ARTICULUS I.

Utrum miracula fiant ad fidem inducendam ?

Quod fiant ad fidem inducendam probatur,

1. Per Glossam in Psalmum cix, 1: Confitebor tibi, Domine, in toto corde meo: super illum v. 6: Virtutem operum suorum annuntiabit populo suo: quae dicit sic, " Haec fuit intentio miraculorum ut crederent. "

2. Adhuc, Ad Hebr, ii, 3, super illud: Quomodo nos effugiemus si tantam neglexerimus salutem ? dicit Glossa, quod loquitur de salute fidei. Et subjungitur, vv. 3 et 4: Quae cum initium accepisset enarrandi per Dominum, ab eis qui audierunt, in nos confirmata est, contestante Deo signis et portentis, et variis virtutibus, et Spiritus sancti distributionibus secundum suam voluntatem. Ex hoc accipitur expresse, quod signa fiunt propter salutem fidei, et ita propter fidem inducendam.

Solutio. Concedendum est, quod finis miraculi in homine est inductio fidei et confirmatio. Et hoc videtur etiam innuere Dominus, Joan. iv, 48, ubi dicit: Nisi signa et prodigia videritis, non creditis. Et, Joan. xv, 24, ubi dicit: Si opera in eis non fecissem quae nemo alius fecit, peccatum non haberent, scilicet infidelitatis. Et hoc etiam dicit Petrus in Itinerario Clementis ad Clementem. Cum enim Clemens quaereret rationem articulorum fidei, respondit Petrus, quod Propheta praedicans fidem quae supra rationem est et intellectum hominis, per miraculum debet se probare esse Prophetam, et quia agit ea quae sunt supra virtutem naturae et contra consuetum cursum ejusdem, quae non possunt fieri nisi divina virtute, tunc debet ei credi de his quae dicit supra rationem, et supra intellectum existentibus, quae per divinam habet inspirationem. Et hoc idem dicit Avicenna in libro IX suae metaphysicae. Et hic quidem finis miraculi est in homine, ut dictum est.

Finis autem in Deo faciente miraculum, triplex est secundum tria quae considerantur in miraculo. Consideratur enim potentia facientis, quae, demonstratur in miraculo, et hoc est quod dicit Glossa in Psalmo cxliv, 1, 12, super illud: Exaltabo te, Deus meus rex, etc, ut notam faciant filiis hominum potentiam tuam: Glossa, " Sanctis enim praedicantibus nota facta est potentia Dei, quia vindicat in malos: et gloria regni, quia coronat bonos, ne ignorata minus quaereretur. " Et subdit: " Nota etiam facta est, quando Apostoli virtutes sive miracula fecerunt. "

Consideratur etiam in miraculo, quando scilicet fit, et quomodo, et quibus, quae sunt ad ostensionem sapientiae: sapiens enim considerat quid, quando, quibus, et ad quid faciat: aliter potentia sua temerarie operaretur. Et sic miraculum est ostensivum sapientiae: et hoc est quod dicit Augustinus in libro IX super Genesim ad litteram, sic super opera sex dierum: " Non pol entia temeraria, sed sapientiae virtute omnipotens est . " Consideratur etiam in miraculo utilitas, et quod non nisi ex bonitate Dei fit. Et sic est ostensivum bonitatis: unde super illud Psalmi cxviii, 129: Mirabilia testimonia tua: Glossa, id est, tuae bonitatis et potentiae: perhibent enim Deo testimonium bonitatis et magnitudinis caelum et terra et omnia visibilia opera ejus: quae omnia, etsi quaedam mortalibus usu viluerunt, si bene attendantur, sunt admiratione digna. Haec autem admiratio non terret, sed est causa cur scrutetur. Unde subdit: Ideo scrutata est ea anima mea.

Istis ergo tribus finibus fit miraculum a Deo, scilicet in ostensionem potentiae, sapientiae, et bonitatis.

Finis autem ex parte hominis cui fit, est inductio fidei, ut dictum est.