APPENDIX XVI. 639

qua semper ab his qui sunt undique conservata est ea quae ab Apostolis est traditio. Nec minus luculente hoc sae- culo decimo nono docet Pius IX. quam tertio docuerit S. Irenaeus. Haec Ro- mana Beatissimi Petri Cathedra fidem a Christo traditam integram inviolatam- que semper servavit eamque fideles edo- cuit, omnibus ostendens salutis semitam et incorruptae veritatis doctrinam, {Qui pluribus, 9 die Nov. 1846). In qua (Ro- mana Ecclesia) extat eiusdem fidei irre- formabile magisterium a Divino Redem- ptore fundatum, {Noscitis et nobiscum, 8 die Dec. 1848). Ecclesia Romana est Catholicae veritatis et unitatis centrum in qua solum inviolabiliter fuit custodi- ta religio, et ex qua traducen fidei re-

liquae omnes ecclesiae mutuentur oportet, (Ineffabilis, die 8 Dec. 1854).

Porro nec pauca sunt ea, nec parvi momenti, de quibus a satis longa Pon- tificum serie fixa quaedam doctrina sem per tradita est. De quaestionibus variis philosophicis, de Ecclesiae potestate temporali, de mutuis sacerdotii et im- perii relationibus, de. Pontificis princi patu civili, de libertate conscientiae et artis librariae , de iuventutis institutione quam vocant mixta, Pontifices indole prorsus diversi, in diversis prorsus rerum adiunctis nunquam diverse locuti sunt. Unanimitas autem haec, ut P. Martin ar- gumenlatur, ad nullam aliam causam re- ferri potest, nisi ad constantem et per- manentem in Sancta Sede traditionem.

T H E S I S D E C I M A S E P T I M A .

Decreta doctrinalia a Congregationibus Romanis promulgata maximae sunt aucto- ritatis. Illis interior quidam et firmus assensus a quovis Catholico debetur, licet non omnino (si ita loqui liceat) irreformabilis. Idem a fortiori dicendum est de Pontificis declarationibus doctrinalibus (si quae sint) doctrinam aliquam, tanquam a quovis Catholico pro certa tenendam docentibus, quae non stricte sint infallibiles.

Thesis haec si admittatur, nullus fere in praxi difficultati aut obscuritati locus in hac materia relinquetur. Nam- que si omnibus his declarationibus fir- mus assensus a quovis Catholico debea- tur, ad speculalionem magis quam ad praxim spectabit, quaerere quaenam ex illis sint stricte infallibiles; et quibusnam idcirco praecipiatur assensus, non firmus solummodo sed et omnino absolutus et irreformabilis.

Pro hac autem thesi ineluctabile ar- gumentum ab Ecclesiae auctoritate su- mitur. Ecclesia falli non potest in iis quae ad fidem moresque spectant. Ec- clesia autem illos semper impense lau- dat qui Congregationum Romanarum decretis intellectum subiiciunt, es vero reprobat qui id facere recusant. Hoc autem fieri non potuit, nisi decretis illis subiectio intellectus vere deberetur.

Non raro quidem contra hanc thesim obiicitur quod propositioni nulli firmus assensus deberi possit, nisi quae vel per argumenta evidentia demonstretur, vel infallibiliter declaretur. Rem autem revera non ita se habere, ex multis pa- tet exemplis. 1. Titius v. g. in non paucis actionibus, iisque solis mihi eo- gnoscibilibus, se exhibet virum bonum, quamvis sit pessimus. Firme existimare teneor eum revera esse bonum; et ita quidem teneor, ut graviter peccarem si eum pro viro pravo haberem. 2. Reli- giosum intellectum suum Superioris iu- dicio firmiter subiicere, res est-testante S. Ignatio-non culpa sed summa laude digna. 3. Rusticus, quem parochus res fidei et morum edocet , omnibus iis , quae parochus tanquam certa proponit, firmiter assentire tenetur. Et mille alia similia suppetunt exempla.