ADIACEN. 397

c. 3 q. 160) quae habet territorium suum separatum et divisum* non est licitum alteri parochiae aliquid facere* » « quia* addit Barbosa Iur, Eccl. Univ. lib. 1 c. 20 n. 14, dicitur iurisdictio distincta. »

Parochus enim legitimus administrator censetur omnium eleemosynarum atque oblationum quas fideles suae paroeciae largiuntur, ceu argumentari licet ex cap. Dilectus de ca- pellis* et traditur in Ferrarien. Confraternitatis 14 Septem- bris 1872 §. ad secundum* et a S. O. Episc, .et Regul. in Neapolitana iuris administrandi oblationes diei 3 Maii 1872* confirmata die 2 Iulii 1874* addit a clausula -et amplius.

Tales iuris normas ad praxim traduxisse addit ius Gal- licanum, ex quo colligitur aequum quidem esse, ut quae- stuarii limites singulis paroeciis assignatos in Gallis non praetergrediatur. Nam , ait patronus, quaestuae videntur esse loco redituum ac proventuum Ecclesiae fabricae assigna- torum, ac ideo nemini ius esse eas colligendi intra territo- rium alterius paroeciae.

Ulterius, et his omissis, valde deferendum esse conten- dit Decreto Episcopi, cui modum et formam in eleemosynis colligendis ius est stabiliendi ex Const. Clementis VIII. Hic autem statuit eleemosynas esse colligendas intra limites cuique paroeciae assignatos, non obstantibus consuetudinibus immemorabilibus in contrarium.

Potuisse vero consuetudines etiam immemorabiles abolere ex eo deducit, quod id fecerit inhaerens Constitutioni Cle- mentis V de poenit. et remiss. c. 2 in VI ubi « omnia et singula privilegia, si quae super praemissis (quaestuis) vel eorum aliqua sint aliquibus locis , ordinibus vel personis quaestorum quomodocumque concessa (ne ipsorum praetextu sit eis materia, talia ulterius praesumendi) auctoritate Apo- stolica quatenus ad praemissa penitus revocantes. > Unde colligitur, ceu tradit Bassius loc. cit. quaest. 7* nullam dari posse quasi possessionem quaestuandi nisi « pro arbi- trio tamen, prudentia et pastorali sollicitudine Episcopi et de eius consensu atque auctoritate... pro conservatione. »