MOTU PROPRIO 389

INSTRUCTIO DE SACRIS MUSICIS

I.

Principia generalia.

1. Musica sacra, prout pars integrans solemnis liturgiae, huius particeps est finis, qui gloriam Dei et sanctificationem Christifidelium spectat. Ipsa decus caeremoniarum ecclesiasti- carum adauget, et quod eius praecipuum munus est concentu opportuno verba liturgiae exornare, ita musicis sacris haec verba intelligentiora fieri debent, quo facilius Christicolae ad fidem et religionem eccitentur, et abundantius percipiant gra- tiam, quae sacrorum mysteriorum propria est.

2. Ex quo evenit ut musica sacra omnibus muneribus li- turgiae praedita sit, praesertim sanctitate, bonitate formarum quibus et unwersalitas oritur.

Sit sancta, eiiciat igitur e sacris profana, non tantum in se, sed etiam quoad formam qua a cantoribus proponitur.

Sit ars cera, ut in animis audientium illam habeat virtu- tem, quam Ecclesia postulat quum musicis liturgiam societ.

Sit universalis hac ratione, scilicet quamvis singulis natio- nibus liceat in musicis sacris admittere illos praecipuos modos, qui formam earum musicae constituant, hi tamen modi legibus generalibus sacrorum musicorum subiiciantur, ne ullius alie- nigenae animus, eos cum audiat, perturbetur.

II.

De sacrorum musicorum generibus.

3. Hae dotes praecipue inveniuntur in cantu gregoriano, qui igitur Ecclesiae Romanae est, quem ea a maioribus acce- pit, et in codicibus liturgicis, volventibus aevis, fidelissime ser- vavit, quem vero, prout est proprius, Christicolis proponit et

Certa scientia igitur et motu proprio hanc Nostram Instru- ctionem in lucem edimus, quae vel codex iuris sacrorum mu- sicorum et quasi lex plenitudine Nostrae Apostolicae Auctori- tatis placet et mandamus ut vigeat et valeat, eamque omnes Christifideles ad litteram servent.