395. De sancto Nicolao.

1. Coeli laetentur sidera,
Orbis resultent climata,
Tellus omnis tripudiet
In hac die solemniter.

2. Quae Nicolai transitu
Dicatur et virtutibus,
Cujus prima miracula
Fuerunt sat insignia.

3. Nam semel in hebdomada
Quarta sextaque feria
Matris sugebat ubera
Christi praeventus gratia.

4. Aureis dehinc sumptibus
Stuprum compressit virginum,
Quarum patris inediam
Vitae supplevit copia.

5. Emissa voce coelitus
Praesul urbis eligitur
Sicque sacratur Domino
Pastor claras in populo.

6. Victum sibi petentibus
Attenuatis civibus
Acceptum dedit triticum,
Quod auxit sacris precibus.

7. Tres innocentes pueros
Mortis solvit a vinculo,
Quos consulis sententia
Mori male dictaverat.

8. Caesarem visu territat,
Stratilates ne perimat,
Quos tradi ferro fecerat
Invidorum nequitia.
9. Quem Dianae sub specie
Hostis temptavit laedere,
Sed ope fretus Domini,
Victus ab eo abiit.

10. Quos magis fragor minitat,
Navitis, adsum, clamitat,
Pacata sulcant aequora
Remeantes ad propria.

11. Postquam tantis miraculis
Vir sanctus mundo claruit,
Poli scandit ad aethera
Regnaturus in gloria.

12. Cujus sacram ad tumulum
Aegri quam plures veniunt,
Ubi receptis viribus
Laeti ad sua redeunt.

13. Surdis auditus redditur,
Lumen caeci recipiunt,
Effugantur daemonia,
Febris sedatur valida.

14. Jam deprecemur Dominum,
Quem sempiternum credimus,
Annuat votis omnibus
Hujus festum colentium.

15. Sit laus patri ingenito
Ejusque unigenito
Una cum sancto spiritu
In saeculorum saecula.