296 MATRIMONII.

» intentione quove modo Iicentiam daret Antistes, sed satis » habuisse, ut Sacerdoti non Parocho indulgerei licentiam. »

Huic propositae obiectioni sic S. Rota respondit: x Attamen » omnem difficultatem diluit animadversio, quod licentia ante- » dicta patitur quoque vitium subreptionis et doli ; subreptionis » ob reticitam in precibus expressionem verae parochiae; doli, » quia error Ordinarii de vero Parocho ad alium minime pro- » cessit ex errore Ordinarii, sed ex fraudolenta machinatione » contrahentium', qui ad probandum statum liberum induxerint )> testes asserentes utrumque esse de parochia S. Salvatoris, quod » falsum in facto detectum e s t . . . Itaque cum licentia subreptitie » habita nullius sit firmitatis, et neminem propria malitia iu - » vare debeat, conclusum fuit, theoricas in obiecto allegatas pro » validitate coniugii procedere, quoties error se teneat tantum » ex parte Episcopi , nullusque adsit dolus et machinatio con- » trahentium ; contra vero in hypothesi matrimonium contractum » sub licentia subreptitia et dolosa invalidum prorsus atque ir- » ritum manere. »

Hac S. Rotae doctrina Defensor Sempronii respondit ad om- nes animadversiones e contrario factas; sed sibi satis non fuit: namque alterum consideravit adiunctum in praesenti themate, quod erat facultas facta a Parocho N. alteri Sacerdoti matrimo- nio celebrando assistendi. Quare, facta hypothesi, Curiae l icen- tiam Parocho datam undequaque sufficientem fuisse ad celebran- dum valide matrimonium, contendebat, invalide Parochum fa- cultatem sibi traditam subdelegasse; ideoque matrimonium etiam sub hac hypothesi fuisse nullum.

Quod quidem ostendere studuit ex generalibus iuris princi- pi is , quibus traditur, mandatarium non posse subdelegare iuris- dictionem, excepto casu, quo fuerit a Principe delegatus, Z. 6 ff. de iurisdictione in qua legitur: « More maiorum ita compa- ratum est, ut is demum iurisdictionem mandare possit, qui eam suo iure, non alieno beneficio haberet. » Item L 5 ff. de officio eius cui mandata est iurisdictio, in qua legitur : « Mandatam sibi iurisdictionem mandare alteri neminem posse manifestum est. » Quos textus sic illustrat Voet in iure civili peritissimus, lib. 2, tit. 1 de lurisd. n. Ii. «Sed ut legitima, seu extraordinaria, iuris- » dictio mandari nequit, ita nec ea quae alteri mandata est per