N.9

Ego autem. Supra Psalmista praemisit Judaeorum nequitiam; hic autem ostendit eorum pertinaciam, qua perdurant in malo. Et reprobatur pertinacia aliquorum, ex eo quod nullo remedio reducuntur ad bonum. Est autem duplex remedium, quo aliqui solent revocari ad bonum. Primo per sanctitatem ejus quem persequuntur; secundo ex divino flagello. Primo ergo ostendit eorum pertinaciam ex eo quod non sunt revocati per sanctitatem; secundum ibi, dissipati. Circa primum duo facit. Pro primo ponit sanctitatem suam contra tribulationes; secundo pertinaciam eorum in malum, ibi, et adversum me. Circa primum facit tria, secundum quod sanctitas in tribus consistit, scilicet in carnis maceratione, in spiritus devotione, et affectus pietate. Et haec tria ponit Psalmista per ordinem: nam primo ait de carnis maceratione; secundo de spiritus devotione, ibi, et oratio mea; tertio de affectus pietate, ibi, quasi proximum. Circa primum duo facit. Quia enim caro indiget tegumento et alimento; afflictio carnis habet fieri, vel asperitate tegumenti, vel subtractione alimenti. Et ideo primo dicit quod affligitur tegumento aspero; secundo alimento, subtracto, ibi, et humiliabam. Dicit ergo quantum ad primum: ego autem cum mihi molesti essent, induebar cilicio. Hic cilicium metaphorice dicitur si exponatur de christo; quia non legitur portasse cilicium.

Hoc autem fit de pilis caprarum. Et in lege hircus caprarum immolabatur pro peccato; et ideo cilicium signat peccatum. Christus ergo dicitur portare cilicium, quia indutus est carne non peccatrice quidem, sed habente similitudinem carnis peccati.

Et nos etiam portare cilicium debemus, idest poenitentiam de peccatis. Isa. 3: erit pro fascia pectorali cilicium. Quantum vero ad secundum dicit, et humiliabam in jejunio animam meam; quasi dicat: non solum tegumento aspero afflixi carnem meam, sed et alimento, dum illud a me subtraxi jejunando. De jejunio corporali christi habetur Matth. 4. Potest etiam dici de spirituali jejunio christi. Christus enim desiderabat salutem humanam.

Haec est illa aqua, quam petit a Samaritana, jo. 4. Et in cruce ait, sitio. Joan. 19. Sed jejunabat ad hoc, quia invenit homines longe a salute.

Si autem dicatur in persona justi, tunc dupliciter potest intelligi. Uno modo, quod jejunium sit causa humilitatis in justo: et per animam intelligatur via carnalis, ut sit sensus, humiliabam etc. Idest superbiam carnalis vitae humiliabam macerando eam.

Ps. 98: genua mea infirmata sunt etc.. Judith 8: humiliemus illis animas nostras in spiritu etc.. Item potest dici, quando humilitas est socia jejunii: quia quando jejunio non jungitur humilitas, illud jejunium non est deo acceptum.

Isa. 58: quare jejunavimus, et non aspexisti etc.. Quando vero humilitas jejunio jungitur, tale jejunium est deo gratum. Et ideo dicit, humiliabam in jejunio. Sed quia nihil valet humiliare carnem nisi impinguet spiritum et confortet, hostis enim debilitandus est, et pugnator fortificandus, spiritus autem confortatur per orationem; ideo addidit, et oratio mea in sinu meo convertetur.

Tob. 12: bona est oratio cum jejunio. Oratio est speciale praesidium in tribulatione. Jac. Ult.: tristatur aliquis vestrum? oret aequo animo, et psallat. Psal. 76: renuit consolari anima mea, memor fui etc.. Sed dicit, in sinu meo convertetur.

Si de christo accipiatur, intelligitur dupliciter.

Uno modo, ut referatur ad deum quem adorat; quia ad patrem in cujus sinu erat. Joan. 1: unigenitus filius qui est in sinu patris. Alio modo, ut referatur ad illos pro quibus orabat, quia orabat pro his qui erant in sinu christi. Sinus autem christi est secretum dei, et hoc est propositum praedestinationis: unde pro praedestinatis orabat. Joan. 17: ego pro eis rogo, non pro mundo. Si autem referatur ad justum aliquem qui orat pro alio, non semper obtinet pro eo. Hier. 7: tu ergo noli orare pro populo hoc etc., quia scilicet peccata ejus non merentur exaudiri. Tamen exauditur pro seipso, cum oratio sua efficitur meritoria; unde in sinu, idest ad me ipsum. Matth. 10: pax vestra ad vos revertetur. Sed verum est quod praedicta utilia sunt, parum tamen valent nisi habeat aliquis pium affectum ad proximum; et ideo subjungit.