452 A VENIONEN. ET VALENTINEN.

Disceptatio Synoptica.

IURA EPISCOPI VALENTINENSIS. Patronus eius suas ani- madversiones in tria capita dispescit; in quorum primo ad- laborat ut probet pensionem, de qua in casu, non fuisse fun- datam ab Episcopo de La Gaude, sed ab Imperatore Napoleone,

Ad secundum vero caput gradum faciens, asserit locum esse translationis pensionis, de qua agitur, ad Seminarium valentinense; idque multis argumentis demonstrare nisus est.

In primo argumento, quod desumit a fundatione bursae, seu pensionis, regerit ea, quae in primo capite affirmavit; idest tuetur, fundatorem pensionis non fuisse Episcopum de La Gaude , sed Napoleonem , qui voluit imitari omni- no primum fundatorem Episcopum de Lambert, ac iuxta eius mentem pensionem statuere. Imo praedictus Imperator, ait patronus, laetus titulo bene factoris, nomen fundatoris reliquit Episcopo de Lambert, quia primus ille excogitave- rat pensionem favore suorum clericorum, atque in suo te- stamento decreverat, clericos ad pensionem nominatos ab Episcopo debere morari in Seminario ab Episcopo determi- nando; scilicet, explicat patronus, iuxta arbitrium Episcopi. Quam fundatoris dispositionem omnino observandam esse as- serit ex Canone Conc. Trident. Cap. 5 sess. 25 de reform.

Quod nisi fieret, inquit, absurdum hoc sequeretur, quod in una parte lex fundationis a Napoleone instauratae ob- servaretur; non autem in altera; quia uni Episcopo ius no- minandi clericum in utilitatem suae dioecesis integrum re- maneret, alteri vero tribueretur tantummodo ius mittendi clericum in dioecesim non suam. Ex quibus sequi pensio- nem in casu transferendam esse ad seminarium Dioecesis valentinensis.

Et revera hanc fuisse mentem imperatoris Napoleonis apparere ex eo, quod semper appellaverit Praesulem De Lam- bert fundatorem, ut omnibus notum esset, servandas esse illius dispositiones, etiam post latam iniquam legem diei 2 Novembris 1789.