2 7 4 EPISTOLA ENCYCLICA

ut homines salvi sint contendere, munus est Ecclesiae ita ma- gnum atque ita suum, ut hoc in opere maxime omnis eius au- ctoritas ac potestas consistat. Id Nos in administratione Ponti- ficatus maximi, perdifficili illa quidem ac plena curarum, vide- mur ad hunc diem pro. viribus studuisse : vobis autem, vene- rabiles Fratres, usitatum certe est, immo quotidianum, praecipuas cogitationes vigiliasque in eodem negotio Nobiscum consumere. Verum utrique debemus pro conditione temporum etiam ma- iora conari, nominatimque per sacri opportunitatem Anni dis- seminare latius notitiam atque amorem Iesu Christi, docendo, suadendo, hortando, si forte exaudiri vox nostra queat , non tam eis, dicimus, qui effata christiana accipere pronis auribus consuevere, quam ceteris omnibus longe miserr imis, christia- num retinentibus nomen , vitam sine fide, sine amore Christi agitantibus. Horum Nos maxime miseret : hos nominatim veli- mus, et quid agant et quorsum evasuri sint, ni resipuerint, at- tendere.

Iesum Christum nullo unquam tempore nullaque ratione novisse, summa infelicitas e s t , vacat tamen pervicacia atque ingrati animi vitio : repudiare aut oblivisci iam cognitum, id vero scelus est adeo tetrum atque insanum, ut in hominem cadere vix posse videatur. Principium enim atque origo ille est omnium bonorum : humanumque genus, quemadmodum sine Christi beneficio liberari nequiverat, ita nec conservari sine eius virtute potest. Non est in alio aliquo salus. Nec enim aliud no- men est sub caelo datum hominibus, in quo oporteat nos sal- vos fieri (1). Quae vita mortalium sit, unde exsulet Iesus, Dei virtus et Dei sapientia, qui mores, quae extrema rerum non satis docent exemplo suo expertes christiani luminis gentes? Quarum qui parumper meminerit vel adumbratam apud Pau- lum (2) caecitatem mentis, depravationem naturae, portenta su- perstitionum ac libidinum, is profecto defixum misericordia simul atque horrore animum sentiat. - Comperta vulgo sunt, quae memoramus hoc loco, non tamen meditata, nec cogitata vulgo. Neque enim tam multos abalienaret superbia, aut so- cordia languefaceret, si divinorum beneficiorum late memoria coleretur, saepiusque repeteret animus, unde hominem Christus eripuit, et quo provexit. Exheres atque exsul tot iam aetates

(1) Act. IV, 12. (2) Ad Rom. I.