232

σύ τό καύχημα, ὁ πλοῦτός μου, ἡ δόξα. Σύ ἐκ τοῦ κόσμου ἠθέλησάς με, Λόγε, κατ᾿ εὐσπλαγχνίαν προσλαβέσθαι τόν ξένον, τόν ἀνάξιον, τόν εὐτελῆ καί χείρω παντός ἀνθρώπου, παντός ἀλόγου ζῴου, καί διά τοῦτο θαρρῶν σου τῷ ἐλέει καί αἰτοῦμαί σε καί λαλῶ καί προσπίπτω˙ δός λόγον εὐθῆ, δός ἰσχύν, δός μοι κράτος εἰπεῖν πρός πάντας τούς σοί ἀνακειμένους (410) καί λατρεύοντάς σοι, βασιλεῦ τῶν πάντων, λαλῆσαι μύσταις, ἄρχουσί τε καί λάτραις, τοῖς δοκοῦσί σε βλέπειν καί θεραπεύειν καί δουλεύειν σοι ὡς ∆εσπότῃ γνησίως. Ἄνθρωποι πάντες, βασιλεῖς καί δυνάσται, ἱερεῖς, ἐπίσκοποι, μονασταί καί μιγάδες, μή ἀπαξιώσητε φωνῆς ἀκοῦσαι καί λόγων ἐμοῦ τοῦ εὐτελοῦς ἀνθρώπου, ἀλλά καρδίας ἀνοίξατέ μοι ὦτα καί ἀκούσατε καί σύνετε, τί λέγει ὁ πάντων Θεός καί πρό πάντων αἰώνων, ὁ ἀπρόσιτος, ὁ μόνος παντοκράτωρ, οὗ ἐν τῇ χειρί πνοή πάντων τῶν ὄντων˙ Βασιλεῖς! Καλῶς ποιεῖτε πολεμοῦντες τά ἔθνη, ἐάν μή αὐτοί τά τῶν ἐθνῶν ποιοῦντες ἔργα καί ἔθη καί βουλάς τε καί γνώμας καί διά πολλῶν ἔργων ὑμῶν καί λόγων ἀπαρνῆσθε μέ, τόν ὑμῶν βασιλέα. Κρεῖσσον ἦν ὑμῖν λόγους ἐμούς φυλάσσειν ὀρθῶς τε ποιεῖν τάς ἐντολάς μου πάσας, καί ἐν πτωχείᾳ τῇ μακαριζομένῃ τόν ἀπράγμονα μεταδιώκειν βίον. Τί γάρ ὄφελος διεκδικεῖν τόν κόσμον ἀπό θανάτου καί προσκαίρου δουλείας, αὐτούς δέ δούλους καί παθῶν καί δαιμόνων τοῖς ἔργοις ὑμᾶς γίνεσθαι καθ᾿ ἑκάστην καί κληρονόμους τοῦ πυρός τοῦ ἀσβέστου; Πάντα γάρ καλά, ὅσα τις ἄλλα πράσσει ἔργα δι᾿ ἐμέ καί τήν πρός τόν πλησίον συμπάθειάν τε καί ἐλεημοσύνην, πρῶτον δέ πάντων, εἰ ἑαυτόν οἰκτείρῃ (411) καί τούς λόγους μου πάσῃ σπουδῇ φυλάξῃ καί μετάνοιαν ἐνδείξηται γνησίαν ὑπέρ τῶν πρῴην ἴσως ἐξειργασμένων, ἔπειτ᾿ ἐν τούτοις μηκέτι ἐπιστρέψῃ, ἀλλ᾿ ἐμμένῃ μου τοῦ ∆εσπότου τοῖς λόγοις, τοῖς προστάγμασι καί νόμοις ἀληθείας, καί οὕτως ποιῇ ἀπαραβάτως πάντα μέχρι θανάτου καί μηδέν ψιλόν λόγον, μηδέ κεραίαν μίαν τῶν γεγραμμένων