S. SEVERINAE 291

gitimo vacationis tempore in vicinum oppidum (unde sub finem dictae vacationis potest opportune se reddere ad ec- clesiae servitium) se contulit, ibique superveniente infirmi- tatis corporalis impedimento ita detinetur, ut ad civitatem redire et choro interesse non valeat 'i et quatenus affirma- tive. II. An hoc locum habeat quamvis in ecclesia vigeat contraria consuetudo? S. Congregatio Concilii respondit: Ad primum, lucrari : Ad secundum, non habere locum si •consuetudo sit legitime praescripta.

Conferri etiam possunt aliae resolutiones Veliterno, - Fallen Harum, die 28 novembris 1857 ; Auximana - Dis- tributionum, 28 aprilis 1860 ; et Reatina, 19 aprilis 1692, in qua decernitur fallentias deberi canonico iubilato, dum- modo non obstent constitutiones particulares et consuetudo ecclesiae. Vide etiam Reiffenstuel lib. 3 decret., tit. 4, § 7, n. 190, ubi ponit distinctionem inter particulare statutum •et consuetudinem in ordine ad distributiones lucrandas a canonicis infirmis non residentibus.

Cum igitur in themate allata consuetudo videatur esse legitime praescripta, quia, ut testantur Capitulares, est valde antiqua, indultum absentiae, si concedatur, dari opor- teret cum clausula amissis distributionibus quotidianis, seu cum amissione fructuum massae parvae: et quidem non ad quinquennium ceu canonicus Fiumano expostulat, sed ad angustius tempus, puta ad triennium, ceu volunt canonici qui eius petitioni favere videntur : hoc enim temporis spa- tium satis sufficiens censetur ad pristinam sanitatem recu- perandam.

Ex adverso autem observari potest quod de infirmitate canonici Fiumano ambigi non potest : eam enim apertis ver- bis testatur Archiepiscopus: « Magnopere commendamus ora- tori preces cum veritate nitantur ». Eam insuper confir- mant tres medici fide digni ; at quoniam Capitulares non- nulli de ea dubitant, potest etiam exquiri iurata fides me- dica pro indulti concessione, vel etiam onerari oratoris con- scientia super praecisa necessitate absendi ob expositam