1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

237

Ταῦτα οὖν πάντα πρός βροτούς νῦν τελοῦνται, εἰς ἀλλήλους γάρ ἁμαρτάνομεν πάντως˙ ὁ δέ τά θεῖα καπηλεύων θρασέως καί ἀπεμπολῶν τοῦ Πνεύματος τήν χάριν εἰς αὐτόν πάντως τόν Θεόν ἁμαρτάνει. Ὁ γάρ καταστάς εἰς πρόσωπον τοῦ Λόγου οὕτω βιοῦν ὀφείλει ὥσπερ ἐκεῖνος καί οὕτως˙ ἀκολούθει! λέγειν ἐκείνῳ. Αἰ ἀλώπεκες ἔχουσι φωλεούς πάντως καί τά πετεινά κατασκηνώσεις πάντα, ἐγώ δ᾿ οὐκ ἔχω, τήν κεφαλήν ποῦ κλίνω, ὁ Χριστοῦ λάτρης ἠξιωμένος. Οὐδέν γάρ ὅλως αὐτός ἴδιον ἔχειν οὐδέ κεκτῆσθαι ὀφείλει τι τοῦ κόσμου, (418) εἰ μή τήν τοῦ σώματος χρείαν καί μόνον, τά δ᾿ ἄλλα πάντα τοῖς πένησι καί ξένοις καί τῇ ἑαυτῶν προσήκει ἐκκλησίᾳ. Εἰ δ᾿ αὖ τολμήσει εἰς ἰδίας ἐξόδους ἀκαίρως χρῆσθαι τούτοις μετ᾿ ἐξουσίας καί συγγενέσι τά τῶν ξένων χαρίζειν, οἴκους τε κτίζειν καί ἀγρούς ἀγοράζειν, καί ἀνδραπόδων ἐπισύρεσθαι πλῆθος, οὐαί, ὁποῖον τό κατάκριμα τούτου! Πάντως ἀνθρώπῳ παρεικάζεται οὗτος τήν τῆς ἰδίας γυναικός ὅλην προῖκα καταφαγόντι κακῶς ἐξ ἀφροσύνης˙ ὅε ἄρα κρατηθείς καί μή ἔχων τοῦ δοῦναι ταύτην ἀπαιτούμενος χρήματα πάντως πρός τῇ στερήσει τῆς ἑαυτόῦ συζύγου καί εἰς φυλακήν πέμπεται καθειρχθῆναι. Οὕτως οὖν ἐσόμεθα οἱ ἱερεῖς καί λάτραι, οἱ εἰς ἑαυτούς καί συγγενεῖς καί φίλους καταχρώμενοι ταῖς τῶν ἐκκλησιῶν εἰσόδοις καί τῶν πενήτων μή φροντίζοντες ὅλως, ἀλλ᾿ οἴκους, βαλανεῖα, μοναστήρια, πύργους κτίζοντες, προικίζοντες, γάμους ποιοῦντες καί τῶν ἰδίων ἐκκλησιῶν ὡς ξένων καταφρονοῦντες καί ἀμελοῦντες τούτων καί ἐπί μακρούς χωριζόμενοι χρόνους, οἵ καί διατρίβομεν ἐν ἀλλοτρίᾳ χώρᾳ ἐῶντες χήρας τάς ἑαυτῶν γυναῖκας, πρόνοιαν αὐτῶν οὐδεμίαν ποιοῦντες, οἱ δέ καί καρτεροῦντες εἰς αὐτάς καί οἰκοῦντες, οὐχ ὄτι τούτων κρατούμεθα τῷ πόθῳ, ἀλλ᾿ ὅπως μόνον ζῶμεν ἐκ τῶν προσόδων ἀφθόνως αὐτῶν καί κατασπαταλῶμεν. (419) Περί δέ ψυχῆς κάλλους τῆς Χριστοῦ νύμφης, ποῖος ἐξ ἠμῶν τῶν ἱερέων φροντίζει; Ἕνα μοι δεῖξον καί εἰς τοῦτον ἀρκοῦμαι.