FOROLIVIEN. ET BRICTINORIEN. 409

in Viterbien. 28 Frebruarii 1891, in Regien. 27 Iunii 1891, in Ooncordien. 29 Augusti 1891, in Engolismen. 12 De- cembris 1891, aliisque pluribus.

Accedit quod impotentia Antonii licet rigorose probata dici non possit ad nullitatem coniugii ex hoc capite decla- randam, valde tamen confert ad moralem certitudinem ha- bendam de matrimonii inconsummatione. Idipsum vero etiam tenendum de publica fama, quae in eumdem virum imper- fecti matrimonii causam reiicit.

Quod autem plena fides habenda sit coniugum dictis, veluti iam innui, omnes testes uno ore tuentur, quos inter plurimi sunt omni exceptione maiores, ceteri vero omnes fide digni, ut ex parochorum attestationibus processui adie- ctis eruitur. Porro, his aliorumque testium dictis attentis, intrare videntur ea quae docet Cosci De sep. thor. lib. 3, cap. 2, n. 136: - ibi - « accedente in hac materia iuramento septimae manus consanguineorum aut vicinorum ex parte utriusque coniugis, qui si affirment se firmiter coniugum confessionem esse veridicam, eosque sic delicatam habere conscientiam ut sint incapaces proferre mendacium ac per- iurium, tamquam purgatores dicti alieni suspicionem col- lusionis removent ac falsitatis... eorum depositio sufficit pro adhibenda fide coniugibus.

Praeterea collusionis coniugum suspicionem non solum removent testes, de quibus hucusque dixi, sed etiam aliquae circumstantiae apprime notandae. Mulier vix persensit vi- rum ad coniugalem opus ineptum esse, statim illum dere- liquit; et in ipsa novitate non post mensem aut duos, sed post paucos dies, proclamavit: « vir quem accepi frigidae naturae est, et non potest illa facere propter quae illum accepi ». Tum se contulit ad medicum Pradella, ut ab eo inspiceretur, ac ita sciret num in conformatione suorum muliebrium adesset obstaculum, ex quo matrimonii consum- matio perfici non potuit. Vir pariter statim de sua poten- tia ad coitum prius fratris uxorem consuluit, et deinde me- dicum Biagini, penes quem corporali explorationi prima vice