Prologus

Prologus

Postquam determinavit de propriis et appropriatis personarum, hic inquirit qualiter ad invicem divinae personae comparentur secundum propria vel appropriata; et dividitur in partes tres: in prima ostendit qualiter comparentur secundum proprium vel appropriatum spiritui sancto; in secunda qualiter comparentur secundum proprium vel appropriatum filii, ibi: praeterea diligenter investigari oportet, utrum pater sapiens sit sapientia quam genuit; in tertia inquirit qualiter comparentur secundum utrumque simul; scilicet de uno per comparationem ad alterum, ibi: praeterea diligenter notandum est. Circa primum duo facit: primo movet quaestionem; secundo determinat eam, ibi: huic quaestioni... Id solum respondemus.

Praeterea diligenter investigari oportet. Hic inquirit quomodo comparentur secundum appropriatum filii, quod est sapientia; et dividitur in partes duas: in prima movet quaestionem, et determinat veritatem; in secunda excludit quamdam dubitationem ex determinatione occasionatam, ibi: post haec quaeri solet a quibusdam, utrum filius sit sapiens sapientia genita, vel ingenita. Prima in duas: in prima inquirit utrum pater sit sapiens sapientia genita, vel ingenita, et determinat eam; in secunda inquirit utrum filius sit sapiens sapientia genita, vel ingenita et determinat eam; primo ostendens quod non est sapiens sapientia genita sed sapientia ingenita; secundo ostendens quod est sapiens per sapientiam genitam. Et sic patet responsio ad quaestionem per distinctionem; quia ablativus sapientia potest construi in habitudine principii efficientis; et sic est sensus, quod sit sapiens a sapientia genita; et hoc falsum est: vel potest construi in habitudine causae formalis; et sic est sensus, quod sit sapiens per sapientiam genitam formaliter, et hoc verum est; et hoc dicit, ibi: ex praedictis constat quod filius non est sapiens a se, neque de se.

Post haec a quibusdam solet quaeri, utrum una tantum sit sapientia patris. Hic excludit dubitationem ex praedictis ortam; et circa hoc tria facit: primo movet dubitationem; secundo ponit determinationem, ibi: haec et similia tamquam sophistica,...

Abjicimus; tertio manifestat per similitudinem; ibi: et sicut in trinitate dilectio est quae est pater, filius et spiritus sanctus... Et tamen spiritus sanctus dilectio est, quae non est pater vel filius... Ita in trinitate sapientia est quae est pater et filius et spiritus sanctus...

Et tamen filius est sapientia quae non est pater vel spiritus sanctus.

Praeterea diligenter notandum est. Hic inquirit de uno per comparationem ad aliud; et primo movet quaestionem; secundo addit quaestionis difficultatem, relinquens quaestionem insolutam, ibi: difficilem mihi fateor hanc quaestionem.

Hic est duplex quaestio. Primo de his quae pertinent ad spiritum sanctum. Secundo de his quae pertinent ad filium.

Circa primum quaeruntur tria: 1 utrum pater diligat filium spiritu sancto; 2 utrum pater diligat se spiritu sancto; 3 utrum pater et filius diligant nos spiritu sancto.