CAPUT XI.

In quibus sit justitia, sive inter quos sit ?

Justum autem et injustum inter eos esse non possunt, quibus non insunt quae superius diximus simpliciter bona. Simpliciter autem bona diximus dupli- citer esse dicta, honesta scilicet et utilia. Honesta, sicut virtutes quae essentialem habent ordinem ad felicitatem : haec tamen exteriora bona non sunt, sed interiora. Utilia vero diximus, quae organice ad felicitatem deserviunt, ut potentatus, honor, et divitiae, quae secundum sui naturam sunt bona, licet usus earum aliquando malus sit: et in communicatione istorum et distributione in praehabitis diximus esse justitiam : quia in his communiter viventes superabundantiam habent et defectum, quod non est in virtutibus, et in quibus totum medium est, et nihil abundantiae et nihil defectus. Similiter autem non est hoc in vitiis in quibus vel totum abundantia est vel totum defectus. Quibuscumque ergo convenit in bonis universalibus superabundare et deficere, in illis est justitia et injustitia. Deorum ergo in, communicatione ad invicem vel ad nos non est justitia vel injustitia : quia non convenit diis in talibus bonis superabundare vel deficere : quamvis hoc Plato dicere videatur. Quibusdam autem insanabilibus et malis hominibus nulla particula talium b onorum. utilis est, scilicet nec potentatus, honor, nec divitiae : sed nocent eis, et non contingit secundum justum vel injustum convivere. Quibusdam autem haec exteriora usque a d hoc perificiunt quod proportionatum quilibet habeat: et hoc est humanum bonum ut homo est: homo enim civile animal est et in communitate vivens. Talium igitur convictus ad invicem secundum justitiam est.