264 APPENDIX II.

«Respondent 4., in hypothesi quoque quod Benedictus XIV. huic sententiae adversaretur in Encyclica, iam inde nullum amplius argu- mentum peti posse ad reprobandam moderatum illud auctarium a lege permissum, quod percipitur in praesenti rerum statu; quia circum- stantiarum mutatio aliquam inducere potuit, imo vero manifestam in- duxit variationem, non quidem quoad principia, quibus nititur, catholi- cae Ecclesiae de usura et mutuo doctrina, quaeque eadem semper ac omnino invariabilia sunt, sed quoad eorum applicationem.

« Ego, diligenter considerata, prout tenues ingenii mei vires fe- runt, Benedicti doctrina, ut moderatus, sic probabilius illud existimo: dubitari merito posse, utrum ea doctrina, ex se sola, huic controversiae dirimendae sufficiar, necne. Verum cum, etiam posita hac mea opinione, cui parum fidere debeo, incertum adhuc remaneat, num auctarium illud tuta conscientia recipi possit; ut sublata omni incertitudine sit mihi pa- rata facultas apte respondendi quibusdam confessariis, qui novissime circa eamdem controversiam me consuluerunt, tum et aliis, qui ratione munerum quibus perfungor, sive intra, sive extra sacrum Poenitentiae tribunal consulturi sunt; Vestram Eminentiam suppliciter rogo obtestor- que in Domino, ut mihi transmittat resolutionem trium quaestionum, quas hic subiicio :

« 1. An auctarium, de quo agitur, licitum sit. Et quatenus haec quaestio ex doctrina Benedicti XIV. aliisque Sedis Apostolicae iudiciis directe resolvi nequeat:

« II. An poenitens, qui auctarium illud sive bona, sive dubia aut mala fide receperunt, sacramentaliter absolvi possint, nulla facta aut promissa hic et nunc restitutione, dummodo serio promittant se esse paratos ad exequendum quidquid super hoc negotio Sedes Apostolica determinaverit. Et quatenus affirmative, prout asserunt nonnulli ad hanc aliasque similes quaestiones iam pluries nomine sancti Officii et Sedis Apostolicae provisorie rescriptum fuisse, de quibus tamen rescriptis eo- rumque tenore mihi non constat ;

«III. An iis pariter, qui neque ullum habent titulum lucri ces- santis vel damni emergentis vel periculi extraordinarii sortis amitten- dae, neque versantur in casibus, in quibus praeceptum charitatis erga proximum eos obligat ad mutuandum simplici ac nudo mutuo, liceat pecuniam mutuo dare, stipulato aut convento annuo auctario 5. pro 100. supra sorlem, prout lex regia permittit, sub eadem conditione de pa- rendo futuris Sedis Apostolicae super hoc negotio determinationibus ».

« Maxima fretus fiducia, quod Eminentia Vestra votis meis, in re mihi adeo necessaria, benigne obsecundabit, sum eroque semper Em. Vestrae (Pineroli, die 22 Ianuarii 1832).