N.7

Complaceat tibi domine. Hic ponitur oratio explicite. Et primo explicat orationem quantum ad se. Secundo quanto ad malos, ibi, confundantur.

Tertio quantum ad bonos, ibi, exultent et laetentur.

Quantum ad se petit ut eruatur a malis: Eccl. 51: eruit sustinentes te. Et ut juvetur ad bona consequenda; quia per providentiam tuam datur auxilium mihi. Et hoc non ex merito meo, sed ex beneplacito tuo. Unde dicit, complaceat.

Designatur dignitas personarum quantum ad adversarios cum dicit, ut eruas me, a malis, vel hominibus, vel peccatis. Et nota quod ait, complaceat, non diffidens de misericordia dei; quasi dicat: si tu vis, potes: et ideo dicit, ad adjuvandum me respice, scilicet in boni operatione: quasi dicat: respice poenitentes in dolore suo. Respectus dei est auxilium nostrum, confundantur. Hic ponit confusionem adversariorum, quorum quidam sunt capitales, et quaerunt occidere. Quidam, qui non quaerunt occidere, sed laedere. Alii sunt qui quaerunt verbis irridere, vel decipere. Et haec tria genera malorum designantur hic. Et possunt haec referri vel ad bonum vel ad malum: quia duplex est confusio: quaedam confusio est bona, quae est per poenitentiam; Rom. 6: quem fructum habuistis tunc in illis, in quibus nunc erubescitis? alia est confusio per poenam. Ergo cum dicit, confundantur, idest puniantur. Et hoc orat conformando se divinae voluntati, vel justitiae. Vel confundantur, idest poeniteant, et revereantur simul; vel timore poenarum. Quoad primum Sap. 17: cum sit timida nequitia dat testimonium condemnata.

Vel timore provocante ad poenitentiam. Et hoc, quia, quaerunt animam meam, ut corporaliter occidant eam. Vel animas, ut in tenebras inducant: Gen. 14: da mihi animas, cetera tolle tibi. Corporales hostes petit ut impediantur; unde dicit, convertantur retrorsum, in bonum, idest sequantur christum retro eum, Matth. 16: vel in malum, idest decidant ab intentione, ut deficiant. Et erubescant qui cogitant mihi mala, idest qui gaudent de malis meis: Thren. 1: omnes inimici mei audierunt malum meum, laetati sunt quoniam tu fecisti.

Contra tres hostes petit accelerationem, quia mora consuevit esse damnosa, Eccl. 8: etenim quia non cito profertur contra malos sententia, filii hominum absque ullo timore perpetrant malum.

Et ideo dicit, ferant confestim confusionem suam, idest cito confundantur, quia isti sunt qui applaudendo, dicunt mihi euge, euge, idest, mendaciter gaudent, quantum ad adulatores. Vel, euge, idest irrident, vel insultant. Hieronymus habet sic secundum haec verba vah, sic irridebant Judaei christo, Matth. 27. Pro bonis petit quod gaudeant de auxilio suo et de liberatione, et laudent deum: et quantum ad primum dicit, exultent et laetentur omnes quaerentes te. Quantum ad secundum, et dicant semper, magnificetur dominus qui diligunt salutare tuum. Ubi quatuor ponit, quae conveniunt bonis. Primo, ut diligant salutare dei, quod est christus. Luc. 2: viderunt oculi mei salutare tuum. Secundo, ut quaerant dilectionis actus. Can. 3: in lectulo meo quaesivi etc..

Isa. 55: quaerite dominum dum inveniri potest.

Tertio ut gaudeant de invento dilecto: unde, exultent.

Habac. Ult.: ego autem in domino gaudebo etc.. Exultatio est quantum ad exteriora signa laetitiae. Quantum ad interius, gaudium, quasi laetitia, et dilatatio cordis. Quarto gratiarum actio et laus; unde dicit, et dicant semper, magnificetur dominus etc.. Isa. 12: exulta et lauda habitatio sion, quia magnus in medio tui sanctus Israel.