234

καί μακροθυμῶ ὁ φιλάνθρωπος ἄγαν, βαστάζων αὐτῶν τήν ἀναίσχυντον τόλμαν. Εἰσέρχονται δέ, ὡς φίλῳ μοι λαλοῦσιν, ᾧ οὐδ᾿ ὡς δοῦλοι ἐνέμειναν τῷ φόβῳ, καί δεικνύουσιν ἑαυτούς ὡς οἰκείους, (413) οἱ μηδέ γνωρίζοντες τήν ἐμήν χάριν, καί μεσιτεύειν τούς ἄλλους ὑπισχνοῦνται, οἱ πολλῶν ὑπεύθυνοι πταισμάντων ὄντες. Ἔξωθεν καλῶς στολίζοντες τό σῶμα λαμπροί τῷ δοκεῖν καί καθαροί ὁρῶνται, ψυχάς δέ χείρους πηλοῦ τε καί βορβόρου, μᾶλλον δέ παντός ἰοῦ θανατηφόρου κέκτηνται οἱ δείλαιοι ἐν πονηρίᾳ. Ὥσπερ γάρ πάλαι Ἰούδας ὁ προδούς με λαβών τόν ἄρτον ἐξ ἐμοῦ ἀναξίως ἔφαγεν αὐτός ὡς μέρος κοινοῦ ἄρτου, καί διά τοῦτο ὁ Σατανᾶς εἰσῆλθεν εἰς τοῦτον εὐθύς καί ἀναιδῆ προδότην ἀπειργάσατο ἐμοῦ τοῦ διδασκάλου, ὑπουργόν αὐτόν λαβόμενος καί δοῦλον καί ἐκπληρωτήν τῶν αὐτοῦ θελημάτων, οὕτω καί οὗτοι πανθάνουσιν ἀγνώστως, ὅσοι τολμηρῶς καί αὐθαδῶς τῶν θείων ἀναξίως ἅπτονταί μου μυστηρίων, οἱ προὔχοντες μάλιστα τῶν ἄλλων θρόνοις, οἱ τοῦ βήματος, οἱ τῆς ἱερωσύνης, οἱ τό συνειδός καί πρό τοῦ βεβλαμμένον καί μετά τοῦτο πάντως κατεγνωσμένον ἔχοντες καί βαίνοντες αὐλῇ μου θείᾳ, καί ἀναισχύντως ἵστανται τοῖς ἀδύτοις παρρησιαζόμενοι ἐνώπιόν μου, μηδαμῶς τήν θείαν μου δόξαν ὁρῶντες, ἥν εἰ ἔβλεπον, οὐκ ἄν τοῦτο ἐποίουν, οὐδέ πρόπυλα τοῦ ναοῦ μου τοῦ θείου οὕτως αὐθαδῶς εἰσβῆναι κατετόλμων. Ταῦτα οὖν πάντα γνώσεται πᾶς ὁ θέλων (414) ἀληθῆ καί βέβαια τά γεγραμμένα ἔργων ἐξ αὐτῶν, ὧν ἱερεῖς ποιοῦμεν, καί ψεῦδος οὐδέν οὐδαμῶς ἄν εὑρήσῃ καί πεισθήσεται καί καθομολογήσει ὡς Θεός αὐτός δι᾿ ἐμοῦ ταῦτα εἶπεν. Εἰ μή τις αὐτά τῶν ποιούντων ὑπάρχει καί σπεύδει λόγοις ἀπατηλοῖς σκεπάσαι καί τάς ἰδίας αἰσχύνας συγκαλύψαι, ἅς ἐνώπιον ἀγγέλων καί ἀνθρώπων ἀποκαλύψει ὁ τά κρυπτά τοῦ σκότους ἀποκαλύπτων Κύριος Θεός πάντων. Ποῖος ἐξ ἡμῶν τῶν νυνί ἱερέων τάς ἀνομίας ἑαυτοῦ προκαθάρας