278 EPISTOLA ENCYCLICA

t i ) S. Aug. De vera rei., 37.

tamen contra nitendum, atque omnibus viribus repugnandum est cupiditatibus in obsequium Christi: quae, nisi parent rationi, dominantur, totumque hominem Christo ereptum, sibi faciunt servientem. Homines corrupti mente., reprobi circa fidem, non efficiunt ut non serviant..., serviunt enim cupiditati triplici, vel voluptatis, vel excellentiae, vel spectaculi (1). Atque in eius- modi certamine sic quisque affectus esse debet, ut molestias etiam et incommoda sibi suscipienda, Christi caussa, putet. Dif- ficile, quae tanto opere alliciunt atque oblectant, repellere : du- rum atque asperum ea, quae putantur bona corporis et fortu- nae, prae Christi domini voluntate irnperioque contemnere: sed omnino christianum hominem oportet patientem et fortem esse in perferendo, si vult hoc, quod datum est vitae, christiane tra- ducere. Oblitine sumus cuius corporis et cuius capitis simus membra ? Proposito sibi gaudio sustinuit crucem, qui nobis ut nosmetipsos abnegaremus praescripsit. Ex ea vero affectione animi, quam diximus, humanae naturae dignitas pendet ipsa. Quod enim vel sapientia antiquorum saepe vidit, imperare sibi efficereque ut pars animi inferior obediat superiori, nequaquam est fractae voluntatis demissio, sed potius quaedam generosa virtus rationi mirifice congruens, in primisque homine digna. - Ceterum, multa ferre et perpeti, humana conditio est. Vitam sibi dolore vacuam atque omni expletam beatitate extruere non plus homo potest, quam divini conditoris sui delere consilia, qui culpae veteris consectaria voluit manere perpetua. Consentaneum est ergo, non expectare in terris finem doloris, sed firmare ani- mum ad ferendum dolorem, quo scilicet ad spem certam ma- ximorum bonorum erudimur. Neque enim opibus aut vitae de- licatiori, neque honoribus aut potentiae, sed patientiae et lacri- mis, studio iustitiae et mundo cordi sempiternam in caelo bea- titudinem Christus assignavit.

Hinc facile apparet quid sperari denique ex eorum errore superbiaque debeat, qui , spreto Redemptoris principatu, in summo rerum omnium fastigio hominem locant, atque impe- rare humanam naturam omni ratione atque in omnes partes statuunt oportere : quamquam id regnum non modo assequi, sed nec definire, quale sit, queunt. Iesu Christi regnum a di- vina caritate vim et formam sumit : diligere sancte atque or-