IN LIBRUM TERTIUM SENTENTIARUM
Tertius articulus (a) est difficilior,
part, quaest. 3a. art. i. Vide D. Bonavent. hic, art. 3. q. 2. et Richard. art. 2. quaest. 3.
Ad primam (b) quaestionem patet ex prima quaest, et ult. primae dist. quaest.
Contra (e) conclusionem hujus opinionis arguitur multipliciter.
QUAESTIO I. Utrum ista sit vera:
Contra, si intelligatur extraneitas tantum in habendo peccatum, ergo
QUAESTIO III. Utrum Christus inceperit esse ?
Contra, ista natura potuit assumi ad summam unionem quantum ad esse ergo quantum ad operari. operari
Pitigianis hic art. 1. refutantes quas Thomistae dant solutiones.
Istam quaestionem solvit Damascenus c. 60. in seq. dist.
Ad quaestionem illam respondet Henricus quodl. 12. quaest.
videtur secundum eum dicendum Christum tunc fuisse hominem.
Contra istam opinionem, et primo contra opinantem, nam in 2. 2. quaest, I art. in secunda secundae
Alia est opinio Gandavensis quodl. 8. q. et propter quid.
cujus amans est participatio. Arguit contra singulos modos suo ordine singillatim.
De tertio (u) dico, sicut dictum est dist. 17. primi libri, esse acceptum Deo, in primo ubi supra,
Ad duo argumenta pro primo membro in articulo de objecto formali charitatis. Ad primum dico,
QUAESTIO UNICA. Utrum virtutes morales sint connexae ?
Scholium.
Sequens littera a multis putatur additio, reperitur tamen in antiquissimis manuscriptis et editionibus. Continet quatuor rationes suadentes Christum etiam secundum portionem inferiorem non noluisse absolute passionem. Sunt clarae, et teneudo aliam partem facile solvi possunt. Doctor utramque partem puta probabilem.
Contra istam viam potest sic argui: Primo, quia ratio, cui innititur, ostendit tantum possibilitatem hujus quod voluntas inferior non velit istud, quod vult superior absolute ; quod non est propositum, quia non velle absolute, non infert nolle absolute ; quale nolle, negat alia via.
Praeterea, quod non possit concludi propositum de nolle, probatur, quia si una circumstantia, quam considerat ratio inferior, sufficiat ad concludendum hoc esse nolendum,
ergo non est determinabilis per aliam, quae concludit illud esse volendum, quia per se nolendum, per nihil aliud potest esse volendum. Hoc declaratur, quia si ratio ostendat A sine circumstantia finis ultimi, propter quam A est volendum, ostendit A non ut volendum, nec ut nolendum, sed quasi neutrum, quia determinabile circumstantiis volibilitatis, non autem determinatum ad nolibilitatem, quia tunc non esset per aliud volibile.
Videtur etiam tertio, quod ratio inferior possit ostendere illud cum circumstantia volibilitatis, quia alias ratio inferior practica non posset dirigi per principia sumpta a fine universaliori, quia dirigi per illa principia est considerare finem a quo sumuntur ; alias fortis moraliter inquantum prudens, cum prudentia sit rationis inferioris, non posset se dirigere in actu fortitudinis ex consideratione felicitatis ; quod si sit inconveniens, ergo ratio inferior complete ostendens, quantum potest, et non partem objecti praetermissa alia circumstantia, ostendet hoc ut volibile.
Praeterea, stat ratio quarta de forti moraliter, quia nolle absolutum videtur esse causa fugiendi nolitum, ne eveniat, non determinando ne sibi eveniat, sed ne eveniat simpliciter.
Quantum ad istum articulum pertinet, non videtur necessitas salvandi portionem inferiorem absolute noluisse passionem, quia sine hoc salvatur eam tristatam de passione, tam ut natura est, quam ut libera, propter nolle conditionale, sicut supra dictum est.