PARISIEN. 283

At non solum vitae, sed et animae periculum magnum esset pro muliere quae cogenda esset cum tali viro cohabi- tare, maritalem fovere consuetudinem cum eo, qui ob ebrie- tatem numquam posset maritaliter satisfacere uxori, pro- creandi filios vehementi desiderio affectae.

Non posset satisfacere debito coniugali si vellet. Dubi- tatur enim de aptitudine viri ad generandum. Nam a plu- ribus testibus asseritur ipse esse valde delicatae complexionis. Imo praeter ipsam Oratricem sunt et testes qui certissimam causam non consummationis repetunt ex impotentia coeundi. Porro signa etiam huius ebrietatis erant etiam ante matri- monium: unde aliquod videretur obfundi dubium in ipsam matrimonii validitatem; atquo adeo facilior esset dispensa- tio, quam postulat oratrix. Insuper superveniens impotentia esset causa iusta; sed alia est fortior causa i. e. sententia divortii a tribunali civili lata.

Hisce positis, cum moraliter impossibilis sit animorum reconciliatio et corporum commixtio, qualem natura exigit, mulier cogenda esset ad perpetuam viduitatem. Atqui haec oratrix est valde iuvenis atque ad tantum malum ferendum adigi nequit. Id enim pati non modo excedit femineae imbe- cillitatis ordinarias vires, sed etiam in gravissima damna coniiceretur mulier.

Accedit praxis S. C. C. quae vel ob unam ex his cau- sis Romano Pontifici dispensationem a matrimonio rato et non consummato suasit, ab eoque obtinuit. Porro a) si ex praescripto iuris probata manet inconsummatio matrimonii per iuratam coniugum et septimae manus confessionem, quae si suffulta sit iuramento parit moralem certitudinem - vel b) si dispensationem obtinuit S. O. C. quamvis hymen fuerit repertus dilaceratus in aliqua parte (cf. Acta S. Sedis v. XII. pag. 629; XIV. p. 361; XVII. p. 367; XVIII. p. 523; XIX. p. 239): probatissima dicenda erit inconsummatio matrimonii inter Franciscum et Ioannam; eaque magis digna quae dispensetur a vinculo matrimonii cum omnes adsint