239

τά τῆς νοερᾶς καί κρυπτῆς ἐργασίας ὑμῶν ἐν γνώσει καί σοφίᾳ καί λόγῳ˙ εἰ δ᾿ ἐκτός ταύτης ἐπ᾿ ἐκείνοις μέγα τι φρονεῖτε ἴσως καί τό εἶναι δοκεῖτε μηδέν δέ ὄντες ἐκείνης χωρίς, τάχα λεπροῖς προσεοίκατε, λαμπραῖς ἐσθῆσιν ἐστολισμένοι τῶν ὁρώντων εἰς πλάνην. Ἀλλά τοῖς ἐκτός χαίρειν πᾶσιν εἰπόντες μόνης γενέσθαι τῆς ἐντός ἐργασίας σπεύσατε θερμῶς ἐν ἱδρῶσι καί πόνοις (421) θείων ἀρετῶν καί ἱερῶν ἀγώνων, ἵν᾿ ὀφθῆτε μοι παρθένοι ταῖς ἐννοίαις, πεφωτισμένοι τήν διάνοιαν πᾶσαν, καί ἑνωθῆτε τῷ Λόγῳ μοι ἐν λόγῳ σοφίας ἐμῆς καί γνώσεως τῆς κρείττω. Τοῦ ἱεροῦ μου ἡ πληθύς λαοῦ πᾶσα, δεῦρο σπουδαίως πρός με τόν σόν ∆εσπότην. ∆εῦρο, τῶν δεσμῶν λύθητι τῶν τοῦ κόσμου, μίσησον πλάνην τῶν αἰσθήσεων πᾶσαν, φύγε τῶν κακῶν τάς αἰτίας ὀξέως, ἐπιθυμίαν ὁράσεως σαρκός τε, ἀλαζονείαν φρενῶν τε καί τοῦ βίου καί πᾶσαν ἄλλην ἐνθύμησιν ματαίαν. Ἅ γνῶθι κόσμου ὄντα τῆς ἀδικίας, εἰς ὄλεθρον ἄγοντα τόν κεχρημένον αὐτοῖς ἐμπαθῶς καί προσπαθῶς ἐν βίῳ καί ἐχθρόν κἀμοῦ δυστυχῶς ἐκτελοῦντα. Λαβοῦ τοῦ πόθου τῶν ἐμῶν ἐν καρδίᾳ θείων πραγμάτων, ἀγαθῶν αἰωνίων, ὧν σοι σαρκωθείς ἡτοίμασα ὡς φίλῳ, ἵν᾿ ᾗς μοι ἀεί συνδαιτυμών ἀφράστως ἐν τῇ τραπέζῃ τῆς ἐμῆς βασιλείας, τῆς ἐν οὐρανοῖς μετά πάντων ἁγίων. Γνῶθι γάρ σαυτόν, ὡς βροτός καί φθαρτός εἶ, ὀλίγον ζωῆς λείψανον ὤν ἐν βίῳ, καί ὡς οὐδέν σοι ἕψεται τῶν ἐκ κόσμῳ λαμπρῶν ἤ τερπνῶν καί ἡδέων ἐντεῦθεν' πρός τάς ἐκεῖθεν ἀπαίροντι σκηνώσεις ἤ τά τῶν ἔργων μόνων τῶν ἐν τῷ βίῳ φαύλων παρά σοῦ ἤ καλῶν ἐργασθέντων. Καί γνούς τό φθαρτόν καί ἐπίκηρον πάντως, (422) λιπών τά κάτω, ἄνω δεῦρο, καλῶ σε πρός με τόν Θεόν τοῦ παντός καί Σωτῆρα, ἵν᾿ εἰς αἰῶνας αἰώνων ζήσῃς ὄντως καί τῶν ἀγαθῶν τῶν ἐμῶν ἐντρυφήσῃς, ὧν ἡτοίμασα τοῖς ἐμέ ἀγαπῶσιν ἀεί τε καί νῦν, ἀμήν εἰς τούς αἰῶνας.