238

Ἀλλ᾿, οὐαί ἡμῖν, τοῦ ἑβδόμου αἰῶνος θύταις, μοναχοῖς, ἐπισκόπους καί λάτραις, ὅτι τούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος καταπατοῦμεν ὡς μηδενός ἀξίους. Καί εἴ που φανῇ μικρός εἷς ἐν ἀνθρώποις, Θεῷ δέ μέγας ὡς αὐτοῦ ἐγνωσμένος, μή τοῖς πάθεσιν ἡμῶν συγκαταβαίνων, εὐθύς ἀπελαύνεται ὡς εἷς κακούργων καί διώκεται παρ᾿ ἡμῶν ἐκ τοῦ μέσου καί ἀποσυνάγωγος γίνεται, καθά πάλαι ὁ Χριστός ἡμῶν παρά τῶν τηνικαῦτα ἀρχιερέων καί δεινῶν Ἰουδαίων, ὡς αὐτός ἔφη καί ἀεί τοῦτο λέγει τῇ λαμπρᾷ φωνῇ τῶν τούτου μεγαλείων˙ ἀλλ᾿ ἔστι Θεός, ὅς αὐτόν ἀνυψώσει καί προσλάβεται ὡς ἐν τῷ βίῳ, οὕτως ἐν τῷ μέλλοντι καί συνδοξάσει πᾶσιν ἁγίοις, οὕς ἐπόθησεν οὗτος. Ἀλλά τί φησι καί πρός ἡμᾶς ὁ Λόγος, τῶν μοναζόντων οἱ δοκοῦντες σπουδαῖοι; Τό ἐντός μορφώσατε τῇ εὐσεβείᾳ καί τό ἐκτός μοι καθαρόν πάντως ἔσται, τό μέν γάρ ὑμῶν εἰς ὠφέλειαν ἔσται κκαί τῶν ὁρώντων τά καλά ὑμῶν ἔργα, τό δέ ποθεινόν ἐμοί τῷ κτίστῃ πάντων καί ταῖς νεοραῖς τάξεσί μου καί θείαις. Εἰ δέ τόν ἐκτός κοσμεῖτε ἀνδριάντα (420) τῇ καταστολῇ τῶν ἠθῶν τούτου μόνῃ καί τοῖς ὁρῶσιν ὑμᾶς δοκεῖτε φίλοι διά τῆς ἐκτός γυμνασίας τῶν πόνων, φίλης ἐμῆς δέ τῆς εἰκόνος οὐδ᾿ ὅλως ποιεῖσθε λόγον εἰς κάθαρσιν καί κόσμον αὐτῆς ἐν σπουδῇ καί δάκρυσι καί πόνοις, δι᾿ ἧς ἐμοί τε καί πᾶσι καθορᾶσθε ἄνθρωποι τρανῶς λογικοί τε καί θεῖοι, ἐοίκατέ μι ὄντως μυδῶσι τάφοις, καθάπερ ποτέ Φαρισαῖοι, ὡς ἔφην εἰπών ἐλέγχων τήν ἀφροσύνην τούτων. Ἔξωθεν λαμπροί, μυδῶντες πλήρεις ἔσω, νεκροῖς ὀστέοις μεμεστωμένοι φαύλων καρδίας σαπρᾶς ἐνθυμήσεως, λόγων, παθῶν, ἐννοιῶν καί μελέτης δολίας. Τίς γάρ ἐξ ὑμῶν ἐξεζήτησε ταῦτα, νηστείαν λέγω, σκληραγωγίαν, πόνους, κόμην αὐχμηράν, σιδήρων καθηλώσεις, τρίχινον ἔσθος, τύλων πλῆθος γονάτων, ξηροκοιτίαν, χόρτον εἰς στρῶσιν κοίτης καί πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν βίου; Καλά γε ταῦτα, εἰ καλῶς ἐκτελεῖται