τοῦ πατρός, οὕτως ἡ ψυχὴ τοῦ υἱοῦ ἐμή ἐστιν. ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτὴ καὶ ἀποθανεῖται. [ιγʹ. Περὶ Ὀζίου.] Μετὰ δὲ Ἀμεσίαν ἐβα
βασιλεῖ καὶ φυγὼν ἐκοιμήθη ἔξω τοῦ τείχους. καὶ ὡς εἴωθε πολλάκις γίνεσθαι, κοιμώμενος καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀνεῳγμένους ἔχων, καὶ στρουθίων ἀφοδευσάντων
γέροντι τὸν ἥλιον βλέ 226 πειν τεχνασάμενος. ἆρ' οὖν οὐ μεγίστης ἄξιοι τιμῆς οἱ τὴν ἡμετέραν ζωὴν διαφυλάττοντες; οὐ γὰρ μόνον ἐθνῶν φρουροὶ ἐτάχθησαν
ἄλλων ἀμέσως ἡνῶσθαι παραδεδομένην. τούς τε γὰρ ἁγιω τάτους θρόνους καὶ τὰ πολυόμματα καὶ πολύπτερα Χερου βὶμ Ἑβραίων φωνῇ καὶ Σεραφὶμ ὠνομασμένα κατὰ
Σεναχειρὶμ θεασά μενος τὴν ὑποστροφὴν τοῦ ἡλίου ἐπὶ τῇ ῥώσει Ἐζεκίου· πάσῃ γὰρ τῇ οἰκουμένῃ γέγονεν ἡ ἀναστροφὴ τοῦ ἡλίου γνώριμος· οὗ δὴ χάριν καὶ οὗ
Μετὰ δὲ Ἐζεκίαν ἐβασίλευσε Μανασσῆς υἱὸς αὐτοῦ καὶ ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἐνώπιον κυρίου καὶ ἀπέθανε βασιλεύσας ἔτη νεʹ. ὃς παρανομώτατος ὑπὲρ πάντας τοὺς
παλμῶν σώματος καὶ δι' ὀνομάτων νεκρῶν τε καὶ ἄστρων καὶ ὑδάτων καὶ μυρίων τοι ούτων. ἡ γὰρ δι' ὀνείρων καὶ παρ' ἡμῖν διὰ κατοχῆς μὲν καὶ αὕτη, ἡ δὲ π
γὰρ Νεχαὼ βασιλεὺς Αἰγύπτου κατὰ τῶν Ἀσσυρίων στρατεύσας, ἐπικουρῆσαι τοῖς Ἀσσυρίοις οὗτος ἐσπούδασεν. ὅθεν φησὶν Ἔσδρας· καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς Αἰγύπτο
τὸ πονηρὸν ἐνώπιον κυρίου, καὶ ἐλθὼν Ναβουχοδονόσωρ ὁ διάδοχος Μαροδὰχ καὶ πο λιορκήσας τὴν Ἰουδαίαν ὑπόφορον αὐτὴν ἐποίησεν. ἀθετή σαντος δὲ τὴν φορο
τὸν οἶκον τοῦ βασι λέως καὶ τοὺς περιλειφθέντας πάντας οἴκους ἐν τῇ πόλει ἐνέπρησεν, διαρκέσαντα δὴ τὸν θεῖον οἶκον ἀπὸ τῆς πρώ της οἰκοδομῆς ἔτεσι υμ
ἕως Σεδεκίου τὰ ἔτη υ ϟ ηʹ, οἱ δὲ βασιλεῖς ὑπ ῆρχον τὸν ἀριθμὸν κβʹ, πάντες δὲ ἐξ ἑνὸς ἐγένοντο γένους τοῦ ∆αυίδ. ἐφ' ὧν ἦσαν καὶ προφῆται οἵδε· ἐπὶ μ
καὶ ἐσθιέτω ἄρτον ὀδύνης καὶ πινέτω ὕδωρ θλίψεως, ἕως ἂν ἐπιστρέψω μετ' εἰρήνης. 254 καί φησι Μιχαίας· ἐὰν ἐπιστρέψῃς μετ' εἰρήνης, οὐκ ἐλά λησε κύριο
βασιλεῦ, ἀλλ' ἡ γυνὴ αὕτη εἶπέ μοι· δὸς τὸν υἱόν σου, καὶ φαγόμεθα αὐτὸν σήμερον καὶ τὸν υἱόν μου αὔριον. καὶ ἑψήσαντες αὐτὸν χθὲς ἐφάγομεν, καὶ σήμερ
περικεκαλλωπισμένη. ὁ δὲ βασιλεὺς προστάξας τοῖς εὐνούχοις αὐτῆς κατακρημνίσαι αὐτήν, κατεπατήθη ὑπὸ τῶν ἵππων καὶ κατεβρώθη ὑπὸ τῶν κυνῶν. πατάξας δὲ
καὶ ὀλοθρεύονται. καί φησιν ὁ βασιλεύς· ἀπαγάγετε ἐκεῖ τινας, καὶ φωτιοῦσιν αὐ τοὺς τὸ κρίμα τοῦ θεοῦ. καὶ ἀποστείλας ἕνα τῶν ἱερέων, ὧν ἀπῴκισαν ἀπὸ
ἦλθον, καὶ ἡ μορφή μου ἐπέ στρεψεν ἐπ' ἐμέ, καὶ οἱ τύραννοί μου καὶ οἱ μεγιστάνες μου ἐζήτουν με, καὶ ἐπὶ τὴν βασιλείαν μου ἐκραταιώθην, καὶ μεγαλωσύν
χρηστὰ καὶ ἔδωκεν αὐτῷ τὸν δίφρον ἐπάνω τῶν θρόνων τῶν βασιλέων τῶν μετ' αὐτοῦ ἐν Βαβυλῶνι καὶ ἤλλαξε τὴν στολὴν τῆς φυλακῆς αὐτοῦ. καὶ ἤσθιε διὰ παντ
ὧν τις ἁμαρτάνει, διὰ τούτων κολάζεται. φησὶ γάρ τις τῶν μεγιστάνων· ἰδοὺ καὶ ξύλον ἔστησεν Ἀμὰν τῷ Μαρδοχαίῳ πηχῶν νʹ. καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· σταυρωθή
ὀλιγοψύχους ἐλέγξασα καὶ νουθετήσασα καὶ παραγ γείλασα μὴ ἐκδοῦναι τὴν πόλιν ἄχρις ἡμερῶν εʹ ὑπεξῆλθε πρὸς τὸν Ὁλοφέρνην, καὶ τῇ τοῦ θεοῦ βοηθείᾳ καὶ
πάχος. καὶ οὕτως ἐν τῇ δομήσει οἱ λίθοι ἀλλήλοις ἥνωντο ὡς δοκεῖν μίαν εἶναι πέτραν μηδαμοῦ τῆς συναφείας καὶ τῆς ἁρμονίας διαφαινομένης. τὸ δὲ ἱερὸν
δημοτικώτερον καθη γοῦντο τοῦ λαοῦ, τῆς ἀρχῆς λοιπὸν ἐπὶ τῆς ἱερωσύνης μεταπεσούσης διὰ τὸ ἀναμιγῆναι τὴν ἱερατικὴν καὶ βασιλικὴν φυλήν· ὅθεν ὁ κύριος
βασιλείαν καταλύσας καὶ πάσης τῆς γῆς κρατήσας, ἐν Βαβυλῶνι τελευτήσας, διαιροῦνται τὴν βασιλείαν οἱ παῖδες αὐτοῦ, ὡς καὶ πρόσθεν εἴρηται. οἱ τοίνυν Π
Αἰγύπτου καὶ τρέψας αὐτὸν εἰς φυγὴν κατεκράτησε τὰς ἐν Αἰγύπτῳ πόλεις καὶ πάσας ἐσκύλευσεν. τῆς δὲ ἁγίας πόλεως κατοι κουμένης μετὰ πάσης εἰρήνης διὰ
ἐπέρχεται καὶ κατασκάπτει τοὺς ἀκαθάρτους βωμοὺς τῶν Ἑλλήνων καὶ τοὺς ἀποστάντας τοῦ νόμου ἀναιρεῖ. ὁ δέ γε Ἀντίοχος ἀκόσμως τε καὶ ἡττημένος ἐκ τῶν κ
[Βιβλίον Ηʹ.]
καιρόν, πάλιν τὰ πράγματα σαφῶς μαρτυροῦσιν. πρὸ μὲν γὰρ τῆς Ῥωμαίων βασιλείας συχναὶ τῶν ἐθνῶν κατ' ἀλλήλων ἐπα ναστάσεις ἐγίνοντο, ἅτε δὴ καθ' ἕκαστ
μεταβολὴν κἀνταῦθα τῶν ἐθνῶν προθεσπίζων εἰκότως τὸν τοῦ Ἰακὼβ θεὸν τοῦ ταῦτα προειρηκότος ἔφη ταῦτα κατωρθωκέναι. Ὡσαύτως δὲ καὶ ὁ Χρυσόστομός φησιν·
οἰκοδομῆς τοῦ ναοῦ, τὰς δὲ ξβʹ συναπτομένας ταῖς ζʹ εἰς τὸν χρόνον, ὃν κατ έσχον οἱ χριστοὶ ἡγούμενοι. τὴν δὲ μίαν ἑβδομάδα, καθ' ἣν ὁ κύριος ἐκήρυξε
ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ. ἡγούμενον γὰρ τὴν ἀλλόφυλον ἔφη βασιλείαν καὶ τὴν παράνομον ἀρχιερωσύνην. Οὕτω γε μὴν καὶ ὁ θεῖος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ἔφη· οὐκ
πρῶτον Ἡρωδιὰς συναφθεῖσα θυγατέρα Σαλώμην ἔσχε τὴν καὶ ὀρχησαμένην· καὶ Ἡρώδην Ἀγρίππαν τὸν καὶ Ἰάκωβον ἀνελόντα τοῦ Ζεβεδαίου. πρὸς ὃν τοῦ δήμου ἐπι
Τιβεριάδα. ἐφ' οὗ μέγας σεισμὸς γενόμενος κατήνεγκε πόλεις ἕως ἐδάφους ιγʹ, Ἔφεσον, Μαγνησίαν, Σάρδην, Μοστίνην, Λιγάϊν, Ἱεροκαισάρειαν, Φιλαδέλφειαν,
ὅθεν περὶ τοῦ θεὸν καταλιμπάνον τος καὶ ἀρνουμένου τὰς πρὸς αὐτὸν συνθήκας ἔλεγεν ὁ Μωσῆς· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου· ὅσιά μοι γένοιτο ἐν τῷ ἀποστῆναι
πολλοὶ δὲ τῶν Ἰουδαίων ὑπ' ἀλλήλων ὠθούμενοι συμπατη 318 θέντες ἀπώλοντο, οὓς καὶ ἀριθμήσαντες εὗρον λαὸν ἄπειρον. ἔμιξε δὲ καί τινων αὐτῶν μετὰ τῶν θ
ἐκβάλλεις καὶ τοὺς ἐν μακρονοσίᾳ βασανιζομένους 321 θεραπεύεις καὶ νεκροὺς ἐγείρεις. ἅπερ ἀκούσας κατὰ νοῦν ἐθέμην τῶν δύο τὸ ἕτερον, ἢ ὅτι σὺ εἶ ὁ θε
δὲ ἀλλὰ καὶ εἰς μανίαν ἐκτραπεὶς ἄθεσμον στολὰς γυναικείας ἠμφιέννυτο καὶ τὴν κόμην πλοκάμοις καὶ πλοκῇ τινι περι στέλλων καὶ γυναικιζόμενος καὶ πᾶσαν
λεγομένοις θείοις λογίοις. ἀντετάσσετο δὲ τῷ ἀσε βεῖ Σίμωνι καὶ Κλήμης ὁ Ῥωμαῖος Πέτρου μαθητὴς λόγῳ πεπαιδευμένος ἄκρως Ἑλληνικῷ τε καὶ Ῥωμαϊκῷ. περι
συναθροίζονται μετ' εὐλαβείας καὶ ἡσυχίας πολλῆς. καὶ ὁ μὲν σιτοποιὸς ἐν τάξει παρατίθησιν ἄρτους, ὁ δὲ μάγειρος ἓν ἀγγεῖον ἐξ ἑνὸς ἐδέσματος πάντοτε
βάρβαρον, ἐν Αἰγύπτῳ δὲ πλεονάζειν καὶ μάλιστα περὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν. καὶ ἐν ἑκάστῃ συμ 333 μορίᾳ οἴκημά ἐστιν ἱερόν, ὃ καλοῦσι σεμνεῖον καὶ μοναστή ρ
λέγω, ἑτέρας δὲ ἀγγελικῆς καὶ ἀποστολικῆς τε καὶ ἀνυπερβλήτου, τῆς παρθενίας ἤτοι τῆς μοναδικῆς πολιτείας, εἰ μέν τις τὴν κοσμικήν, τοῦτ' ἔστι τὸν γάμ
πάνυ καὶ κακουργοῦσιν, πολλῷ μᾶλ λον περὶ τῶν λοιπῶν ἁπάντων. δυσωπείτω δὴ οὖν αὐτοὺς εἰ καὶ μὴ ὁ θεσπέσιος καὶ ἀποστολικὸς ∆ιονύσιος, ἀλλά γε κἂν οὗτ
δάχθητι ἀποστολικὴν πολιτείαν, τοῦτ' ἔστιν ὀφθαλμῶν ἀκρί βειαν, γλώσσης ἐγκράτειαν, σώματος δουλαγωγίαν, φρόνημα ταπεινόν, ἐννοίας καθαρότητα, ὀργῆς ἀ
ἀπεσφάλησαν ἄμφω καὶ Ἰουδαῖοι καὶ Ἕλληνες τὴν ἀπ' οὐρανοῦ παραγενομένην σοφίαν παραιτη σάμενοι καὶ χωρὶς Χριστοῦ φιλοσοφεῖν ἐπιχειρήσαντες τοῦ μόνου π
σύμμετρος, περιβολὴ τύφον κολά ζουσα, ζώνη τῷ ἀκόσμῳ κοσμία μικρόν τι τοῦ χιτῶνος ἀνα στέλλουσα καὶ ὅσον μὴ ἀναστέλλειν, βάδισμα εὐσταθές, ὀφθαλμὸς οὐ
καὶ θόρυβοι καὶ ταραχαὶ καὶ κραυγαὶ ἐπαχθεῖς, ἀλλ' ἄρτος καὶ ὕδωρ, τὸ μὲν ἐκ πηγῆς καθαρᾶς, τὸ δὲ ἀπὸ δικαίων πόνων. εἰ δέ που καὶ φιλοτιμότερον ἑστιᾶ
Κιλικίᾳ καὶ ἐν Μεσοποταμίᾳ, ἐν Αἰγύπτῳ δέ φασι καὶ ἀνὰ πέντε χιλιάδας ἀνδρῶν ἔχειν ἔνια φροντιστήρια με ταξὺ τὸν θεὸν ὑμνούντων ἐν προσευχαῖς καὶ ψαλμ
παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέ χοντες. τοιαύτην
τινὰ θαυμασίαν ἀφορισθεῖσαν αὐτῷ καὶ ἀμήχανον κάλλος ἔχειν μαρτυρουμέ νην κατεδέξατο, ἀλλά γε καὶ τῷ ὁρῶντι συνεχῶς καὶ μηδὲν ἐκ τούτου δεινὸν πάσχειν
μακαρισμῶν καὶ θείων ἐντολῶν ἀπεστερημένοι. εἰ δέ γε κοινὸς ὁ νόμος καὶ ὁ ζυγός, κοινὸς καὶ ὁ μακαρισμὸς καὶ ὁ ταλανισμὸς εὔδηλον ὅτι, εἰ καὶ ἀναγινώσ
παραδείσου ἐκβάλλεται καὶ θανάτῳ καταδικάζεται. ὁμοίως τε ὁ πλάσας αὐτόν, ἐπεὶ μὴ πανταχοῦ βλέπει, ἐπὶ τῇ τῶν Σοδόμων καταστροφῇ λέγει· καταβὰς ὄψομαι
μέν γε καὶ τό· ἐπείραζε τὸν Ἁβραάμ, καὶ τό· ὠσφράνθη, καὶ ὅσα τοιαῦτα συγκαταβατικῶς διὰ τὴν ἡμετέραν ἀσθένειαν λέλεκται. ἐπεὶ ὅτι γε θυσιῶν οὐκ ὀρέ γ
ἐν μέσῳ τῆς πόλεως Ῥώμης ηὔξατο· καὶ εὐθὺς πεσὼν ὁ Σίμων καὶ συντριβεὶς ἀπέθανεν. ὁ δὲ τόπος ἔκτοτε ὁ δεξά μενος αὐτοῦ τὸ βέβηλον καὶ παμμίαρον σῶμα ἐ
πλείστη καὶ κατὰ μέρος ἐναλλαγὴ γέγονεν ἐν τοῖς εἰρημένοις ἔθεσιν. Ὁ μέντοι Νέρων ἀκούσας ὅτι πεφόνευται Σίμων ὑπὸ Πέτρου καὶ ἀγανακτήσας ἐκέλευσεν αὐ
κναφεὺς ἔδωκεν εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ μετὰ τοῦ ξύλου, ἐν ᾧ τὰ ἱμάτια ἐκπιέζει, καὶ παραχρῆμα ἐτελεύτησεν ὁ δίκαιος. θάψαντες δὲ αὐτὸν παρὰ τῷ ναῷ ἀνήγε
ὀρχούμενος ἐπὶ τῶν θεάτρων. καὶ πρὸς τούτοις καὶ πάσαις αὐτοῦ ταῖς ἀθεμιτουργίαις καὶ τὸ τῆς θεομαχίας μύσος προσέθηκε διώκτης πρῶτος γενόμενος τοῦ θε
σαρι κομίζων τὸν αἰχμάλωτον. ὁ δὲ Τῖτος ὑπερθαυμάσας τῆς ἰσχύος τούτου καὶ δυνάμεως τὸ ἀήττητον, δώροις αὐτὸν ἀμείψας τὸν ληφθέντα προσέταξεν ἀναιρεθῆ
ἐπεσπάσαντο τὴν δουλείαν εἰπόντες· οὐκ ἔχομεν βασιλέα, εἰ μὴ Καίσαρα. καί· ἐὰν μὴ 388 ἀποκτείνωμεν τὸν Χριστόν, πάντες εἰς αὐτὸν πιστεύσουσιν, καὶ ἐλε
καὶ ἄφρονάς τε καὶ ἀγνώμονας ἔφη· τέκνα μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; οὗτος λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός. οὐκ αὐτὸς οὗ
ἐσχατωτέρα. ὥστε οὖν, εἰ μὲν εἶπεν· ἡ δευτέρα ὑπὲρ τὴν πρώτην, εἰκὸς ἦν καὶ τρίτην οἰκοδομὴν προσδοκᾶν, εἰ δὲ τὴν δευτέραν ἐσχάτην ἐκάλεσεν, τελευταία
τῇ ἐρήμῳ ἔτη μʹ; καί· ἵνα τί μοι λίβανον ἐκ Σαβᾶ φέρεις καὶ κινά μωμον ἐκ γῆς μακρόθεν; διό φησιν· θυσίαν καὶ προσφορὰν οὐκ ἠθέλησας. καί· μὴ ὁλοκαυτώ
ἄκρου τῆς γῆς. ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς ἔθνεσιν ἐκείνοις οὐκ ἀναπαύσει σε, οὐδὲ μὴ γένηται στάσις τῷ ἴχνει τῶν ποδῶν σου. καὶ δώσει σοι κύριος ἐκεῖ καρδίαν ἀθ
παραβολὴν καὶ εἰς μῖσος καὶ εἰς κατάραν ἐν παντὶ τόπῳ, οὗ ἂν ἐξώσω αὐτοὺς ἐκεῖ. Τί οὖν λοιπὸν τῶν θείων τούτων ῥημάτων ἐμφαντικώ τερον ἢ ἀληθέστερον γ
λατρεία πεπαυμένη καὶ αὐτῆς τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸ ἔδαφος μόλις γινωσκόμενον, ἧς τοσοῦτον ἐπιβατὸν αὐτοῖς ἐστι μόνον, καὶ τοσοῦτον ἀπολαύουσι τῆς ποτε δόξη
ἐπιστρέψω τὴν αἰχμαλωσίαν ὑμῶν καὶ ἀθροίσω ὑμᾶς ἐκ τῶν ἐθνῶν πάντων καὶ ἐκ τῶν τόπων ὑμῶν πάντων, οὗ διέσπειρα ὑμᾶς ἐκεῖ, φησὶ κύριος, καὶ ἐπιστρέψω ὑ
ἐνδελεχισμόν, (τὰς συνήθεις λέγων θυσίας καὶ καθημερινάς), καὶ δώσουσιν εἰς αὐτὸν βδέλυγμα, καὶ τοὺς ἀνομοῦντας διαθήκην (τοῦτ' ἔστι τοὺς παραβαίνοντα
ἀπαλλαγή. εἰπὼν γάρ· μακάριος ὁ ὑπομείνας καὶ φθάσας εἰς ἡμέρας #22ατλεʹ, τὴν ἀπαλλαγὴν ἐδήλωσεν. καὶ οὐχ ἁπλῶς εἶπεν· ὁ φθάσας. ἐπειδὴ γὰρ πολλοὶ τῶν
τὸν ἀνδριάντα, ὃν ἔστησεν Ἀδριανὸς ὁ βα σιλεὺς ἐν τῷ ναῷ, ὁ καὶ τὴν πόλιν καθελὼν ἄρδην. μετὰ γὰρ τὴν ἐπὶ Οὐεσπασιανοῦ καὶ Τίτου γενομένην ἐρήμωσιν ἐπ
παρανομίαις; οὐχί, τῆς θαλάσ σης σχιζομένης, καὶ τῶν πετρῶν ῥηγνυμένων, καὶ τοσούτων θαυμάτων γινομένων ἐπὶ τῆς ἐρήμου, προσεκυνήσατε μόσχον; οὐ τὸν Μ
ἀλλὰ καὶ τὰ πράγματα ἐκεῖνα, ἅπερ ἐκ τῶν οὐρανῶν τὰς ἀρχὰς εἶχεν, ἐκποδῶν γενέσθαι πεποίηκεν. τίνος οὖν ἕνεκεν οὐκ ἔχετε νῦν προφήτας οὐδέ τι τῶν λοιπ
ἑορτήν, ἣν ἐπετέλεσαν τοῖς δαιμονίοις μοσχοποιή σαντες, τότε τὰς θυσίας ἐπέτρεψε μονονουχὶ λέγων· μαίνεσθε καὶ βούλεσθε θύειν. οὐκοῦν κἂν ἐμοὶ θύετε.
δεόμενος αὐτάς, ὡς εἴρηται, ἀλλ' εἰ βουληθῶσι συγχωρῶν καὶ εἰ ἀπὸ γνώμης ὀρθῆς προσ οίσουσιν. ὅθεν φησίν· εἰ θύειν ἐπιθυμεῖς, οὐ δεομένῳ μοι θῦε. ὁπότ
τῶν ἰδίων τέκνων ἀναι ρεῖται. μετὰ δὲ τοῦτον Ναβουχοδονόσωρ ἐν τῷ τρίτῳ ἔτει τῆς βασιλείας Ἰωακεὶμ υἱοῦ Ἰωσίου μετὰ δυνάμεως εἰς τὴν Ἰουδαίαν ἀφικόμεν
καὶ δὴ καὶ ἀναπαῦσαι λέγονται τὸν θυμὸν κυρίου. ἐπεὶ γὰρ σκληροὶ γεγόνασι κατὰ τοῦ λαοῦ τοῦ θεοῦ, διὰ τοῦτο παρεδόθησαν εἰς χεῖρας Κύρου τοῦ Πέρσου. τ
Ἀλέξανδροἐν Ἱερουσαλὴμ τῷ θεῷ προσεκύνησε καὶ τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔκτισεν, Ἰωνίας Ἰαδδοῦ, Ἐλεάζαρος, Ἰωνίας, Σίμων, Ἰωναά Σίμων, Ἰωάννης ὁ καὶ Ὑρκανός, Ἀ
τὸν τῶν σκοτεινοφόρων κολαστηρίων ἀπειληφότες χῶρον ἀτελευτήτως ἀπολαύσωσιν. διαχωρίσας δέ γε τὸ πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ, ὥσπερ τὸ φῶς καὶ τὸ σκότος, κατεκερμ
βούλεται πάλιν εἰσάγει, οὕτω καὶ ὁ τοῦ παντὸς δημιουργὸς πάντα εὐκόλως ἐποίησε καὶ τῇ φύσει παρέδωκεν. εἶδες πόση καὶ ἐν ἀέρι διαφορά, καθ άπερ καὶ ἐν
δαίμονες δι' αὐτοῦ, ἀλλά γε καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ παραμένοντες τῷ μνή ματι αὐτοῦ σημεῖά τινα ἐπετέλεσαν ἐξ ὀνόματος αὐτοῦ πρὸς ἀπάτην τῶν ἐλεειν
ἀδελφούς, καὶ ἔδοξαν ὅτι ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνή σκει. καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ' ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ;
Κωμώδου.] Μετὰ δὲ Βῆρον ἐβασίλευσε Κώμωδος ἀδελφὸς αὐτοῦ ἔτη ιβʹ καὶ ὑπὸ ἀναγωγῆς αἵματος καὶ χολῆς ἀθρόως ἀπ έθανεν. ἐφ' οὗ Θεόδοτος ὁ καὶ πρῶτος τῆς
μαθήματα ἔρωτι, ὅθεν ἐπὶ τοσοῦτόν με παρελήλυθεν, ὥστε κινδυνεύειν ἀπαυδᾶν πρὸς τὰς αὐτοῦ προτάσεις. οὔτε γὰρ δειπνῆσαι ἔστιν εἰ μὴ ἀντιβάλλοντα οὔτε
ἵνα τί σὺ ἐκδιηγῇ τὰ δι καιώματά μου καὶ ἀναλαμβάνεις τὴν διαθήκην μου διὰ στόματός σου, πτύξας τὸ βιβλίον ἐκάθισε μετὰ κλαυθμοῦ καὶ δακρύων, πάντων ὁ
τόπου καὶ ἐρημίας. οὓς ἰδὼν ἀπιέναι μέλλοντας ὁ Ἰουδαῖος ἤρξατο μετὰ κλαυθμοῦ πρὸς αὐτοὺς λέγειν· ὁρ κίζω ὑμᾶς τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν κ
τε καὶ ἱερέως πάμπαν εἰδότες. 465 [λδʹ. Περὶ Μάρκου.] Μετὰ δὲ Οὐνίωρον ἐβασίλευσε Μάρκος ἔτη γʹ. [λεʹ. Περὶ Ἰουστιλλιανοῦ.] Μετὰ δὲ Μάρκον ἐβασίλευσεν
τῶν μυστηρίων, τὸ δὲ εὐαγγέλιον, τὸ δὲ τῶν θησαυρῶν, τὸ δὲ τῶν κεφαλαίων. καὶ ὁ μὲν Βούδδας οὗτος ὁ καὶ Τερέβινθος ὑπὸ πνεύματος ἀκαθάρτου συντριβεὶς
πρώτοις εἰς ὄνομα πατρὸς καὶ υἱοῦ καὶ ἁγίου πνεύματος βαπτισθέντα. τὸν δὲ θεὸν λόγον διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀρετὴν αὐτοῦ κατ' εὐδοκίαν ἐν αὐτῷ κατοικήσ
νεῦρα, καὶ ταῦτα εἰς δʹ στοιχεῖα, καὶ ταῦτα εἰς ὕλην καὶ εἶδος. πολλὰ δὲ καὶ ἕτερα φιλοσοφοῦσιν ἰατρῶν παῖδες περὶ δυνάμεων φυσικῶν, ὧν τὴν μὲν ἑλκτικ
ρισκαιδεκατιτῶν κρατύνας ἐγνωρίζετο. 478 Καὶ γυνή τις γένει καὶ πλούτῳ καὶ συνέσει καὶ κάλλει σώματος σὺν δυσὶ θυγατράσι παρθένοις μετὰ πολλὰς ἀπο φυγ
τῶν ἀνοσίων ἐκείνων καὶ ἀσεβῶν μετὰ πολλῶν ποινῶν καὶ μαστίγων, τελευταῖον ἐπενόησαν πονηρὰν ἐπίνοιαν εἰς φθο ρὰν τῆς σωφροσύνης τοῦ δικαίου τοιάνδε·
ἐτύγχανον οἱ κατὰ πόλιν θνήσκοντες, πλείους δὲ οἱ κατὰ ἀγροὺς καὶ κώμας ἁπάντων σχεδὸν τροφῆς ἐνδείᾳ καὶ λοιμώδει νόσῳ διεφθαρμένων. καὶ γὰρ οἱ μὲν χό
μετακαλέσασθαί σε, ὦ Σίλβεστρε. καὶ νῦν δεῖξόν μοι τὴν πηγὴν ἣν ἔφησαν, δι' ἧς ψυχῇ καὶ σώματι σωθήσομαι. καὶ ὁ ἐπίσκοπος αὐτίκα προστάξας κολυμβή θρα
καθολικοὺς ὥστε ἀποδίδοσθαι τοὺς τῶν εἰδώλων ναοὺς τοῖς τῷ Χριστῷ ἱερωμένοις, καὶ χριστιανοὺς μόνους ἄρχειν καὶ στρατεύεσθαι, καὶ τετράδα καὶ παρασκευ
προσώπου τοῦ Χριστοῦ λέγει· ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας μου. καί· διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ τὰ ἑξῆς. ὅτι δὲ καὶ τῶν ἐθνῶν ἐλπὶς ἦν ὁ μὲν
Ἰουδαίων μεγάλως ἡττηθέν των, ἔφη τις ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ζαμβρὴ πρὸς τοὺς λοιποὺς Ἰουδαίους· εἰ Σιλβέστρου λόγοις προσέχετε, ἀνάγκη τοὺς πατρῴους νόμους
χαρὰ μεγάλη τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ λαοῦ παντὸς ἐπὶ ὥρας βʹ κραζόντων· μέγας ὄντως ὁ θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ ἡ τούτων πίστις. Καὶ μετὰ ταῦτα βουλόμενος ὁ
αὐτῶν. Ἐγένετο δὲ καὶ σεισμὸς ἐν Καμπανίᾳ καὶ κατέπεσαν πόλεις ιγʹ. καὶ ἔκλειψις ἡλίου γέγονε περὶ ὥραν τρίτην τῆς ἡμέρας, ὥστε καὶ ἀστέρας ἐν οὐρανῷ
καὶ ῥήτορες ἐν τῇ συνόδῳ παρῆσαν διαλεκτικῆς ἐμπειρότατοι, ἐν οἷς ὑπῆρχέ τις Ἕλλην καὶ αὐτὸς παρὰ πάντων θαυμαζόμενος καὶ τοῖς ἐπισκόποις ὑπὲρ Ἀρείου
αὐτόπτης ἐγενόμην ἐπισκόπου γάμον ἀλλότριον διορύττοντος, συνεκάλυψα ἂν τῇ πορφυρίδι μου ταύτῃ τὸ παρανόμως γινόμενον, ὡς ἂν μὴ βλάψαιε τοὺς θεωμένους
μήτε πένητος φει δόμενος. οὐ λήψῃ γάρ, φησίν, πρόσωπον δυνάστου, καί· πένητα οὐκ ἐλεήσεις ἐν κρίσει, ὅτι τοῦ κυρίου ἡ κρίσις. καί· δικαίως τὸ δίκαιον
ἐνωτίσασθε πάντες οἱ κρατοῦντες πλήθους, ὅτι παρὰ κυρίου ἐδόθη ἡ κράτησις ὑμῖν καὶ ἡ δυναστεία παρὰ ὑψίστου, ὃς ἐξετάσει ὑμῶν τὰ ἔργα καὶ τὰς βουλὰς δ
ἐκείνην ἀπῆλθον, πρὸς ἣν ὑποψίας ἀφορμὴν οὐδεὶς ἐλάμ 518 βανεν, δύο μνηστευσάμενος, τὴν σωτηρίαν ἐκείνης (ὠφέλησα γὰρ αὐτὴν σφόδρα) καὶ τὴν ἐμὴν δόξαν
τούμενος ἀπὸ τοῦ τείχους ἐν σαργάνῃ κεχάλασται καὶ διέ φυγε τοῦ ζητοῦντος τὴν μανίαν. τῆς τοίνυν γραφῆς τοιαῦτα λεγούσης περὶ τῶν ἁγίων, ποίαν ἆρα πρό
ἔγραψε καὶ διὰ τοῦ ἰδίου υἱοῦ λελάληκεν ἡμῖν. βουλομένου οὖν αὐτοῦ μὴ παραδέχεσθαι τὰς ἐπιστολάς, ἐκωλύθη παρὰ τῶν μοναχῶν λεγόντων αὐτῷ ὅτι· χριστιαν
καλλεστάτην ἐμφερῆ οὐδὲν τῶν ὁρατῶν, θεοειδέστατον ἄγαλμα, φῶς αὐγοειδέστερον τοῦ πυρὸς ἀπαστράπτουσαν, ἣν ἐάν τις 528 ὑπετόπησεν εἰκόνα τοῦ ὄντος εἶν
σίων ζητεῖται καὶ κρίνεται, ὡς ἄνθρωπος ἀνθρώπου μείζων καὶ βοῦς βοὸς καὶ ἵππος ἵππου, καὶ ἁπαξαπλῶς ὁ κανὼν τῆς συγκρίσεως τοῖς ὁμογενέσιν ἁρμόζει. ὁ
συναΐδιον, ἐκ δὲ τοῦ πρὸς τὸν πατέρα εἶναι τὴν πρὸς αὐτὸν οἰκειότητα, διὰ δὲ τοῦ θεὸν εἶναι τὴν ἀξίαν αὐτοῦ κατα μαθόντες καὶ ἐξ ἑκάστου ὀνόματος τὸ μ
Φωτεινοῦ ψιλὸν ἄνθρω πον τὸν Χριστὸν βλασφημούντων, ἡ δὲ κατὰ τῶν μαθητῶν Εὐσταθίου τοῦ Σεβαστείας, οἱ καὶ Μεσσαλιανοὶ λεγόμενοι. 537 καὶ ὁ μέγας Ἐφρα
ἐτόλμησαν τὸν και ρὸν οἱ τοῦ δυσσεβοῦς ὁμόφρονες πάμπολλα μέν ἐστι καὶ 540 συγγραφῆς ἰδίας ἐπιδεόμενα, ἡμεῖς δὲ ἐκ πολλῶν ὀλίγα διηγησόμεθα. ἐν Ἀσκάλω
καινοτομίας. ἡ γὰρ τοῦ λόγου δύναμις τοῖς μὲν ἐπιεικέσιν ὅπλον, τοῖς δὲ μοχθηροῖς κέντρον κακίας γίνεται. Καὶ μέντοι καὶ τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τῶν Χριστ
μαγγανεῖαι. ἐν μὲν γὰρ τῇ Περσίδι τυγχάνων πέμψας δαί μονα πρὸς τὴν δύσιν πρὸς τὸ ἐνεγκεῖν αὐτῷ ἐκεῖθεν ἀπό κρισιν διὰ τάχους, ἐκωλύθη τῆς πρόσω πορεί
ταύτην τὴν φωνὴν οὐκ ἠνέσχετο ἐφησυχάσαι τῷ δέξασθαι τὴν βασιλείαν. τοιγαροῦν εὐθὺς αὐτῷ θεῖά τις φιλανθρω πία παρεγένετο, καὶ παρ' ἐλπίδα πᾶσαν, συγκ
μηδὲ σχῆμα τῆς θρη σκείας δοκεῖν φυλάττειν, ἐν τῇ ἀρχῇ δὲ τῆς ἐπιβάσεως αὐτοῦ τοσαῦτα καὶ οὕτως αἰσχρὰ κατὰ τῶν παρθένων τῆς ἐκκλησίας καὶ τῶν ἐγκρατε
αἰχμάλωτος ἤρεσε διὰ κάλλος τῷ βασιλεῖ τῶν Σαρακηνῶν καὶ τῷ χρόνῳ εἰς βασιλίδα προ έκοψεν. πολλὰ οὖν κακὰ τοῖς Ῥωμαίοις ἔδρασεν, ὥστε καὶ τὸν στρατὸν
ἐπανέλθοι, καθάπερ Ἀχαὰβ τῷ Μιχαίᾳ. ὁ δὲ τῆς αὐτῆς προφητικῆς χάριτος πλησθεὶς ὁμοίως αὐτῷ τὴν ἀντίφασιν ἐπὶ παντὸς τοῦ λαοῦ δέδωκεν. εἶτα συμβολῆς γε
ρʹ, τάς τε Βρετ τανικὰς νήσους καὶ τῆς Ἀφρικῆς τὰ αὐτὰ καὶ χείρονα ὑπο στῆναι, καὶ σχεδὸν πάσης τῆς οἰκουμένης τὰ πρὸς τῇ θαλάσσῃ τὰ μὲν ὑπὸ τῶν σεισμ
ἑαυτῷ καὶ τῷ 564 ἀδελφῷ διεφύλαξεν, Θεοδοσίῳ δὲ τὴν τῆς ἀνατολῆς φρον τίδα ἐπέτρεψεν. πολλὰ δὲ εὐσεβῶς καὶ γενναίως κατορθώσας ὁ Γρατιανὸς παρὰ Μαξίμο
ἀπεκατέστησεν ἐπὶ τὴν βασιλείαν ἐκβαλὼν τὴν τυραν νίδα. αὐτὸς δὲ μετὰ ταῦτα εἰσελθὼν εἰς τὴν Ῥώμην καὶ θριαμβεύσας τὴν νίκην εἰς τὴν ἰδίαν βασιλείαν ἐ
μεγάλως αὐτοὺς ὠφελῆσαι, δεικνύων αὐτοῖς τὰς πομπὰς καὶ αἰσχρό τητας τῶν δυσσεβῶν εἰδώλων, οὓς θεοὺς ἀποκαλοῦσιν οἱ ἀλιτήριοι Ἕλληνες, καὶ τοῦ μὴ πιστ
τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, δυνατός ἐστιν ὁ παμβασιλεὺς τῶν αἰώνων, εἴπερ θέλημα αὐτοῦ ἐστιν, παρα σχεῖν αὐτοῖς τὴν ἀξίαν ταύτην. εἰ δὲ μὴ ἔχωσι τὸν φόβον αὐτο
διέποντα, ἀβάπτι 575 στον μὲν μέχρι τότε ὑπάρχοντα, σεμνὸν δὲ καὶ εὐλαβῆ καὶ περὶ βίον θαυμάσιον. ὁ δὲ μέγας Γρηγόριος πρὸς Ἀριαν ζὸν τὸ χωρίον Καππαδ
τοῦ ἀδίκου φόνου τὸ αἷμα; πῶς δὲ καὶ τοιαύταις ὑποδέξῃ χερσὶ τοῦ δεσπότου τὸ ἄχραντον σῶμα; πῶς δὲ καὶ τῷ στόματι προσοίσεις τὸ τίμιον αἷμα τοσοῦτον δ
ὀρέων οἱ μοναχοὶ καὶ τὸν θυμὸν εἰς οἶκτον μετέβαλον. περὶ ὧν καὶ ὁ Χρυσόστομος ταῦτα φάσκει· ἐπειδή τινες μιαροὶ καὶ παμμίαροι τοὺς νόμους καταπατήσαν
ἡμέτερον Ἰωσήφ, ἕτεροι δὲ Ἄπιν τινὰ γεγο 584 νέναι ἄνθρωπον εὔπορον εἴτ' οὖν βασιλέα ἐν Μέμφιδι πόλει τῆς Αἰγύπτου, λιμοῦ δὲ γενομένου τοῖς Ἀλεξανδρεῦ
βόθρου ἀναβοθρευθέντος, ἐφωράθησαν τὰ τῆς ἀπά της κατασκευάσματα. Ἐν δὲ τῷ Κανώπῳ μᾶλλον τῆς ὅλης Αἰγύπτου κατει δώλῳ ὄντι φασὶ τέρας τι εἶναι τοιοῦτο
ἀφορίας τοῦ χρόνου ἢ ἀπειλὴν ἑτέραν αὖ ἐπέρχεσθαι μέλ λουσαν παρὰ θεοῦ προηγόρευε καὶ τοὺς ἁμαρτάνοντας παρ ρησίᾳ διήλεγχεν. καὶ τί δεῖ πολλὰ λέγειν;
Ἀρκαδίου.] Μετὰ δὲ Θεοδόσιον ἐβασίλευσεν Ἀρκάδιος υἱὸς αὐτοῦ ἔτη ιγʹ. ὃς τὸν κίονα τοῦ Ξηρολόφου στήσας ἐν αὐτῷ τὸν ἑαυτοῦ καθίδρυσεν ἀνδριάντα. καὶ π
χειμῶνα τοσοῦτον ἀνθέξειν καὶ τοιαύτην ζάλην καὶ τοσαῦτα κύματα πρὸς τὸ γενέσθαι τοῖς πᾶσι τὰ πάντα, ἵνα πάντας κερδήσῃ. καὶ γὰρ σεμνὸν εἶναι δεῖ τὸν
αὐτούς· κοινωνήσατε μέν, ἵνα μὴ σχίσητε τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ὑπογράψητε δέ· οὐδὲν γὰρ ἐμαυτῷ σύνοιδα ἄξιον καθαιρέσεως. εἶχε δὲ μαθητὰς ἐπι σκόπους μὲν Π
καὶ θεοφιλεῖς διδάσκαλοι καὶ τοῦ εἰρηνοποιοῦ Χριστοῦ μαθηταὶ γνήσιοι τοῦ φάσκοντος· ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι μαθηταί μοῦ ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχετε μ
καὶ ἄλλον μὲν εἶναι τὸν λόγον τὸν ἐκ τοῦ πατρὸς γεννηθέντα, ἕτερον δὲ τὸν ἐκ Μαρίας τεχθέντα ἄνθρωπον, 606 κατὰ σχέσιν δὲ ἑνωθέντα τῷ θεῷ λόγῳ, καὶ ὁμ
γάμον, συνευδοκοῦντος καὶ τοῦ προσ φιλεστάτου καὶ συνανατρόφου αὐτοῦ Παυλίνου, ὃς καὶ γενόμενος μάγιστρος ἐτιμήθη μειζόνως ὡς συνεργὸς καὶ παράνυμφος.
Ἱεροσολύμων, κατὰ Εὐτυχοῦς τοῦ γεγονότος ἀρχιμανδρίτου καὶ ∆ιοσκόρου γεγονότος ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας τότε ὑπ' αὐτῆς καθαιρεθέντος ὡς ἀντενεχθέντος το
Ἀφροδίτης ἀποταττόμενοι (τούτου γὰρ ἀνέκαθεν τοῦ δαί μονος κατεδέξαντο τὴν λατρείαν) τῶν θείων ἀπολαύουσι 615 μυστηρίων, νόμους δὲ παρὰ τῆς ἱερᾶς ἐκεί
Βασιλίσκου. μετὰ δὲ ταῦτα Ζήνων ὑποστρέψας καὶ εἰσελθὼν ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ τοῦτον χειρωσά μενος ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ προσφυγόντα ἐξώρισεν ἅμα γυναικὶ
δύο θέλων αὐτῷ μεταδοῦναι τῆς οἰκείας αἱρέσεως. ὧν τοῦ δόγματος τὸ ἄτοπον αἰσθό μενος ἔφη μετὰ πανουργίας· ἐδεξάμην γράμματα σήμερον ὅτι Μιχαὴλ ὁ ἀρχά
μητρὸς αὐτοῦ ζηλωτρίας οὔσης αὐτῶν, Ἀρειανοὶ δὲ ὡς Κλέαρχον τὸν θεῖον πρὸς μητρὸς Ἀναστασίου ὁμόδοξον ἔχοντες. πολλὰ τῶν Ἰσαύρων ἄτοπα καὶ ἀπάνθρωπα τ
παρέδωκεν ἡμῖν τῆς αὐτοῦ οἰκονομίας. πρώτη μὲν οὖν ἐστι καὶ ῥίζα τῶν ἑορτῶν Χριστοῦ ἡ κατὰ σάρκα ἐκ τῆς ἁγίας παρθένου Μαρίας μετὰ τὴν σύλληψιν γέννησ
δυνάμει καὶ τῇ πρὸς τὸν θεὸν λόγον ἑνώσει τε καὶ γνώσει. καὶ ὡς κόρον αὐτῶν λαβόντων τῆς θείας ἀγάπης καὶ θεωρίας κατ' ἀναλογίαν ἐπὶ τὸ χεῖρον τῆς ἑκά
ἀναθεματίζομεν ὅλα ταῦτα μετὰ πάντας τοὺς τὰ τοιαῦτα φρονοῦντας ἢ φρονή σαντας μέχρι τέλους. Ὡσαύτως δὲ καὶ περὶ Θεοδώρου τοῦ Μομψουεστίας καὶ τῶν λοι
ἄνωθεν καὶ ἐξ οὐρανοῦ τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, οὐχ ὡς ἄνωθεν ἐξ οὐρανοῦ κατενεχθείσης τῆς ἁγίας αὐτοῦ σαρκὸς τοῦτό φαμεν, ἀλλ' ὡς ἑπόμενοι τῷ ἱ
δὲ τῶν δʹ συνόδων οὕτω γενομένων καὶ ἐπι βεβαιωθέντων καὶ κρατούντων ἐν τῇ τοῦ θεοῦ ἐκκλησίᾳ, οἱ 639 τὰ Νεστορίου φρονοῦντες ἐσπούδασαν αὖθις τὴν αἵρε
οὐ κατέκειντο νεκροὶ ἀπόζοντες. πολλοὶ δὲ καὶ ἀδιά θετοι τελευτῶντες, εἰς πρόσωπα ξένα τὰ ἑαυτῶν ἤρχοντο διὰ τὸ πάντας ἄρδην τελευτᾶν τοὺς συγγενεῖς α
τοὺς πόρους τῶν αἰδοίων αὐτῶν, καὶ οὕτω κατὰ τὴν ἀγορὰν γυμνοὺς θριαμβεύεσθαι. διὸ καὶ πολλοὶ τῶν μεγιστάνων εὑρέθησαν, τῶν δὲ ἀρχιερέων οὐκ ὀλίγοι, κ
θαυμάσῃς. καὶ γὰρ οἱ μαινόμενοι καὶ φρενίτιδι κατεχόμενοι νόσῳ τὰ πολλὰ ἑαυτοὺς ἀδικοῦντες καὶ ἐλεεινὰ πράσσοντες, ἐφ' οἷς αὐτοὺς ἕτεροι δακρύουσιν, γ
ἐφύ βριστοι γίνονται. δίκην μαινάδων πορνευθέντες ἀμέτρως ἐν τοῖς αἰσχίστοις ὀρχοῦνται πάθεσι μιαρᾷ πολιτείᾳ καὶ πεφθαρμένῃ τὴν ἀθλίαν ζωὴν συγκεράσαν
μὴ πιστευέτωσαν τῷ ψεύδει καὶ τῇ κατεσχηματισμένῃ καθα ρότητι καὶ σωφροσύνῃ. ἀπὸ γὰρ ἀκαθάρτου τί καθαρισθή σεται, καὶ ἀπὸ ψεύδους τί ἀληθεύσει; [ιηʹ.
τραχεῖα. τῆς ῥάχεως γάρ ἐστιν ἑνὸς ὀστέου τελευτὴ καὶ ἐντέτμηται ἄνωθεν εἰς ἀκάνθας ὥσπερ αἱ τῶν πριόνων ἀκμαί, καὶ τύπτει ἐν αὐτῇ πρὸς οὓς ἂν μάχεται
ἐνύπνιον. ἐν αὐτῇ δὲ τῇ νυκτὶ ἐφάνη ἀστὴρ κομήτης. καὶ τῇ ἐπαύριον ἔφθασεν ὁ ἀποσταλεὶς μαγι στριανὸς φέρων ἀπόκρισιν τοιαύτην· γίνωσκε, φησίν, ὦ βασι
ὥστε παγῆναι τὴν θάλασσαν καὶ πολλοὺς ἰχθύας τεθνάναι. Ὁ οὖν δόλιος Φωκᾶς μετὰ πάντων αὐτοῦ τῶν ἀμετρή των κακῶν προσέθηκε τελευταῖον καὶ τοῦτο· ποιήσ
ἀπελθὼν ἐλοιδόρει Ἡράκλειον. μετ' οὐ πολὺ δὲ ἐν Κωνσταντινου πόλει γενόμενος, ἔφη πρὸς αὐτὸν ὁ βασιλεὺς ἐπὶ συγκλήτου· γαμβρὸν οὐκ ἐποίησας, ταλαίπωρε
πυρεῖα διέστρεφεν, ἐφ' ὧν εὑρέθη Χοσρόου τὸ μυσαρὸν ἐκτύπωμα ἐν τῇ τοῦ οἴκου στέγῃ ὥσπερ ἐν οὐρανῷ καθήμενον. ἑαυτὸν γὰρ ὁ ἄθεος ἀποθεώσας οὕτως ἀνεστ
ὠνό μασα ταῦτα δῶρα κυρίῳ τῷ θεῷ, αὐτοῦ εἰσιν, καὶ εἰς τὰ ἄνω βρέβια ἐγράφησαν, καὶ οὐκ ἔχω αὐτῶν ἐξουσίαν. ὅπερ Ἀνανίας καὶ Σαπφείρα ἀγνοήσαντες καὶ
Εὐάγριος φιλόσοφος σοὶ τῷ ὁσιωτάτῳ ἐπισκόπῳ κυρίῳ μου χαίρειν. ἴσθι, πάτερ, ὡς ἔλαβον τὸ χρέος ἑκατονταπλασίονα καὶ οὐδένα πρός σε λόγον ἔχω περὶ τούτ
συγκατακλεισθεὶς καὶ πενθῶν ὁρῶ τοὺς δύο νεανίσκους ἐκεί νους ἐλθόντας κἀκεῖσε πάλιν· οὓς δυσωπήσας ἐξαγαγεῖν με τῆς φοβερᾶς ἐκείνης φυλακῆς τε καὶ ἀν
παρ' ἐκείνοις ἐστὶ σωτήριον, καὶ τὸ παρὰ πᾶσι φρικτὸν παρ' ἐκείνοις ἐπαινετόν, καὶ ὅπερ ἡμεῖς ἔχομεν εἰς ἐκεῖθεν ἀρχὴν τιμωρίας παρ' ἐκείνοις ἐστὶν ἀρ
ἐγείρεσθαι. Μετὰ δέ γε ταῦτα διαλέξεως αὐτῷ ποτε γενομένης πρός τινα περὶ τῆς διαγωγῆς τῆς ψυχῆς, καὶ ποῖος μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἀναχώρησιν ἔσται αὐτῇ τό
ῥύποις ἁμαρτημάτων κατεστιγμένος οὐ φοβεῖται τὴν τῶν ἁγίων ἀγγέλων ἐπιστασίαν, ὑφ' ὧν κατὰ θείαν ψῆφον τῆς παρούσης ζωῆς τὸ πέρας δεχόμενος βίᾳ τοῦ σώ
οἰκείων παθῶν ἡδονὰς ἑτέροις ὀφθαλμοῖς ἐπισκοπήσαντες καὶ τὴν ἱερὰν ζωήν, ἧς ἀνοήτως ἀποπεπτώκασιν, μακαρίσαντες ἐλεεινῶς καὶ ἀβουλήτως ἀποσχίζονται τ
ἀπόλαυσιν αἰωνίως βασανίζομαι, διὰ σαρκὸς ἡδονὴν καὶ πύρωσιν τῷ πυρὶ παραδίδομαι. δικαία ὄντως ἡ κρίσις τοῦ θεοῦ. ἐκαλούμην καὶ οὐχ ὑπήκουον, διεμαρτύ
μετὰ τὸ παραστῆναι τὸν Μωϋσέα σὺν τοῖς Ἰσραηλίταις καὶ ὡς παραβάτας τοῦ νόμου τῇ κολάσει τοῦ πυρὸς παραδοθῆναι, αὖθίς τε τὸν Ἰησοῦν παραστῆναι καὶ ἀρν
θεοπαράδοτα λόγια. ὁ μὲν γὰρ θεῖος λόγος ἀναφανδὸν ἐκδιδάσκει καὶ διαπρυσίως χρησμῳδεῖ σαφέστατα τὸν θεὸν ἀναίτιον ὑπάρχειν παντὸς κακοῦ, καὶ τὸν ἄνθρ
μεσημβρίαν ἀστὴρ ὁ λεγόμενος δοκίτης προμηνύων τὴν τῶν Ἀράβων τούτων ἐπικράτησιν, καὶ ἔμεινεν ἡμέρας λʹ διατείνων ἀπὸ μεσημβρίας ἕως ἄρκτου ξιφοειδῶς.
περιορύξαντες καὶ κύνα δεσμήσαντες, ἀνασπᾷ τὴν ῥίζαν ὁ κύων ἐπακολουθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ βουλόμενος καὶ παραυτίκα ἀποθνήσκει. τὴν δὲ ῥίζαν περιάπτοντες δαι
λεγόμενον κρανίου τόπον τὸ πάθος ἐδέξατο, ἵνα ἐν ᾧ τόπῳ ἡ φθορὰ τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀρχὴν ἔλαβεν, ἐκεῖθεν καὶ ἡ ζωὴ καὶ τὸ θεόκριτον κήρυγμα τῆς βασιλεία
λεγόμενον Φοίνικα τῆς Λυκίας, ἔνθα Κώνστας ὁ βασιλεὺς ἦν μετὰ τοῦ Ῥω μαϊκοῦ στόλου. μέλλοντος δὲ τοῦ βασιλέως τῇ ἐπιούσῃ ναυ μαχεῖν, θεωρεῖ κατ' ὄναρ
μετονομάσαντα δὲ ἑαυτὸν Τιμόθεον, τέταρ τον δὲ Ἰωσήφ, μετονομάσαντα δὲ ἑαυτὸν Ἐπαφρόδιτον, καὶ 720 μετὰ τοῦτον Ζαχαρίαν· ἀλλὰ τοῦτον ὡς μισθωτὸν καὶ ο
ῥήματα τοῦ εὐαγγελίου, καθώς φησιν ὁ κύριος· ἐγώ εἰμι τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν. Ταῦτα πάντα καὶ πλείω τούτων, ὅτε φωραθῶσιν, ἀλλη γοροῦσιν. ἀλλὰ χρὴ νουνεχῶς κα
γραφαῖς ἀμνὸς δακτύλῳ τοῦ προδρόμου 727 δεικνύμενος ἐγχαράσσεται, ὃς εἰς τύπον παρελήφθη τῆς χά ριτος τὸν ἀληθινὸν ἡμῖν διὰ νόμου καὶ προφητῶν προϋπεμ
δὲ ἀνόσιον, καὶ τὰ λοιπὰ στρατεύματα πρὸς τὴν Σεβαστόπολιν ἀπῆρεν· ἐν ᾗ καὶ οἱ Σαρακηνοὶ παραγενόμενοι καὶ προμαρτυ ρόμενοι αὐτῷ τὰ μεθ' ὅρκων συμφωνη
παρούσης ζωῆς ἐχώ ριζεν, τοὺς δὲ πρὸς ἐξορίαν δῆθεν ἐκπέμπων ἐφούρκιζεν. ὅθεν τοσοῦτον δέος κατεῖχε τὴν πόλιν ὡς καί τινας αὐτο μολῆσαι πρὸς βαρβάρους
φόρτον περιελόμενος ἐκάθισε καὶ αὐτὸς ἐπὶ τῇ πηγῇ. ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. εἶτα οἱ τῶν ἐγγαστριμύθων μύσται μυοῦνται αὐτῷ τοῦ κατάρξαι αὐτὸν τῆς Ῥωμαϊκῆς βα
Καισαρείας, ἣν Πανεάδα Φοίνικες προσαγορεύουσιν, εἰς μνή μην ἦλθον, οὐκ ἄξιον ἡγησάμην παρελθεῖν διήγησιν καὶ τοῖς μεθ' ἡμᾶς μνημονεύεσθαι ἀξίαν. τὴν
Ῥωμανίᾳ ἐσπάνισε τῇ τῶν βασιλευόντων γνωσι μάχων ἀπονοίᾳ μειουμένη ἕως τῶν ἡμερῶν Μιχαὴλ καὶ Θεοδώρας τῶν εὐσεβῶν καὶ πιστῶν βασιλέων. 743 Ἐν τούτοις
πλοῦτος, ἐξ ἰδίων γὰρ καὶ δικαίων πόνων καὶ οὐκ ἐξ ἀλλοτρίων καὶ ἀδίκων ἐποίει τὴν ἐλεη μοσύνην· τῶν δὲ μὴ παραδεχομένων, ἀλλ' ἀντιλεγόντων ὡς ἄμωμον
τοῦτον, ἀλλὰ καὶ τὰ δεσμὰ διαρρήξειεν, ὁ δορυφόρος ἐστὶν ὁ τὴν ὕβριν πεπονθώς, ἀλλ' ὁ κελεύσας βασιλεύς. καὶ μάλα εἰκότως. τὰ γὰρ εἰς τοὺς διδασκάλους
τούτοις ἔφθασεν ἡ ὀργὴ καὶ εἰς τὸν ἀνίερον Ἀναστάσιον τὸν φατριάρχην, καὶ οἰκτίστῳ πάθει τῷ λεγομένῳ χορδαψῷ καταλύει τὸν βίον. 754 Ὁ δέ γε τύραννος β
ἐπέτρεψε συρέντα ῥιφῆναι εἰς τὰ Πελαγίου ὡς οὐ μόνον ἀντιπίπτοντα καὶ μαχόμενον αὐτοῦ τῇ κακο δοξίᾳ, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς μεταφέροντα πρὸς τὸν μονήρη βίον
αὐτοῦ ὕβριν χρόνους μηκί στους καὶ παρατεταμένην ζωὴν καὶ βίον εὐπαθῆ μεμετρῆσθαι τῷ Μαμωνᾷ, καὶ εὐημερίας εἰς ἄκρον ἐλάσαι, νίκας τε κατὰ βαρβάρων αὐ
ἁμαρτωλῷ θεοσέβεια, καὶ ὅσιος ἀκά θαρτος παρὰ κακούργοις. οἷα δὲ εἰς αὐτοὺς τυραννίδι ἐπιὼν ὁ τύραννος ἔδρασεν, τίς ἄν, ὡς ἔφην, ἀξίως διηγή σεται; τά
μετὰ τῶν χριστιανῶν ποιήσας. καὶ δὴ βαθείας εἰρήνης γενομένης, ἐξῆλθεν ὁ βασιλεὺς σὺν τῇ μητρὶ πρὸς τὰ μέρη τῆς Θρᾴκης μετ' ὀργάνων καὶ μουσικῶν καὶ λ
Σακκου δίου ἡγούμενος ὡς ἐπιτρέψαντος κουρευθῆναι τὴν Μαρίαν καὶ τὸν ἡγούμενον τῶν Καθαρῶν Ἰωσὴφ στεφανῶσαι τοῦτον μετὰ Θεοδότης κελεύσαντος, καὶ τὸν
ἐκχυνομένων χαίρει, μὴ γένοιτο. ἢ ἀργυρίου καὶ χρυσίου καὶ τῶν λοιπῶν ὑστε ρούμενος ἐξῆλθες ἀδικήσων τοὺς μὴ ἀδικήσαντάς σε; καίτοι γε τὰ κάλλιστα καὶ
παρὰ τῆς συγκλήτου καὶ τῶν ταγμά των ὡς ἤδη ἀπεγνωσμένου τοῦ Σταυρακίου διὰ τὴν χρόνιον ἀρρωστίαν. ὅπερ μαθὼν Σταυράκιος καὶ τὸ μοναδικὸν αὐτίκα σχῆμα
καὶ ἀρχαϊκὸν αὐτῶν τὸ ἀναστήλωμα. τὸ γὰρ μὴ ὂν μηδὲ ἱστά μενον πῶς εἶναι δύναται ἢ πεσεῖν; εἶτα καὶ τῶν ἄλλων ἐπισκόπων τοιαῦτά τινα προτεινάντων εἰς
χαμαιλέων δὲ ὥσπερ οὖν τὸ εἶδος οὕτω 782 δὴ καὶ τῆς ψυχῆς τὸ πολύμορφον διὰ τὸ τοῦ γένους ὕπουλόν τε καὶ ὕφαλον, ἐξ ὧν ἐμεγαλαύχει τῆς δυστροπίας καὶ
θεοπνεύστους γραφὰς προελόμενος· ἐξ ὧν λοιπὸν καὶ Ἰουδαίων ἀπιστό τερος καὶ ἀγνωμονέστερος εἰκότως νομισθείη σὺν τοῖς ὁμό φροσιν αὐτοῦ. ἄξια γὰρ ὡς ἀλ
λέγων· ὥσπερ οὖν ἐκ τῶν ὄψεων ὑμῶν, ἀδελφοί, τὰς εἰκόνας ἐξωλοθρεύσαμεν, οὕτω δὴ καὶ ἐκ τῶν ψυχῶν ὑμῶν περιαιρήσειν ὑμεῖς ὡς θεοῦ καὶ τοῦ βασιλέως φίλ
ἁγίων ὕβρις καὶ τῆς ἐκκλησίας ὁ διωγμός, ἐντεῦθεν κατακυριευόμενον ἢ τυραννούμενον τὸ ὑπήκοον τοῖς ἐκεῖθεν δόγμασι καὶ θελήμασιν ὑποκύπτειν ἐκβιάζεται
καὶ τὸν περὶ αὐτῶν εἰσπραχθήσονται λόγον, εἰ καλῶς ἢ κακῶς ἐθέσπισαν. ἡμεῖς δὲ ἐν ᾧ τὴν ἐκκλησίαν εὕρομεν βαδίζουσαν ἐν τούτῳ 793 καὶ διαφυλάττειν προ
ἀνδρικῶς καὶ καρτερῶς, ἅπαν αὐτοῦ σχεδὸν τὸ σαθρὸν φρύαγμα κατέλυσαν. τὰ γὰρ ὀχυρώματα, ἐφ' ἃ πεποιθὼς ἀνοήτως ἄγαν ἐναβρύ νετο καὶ κατεθρασύνετο, λέγ
αὐχμοὶ καὶ δυσκρασίαι καὶ ἀνω μαλίαι καὶ σεισμοὶ φοβεροὶ καὶ ἐπάλληλοι, τὴν ἄμετρον ἀπελέγχουσαι τοῦ κρατοῦντος μοχθηρίαν καὶ κακουργίαν. εἰς τοσαύτην
ὅτε πᾶσα κρίνεται καὶ βασα νίζεται κακία καὶ πονηρία. [μδʹ. Περὶ Μιχαὴλ καὶ Θεοδώρας.] Μετὰ δὲ Θεόφιλον ἐβασίλευσε Μιχαὴλ υἱὸς αὐτοῦ ἔτη κεʹ. σὺν τῇ μ
τιμωρίαις παραδοὺς ἐξώρισε μὴ πειθομένους παντελῶς μήτε τῇ θωπείᾳ μήτε μὴν τῇ ἀπειλῇ καὶ κακοδοξίᾳ τοῦ φένακος καὶ ἀλάστορος. 804 Γίνονται οὖν ἀπὸ μὲν
μεσημβρίαν ἀστὴρ ὁ λεγόμενος δοκίτης προμηνύων τὴν τῶν Ἀράβων τούτων ἐπικράτησιν, καὶ ἔμεινεν ἡμέρας λʹ διατείνων ἀπὸ μεσημβρίας
ἕως ἄρκτου ξιφοειδῶς. ἐν ᾧ χρόνῳ ἐπιστρατεύσαντες οἱ Ἄραβες οὗτοι πάλαι μὲν λεγό μενοι, νῦν δὲ Σαρακηνοί, καὶ τὴν Ἀραβίαν
καταλιπόντες ἦλθον ἐπὶ τὰ μέρη τῆς ∆αμασκοῦ πλῆθος ἄπειρον. ὅπερ μαθόντες Βάνης καὶ Βασιλίσκος οἱ στρατηγοὶ τῆς ἀνατολῆς κατ'
αὐτῶν ἐξώρμησαν. εἶτα συμβολῆς γεναμένης, ἡττῶνται λίαν οἱ χριστιανοί. ἀνέμου γὰρ πνεύσαντος κατὰ Ῥωμαίων βιαίου νότου, καὶ
μὴ δυνάμενοι τοῖς ἐχθροῖς ἀντωπῆσαι διὰ τὸν πολὺν κονιορτὸν δεινῶς τρέπονται καὶ βαλόντες ἑαυτοὺς εἰς τὰς στενόδους τοῦ ποταμοῦ
Ἱερμουχθᾶ διεφθά ρησαν ἐκεῖ χιλιάδες μʹ. καὶ οὕτω νικήσαντες οἱ Σαρακηνοὶ κατὰ κράτος καὶ λαμπρῶς ἐπὶ τὴν ∆αμασκὸν ἐλθόντες,
ἣν καὶ δοριάλωτον λαβόντες ὡσαύτως καὶ τὰς χώρας πάσας τῆς Φοινίκης οἰκίζονται ἐν αὐταῖς οἱ ἐναγεῖς καὶ βέβηλοι διὰ τὰ ἄδηλα
κρίματα τοῦ θεοῦ. Περὶ ἧς ἁγίας γῆς ὁ θεσπέσιος ἔλεγε Μωϋσῆς πρὸς 708 τὸν Ἰσραήλ· ἰδοὺ κύριος ὁ θεός σου εἰσαγάγει σε εἰς
γῆν ἀγαθὴν καὶ πολλήν, ἧς χείμαρροι ὑδάτων καὶ πηγαὶ ἀβύσ σων ἐκπορευόμεναι διὰ τῶν πεδίων καὶ τῶν ὀρέων, γῆ πυροῦ καὶ κριθῆς,
ἄμπελοι καὶ συκαῖ καὶ ῥοαὶ καὶ φοί νικες, γῆ ἐλαίας ἐλαίου καὶ μέλιτος, γῆ, ἐφ' ἧς οὐ μετὰ πτωχείας φαγῇ τὸν ἄρτον σου καὶ
οὐ δεηθήσῃ ἐπ' αὐτῆς οὐδέν, γῆ, ἧς οἱ λίθοι σίδηρος, καὶ ἐκ τῶν ὀρέων αὐτῆς μεταλλεύσῃ χαλκόν, γῆ ῥέουσα γάλα καὶ μέλι, κηρίον
ἐστὶ παρὰ πᾶσαν τὴν γῆν, γῆ, ἣν κύριος ὁ θεός σου ἐπισκο πεῖται αὐτὴν διὰ παντός, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἐπ' αὐτῆς ἀπ' ἀρχῆς
τοῦ ἐνιαυτοῦ καὶ ἕως συντελείας τοῦ ἐνιαυτοῦ. καὶ γὰρ ὄντως εὐλογημένη γῆ ἐστι καὶ καρποφόρος ἄγαν ὑπὲρ πᾶσαν τὴν γῆν καὶ
τῷ παραδείσῳ τοῦ θεοῦ παρεικαζο μένη. ἐπάρας, γάρ φησιν, Λὼτ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἶδε πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου, ὅτι
πᾶσα ἦν ποτιζο μένη ὡς ὁ παράδεισος κυρίου καὶ ὡς γῆ Αἰγύπτου, καὶ ἐξελέξατο αὐτήν. Προσμαρτυρεῖ δὲ τούτοις καὶ ὁ σοφώτατος
Ἀριστοτέλης λέγων· καὶ γὰρ πολυάνθρωπός ἐστιν ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας καὶ σύνδενδρος καὶ παντοίοις καρποῖς εὐθηνοῦσα, ἀμπέλων
τε καὶ ἀκροδρύων καὶ φοινίκων πλῆθος ἄπλετον καὶ κτήνη πάμπολλα καὶ διάφορα, καὶ δαψιλὴς ἡ τούτων νομὴ δι' ὅλου τοῦ χρόνου
γίνεται διὰ τὴν πολλὴν εὐκρασίαν τῆς γῆς καὶ πιότητα, πολὺ δὲ πλῆθος καὶ τῶν ἀρωμάτων καὶ λίθων 709 πολυτελῶν καὶ χρυσοῦ παρακομιζομένου
διὰ τῶν Ἀράβων εἰς τὸν τόπον. Ὡσαύτως οὖν καὶ Ἰώσηπος ἔφη· πάμφορος γὰρ οὖσα δι' εὔκρατον ἀέρα καὶ πολλὴν πιότητα χειμῶνος
ὥρᾳ ἐκ φέρει κάρυα καὶ ἐν καύματι φοίνικας καὶ πλεῖστον γεωργεῖ ἔλαιον, καὶ σταφυλὴν μὲν καὶ σῦκα διὰ μηνῶν ιʹ ἐσθίουσιν οἱ
ἐκεῖσε, τοὺς δὲ λοιποὺς καρποὺς δὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ τρυ γῶσιν. Τὸ δὲ μέγεθος τῶν βοτρύων τῆς σταφυλῆς ἐκείνης ἐδή λωσεν ἡ γραφὴ
λέγουσα περὶ τῶν κατασκόπων ὧν ἀπέστειλε Μωϋσῆς ὅτι· ἦλθον ἕως φάραγγος βότρυος καὶ κόψαντες ἐκεῖθεν κλῆμα καὶ βότρυν σταφυλῆς
ἕνα ἦραν αὐτὸν ἐπ' ἀναφορεῦσιν. ἐν ξύλῳ γὰρ ἐσχηματισμένῳ πλαγίως μέσον κρεμασθεὶς καὶ ἐπ' ὤμων ἀνδρῶν βʹ βασταζόμενος πᾶσιν
ἐδήλου τῆς ἁγίας γῆς ἐκείνης τὴν εὐκαρπίαν. δι' ἧς Ἀλέ ξανδρος ὁ μέγας διαπορευόμενος καὶ ξύλα καρποφόρα, ἐν οἷς καὶ πήγανον
θεασάμενος τὸ ὕψος καὶ πάχος ἐφάμιλλον συκῆς, ἐθαύμασε σφόδρα τῆς γῆς τὴν εὐκαρπίαν τε καὶ πιότητα. καὶ γοῦν ἐν τῇ Παλαιστίνῃ
πηγή ἐστι παντοίων παθῶν ἀνθρώπων τε καὶ ἀλόγων ἰάσεις παρέχουσα, ἐν ᾗ λόγος τὸν κύριον ἐξ ὁδοιπορίας τοὺς πόδας νίψασθαι.
καὶ δένδρον ἵσταται πάσης ἀρρωστίας ἀλεξίκακον, ἐν ᾧ τόπῳ φασίν, ἡνίκα Ἰωσὴφ τὸν Χριστὸν λαβὼν μετὰ τῆς πανα γίας θεοτόκου
Μαρίας καὶ πρὸς τὴν Αἴγυπτον ποιούμενος τὴν πορείαν, εἰς γῆν ἐκλίθη τὸ δένδρον καὶ προσεκύνησεν. 710 ὅπερ μέχρι νῦν τὸ σχῆμα
σώζει τῆς προσκυνήσεως. πρὸς δὲ τὴν ἀρκτῴαν τῆς φάραγγος ῥίζα γίνεται φλογοειδὴς ὀνόματι βατταρίτης, ἀφ' ἧς περὶ τὴν ἑσπέραν
ἐξαστράπτον φῶς, οὐδεὶς ἀνθρώπων θίγειν αὐτῆς δύναται διὰ τὸ παραχρῆμα θανατοῖν αὐτόν, εἰ τῆς ῥίζης ἐκείνης περιάψει τὴν χεῖρα.
κυκλόθεν οὖν
