MEMBRUM II. Per quid fiant miracula ?

Deinde quaeritur, Per quid fiant miracula ?.

Et dicit Augustinus in libro LXXXIII Quaestionum , quod " boni fideles et sancti miracula faciunt aliquando per publicam justitiam, sive per invocationem publicae justitiae: mali autem, (qui sunt fideles fide informi) faciunt aliquando miracula, vel videntur facere per signa publicae justitiae. "

Et quaeritur, Quid vocatur publica justitia ?

Publicum enim in civilibus idem est quod commune vel sole mn e . Unde etiam dicitur respublica, justitia qua regitur communitas secundum communes leges, vel civitati, vel regno. Constat autem, quod per talem justitiam, non fiunt miracula: quia sic per reges et justitiarios civitatum (qui politici in civilibus vocantur) magis quam per sanctos deberent fieri miracula: et hoc non est verum.

Adhuc quaeritur, Quid sint signa publicae justitiae ?

Si enim dicitur, quod est invocatio divini nominis, sicut quidam dicunt, vel exorcismus per nomen Domini: videtur esse falsum per illud Actuum, xix, 13 et seq., ubi dicitur de filiis Scevae Judaei, qui septem, exorcistae erant, quod cum super quemdam in quo erat daemonium pessimum, dicerent: Adjuro vos per Jesum, quem Paulus praedicat..,. Respondens autem spiritus nequam, dixit eis: Jesum novi, et Paulum scio: vos autem qui estis ? Et insiliens in eos homo in quo erat daemonium pessimum, et dominatus amborum, invaluit contra eos, ita ut nudi et vulnerati effugerent de domo illa. Et cum essent exorcistae, constat quod erant fideles fi d e informi ad minus: et tamen ad invocationem, nominis Jesu non fecerunt miracula, sed vulnerationis incurrerunt nocumenta. Ergo videtur, quod per malos ad invocationem nominis divini non fiunt miracula.

Ulterius quaeritur, Ex quo miracula fiunt per bonos et malos ut dicit Augustinus, utrum boni potentiores sint ad miracula facienda, quam mali, vel e converso, vel aequaliter sint potentes ?

Et videtur, quod, boni potentiores sint: sive. enim illa miracula fiant per Angelos, sive per Deum immediate: constat, quod, per naturam, quamvis sint aequales boni et mali, tamen per malitiam mali multum ceciderunt a dignitate naturae, et vitiata sive corrupta est natura in ipsis: in bonis autem per gratiam e contrario natura exaltata est et elevata. Videtur ergo, quod boni sive homines sive Angeli, potentiores sint in faciendis miraculis, quam mali sive Angeli sive homines.

Contra:

1. Dicit Augustinus in libro LXXXIII Quaestionum: " Intelligimus quaedam miracula etiam, sceleratos homines facere, qualia Sancti facere non possunt, nec tamen ideo potioris loci apud Deum arbitrandi sunt scelerati quam justi: non. enim acceptiores erant Deo magi Pharaonis quam populus Israel, quia non poterat ille populus facere quod illi faciebant: quamvis Moyses virtute Dei majora potuerit . " Et post subdit: " Ideo non datur haec potestas Sanctis, ne perniciosissimo errore decipiantur infirmi, existimantes in talibus factis majora dona esse quam in operibus justitiae, quibus aeterna vita comparatur, Propterea, Luc. x, 20, Dominus prohibet hinc gaudere discipulos cum ait: In hoc nolite gaudere, quia spiritus vobis subjicientur: gaudete autem, quod nomina vestra scripta sunt in caelis. " Ex hoc accipitur, quod mali aliquando potentes sunt ad faciendum miracula, et non Sancti.

2. Huic tamen videtur esse contrarium, quod communiter fit in Ecclesia in canonizatione Sanctorum, ubi per testimonia probantur miracula in signum sanctitatis Sancti canonizandi: et haec testimonia fallacia erunt, si mali aeque potentes essent ad facienda miracula ut boni.

Ulterius quaeritur, Si miracula possunt fieri in omni re creata ?

Et videtur, quod sic: omnis enim res creata, ut in praemissis habitum est, ratione obedientiali subjicitur creatori ut fiat ab ea quidquid Deus voluerit: ergo ex omni re spirituali et corporali potest fieri miraculum.

Contra.: Nullum miraculum fit sine transmutatione substantiae in toto, vel in parte: sed non est substantia transmutabilis, nisi materia corporalis: ergo miracula non possunt fieri, nisi in materia corporali.

Solutio. Ad primo quaesitum dicendum, quod justitia publica qua fiunt miracula, est divina et aeterna dispositio et regula, qua ab aeterno praefixit et ordinavit quid, de quo, quando,, et quomodo de unaquaque re fiat quod. Deus vult, sive ad conservationem naturae, sive ad testimonium gratiae informantis naturam corruptam in homine: et per illam justitiam publicam fiunt miracula a Sanctis quidem, quia ab hac justitia influitur eis virtus transmutationis ad formam miraculi.

Per hoc patet solutio ad primo quaesitum: non enim accipitur hic publica justitia sicut in civilibus: sed publica justitia dicitur, qua rerum universitas regitur divina dispositione ad conservationem vel reformationem.

Ad id quod quaeritur, Quae sint signa publicae justitiae per quae mali faciunt miracula, ut dicit Augustinus, dicendum quod illa sunt invocationes nominis ejus, qui primum exemplar et regula est publicae justitiae per essentiam.

Ad id quod, Act. xix, 13 et seq., in contrarium objicitur, dicendum quod ta-

li signo non de necessitate et semper adjungitur signatum, ut dicit Augustinus: sed tunc adjungitur, quando Deus potestatem influit, et opportunum judicaverit secundum aeternam dispositionem. Et qua filii Scevae temerarie hoc usurpaverunt sibi, propter hoc paenas reportaverunt: temere enim usurpatur, quod praesumitur non concessa potestate a superiori.

Ad id quod ulterius quaeritur, dicendum quod procul dubio boni potentiores sunt ad faciendum miracula, quam mali, in illis enim a publica justitia influitur virtus faciendi miracula, sive impetrandi, in facientem propter vitae sanctitatem: et in rem in qua fit miraculum, influitur virtus transmutationis ad formam miraculi. Quando autem mali faciunt miracula, non influitur virtus in facientem, sed ex virtute nominis invocati tantum influitur virtus in rem in qua fit miraculum, ut transmutetur ad formam miraculi.

Ad id quod contra objicitur, dicendum quod verba Augustini, non sunt contra hoc quod dictum est: quinimo hoc dicunt. Sed Augustinus ibi ostendit rationem, quare malis aliquando datur potestas talia faciendi, et non Sanctis: et confirmat, quod quando bonis datur potestas, datur ad similia vel majora: et ponit exemplum in Moyse, qui majora fecit, quam magi, quando data est ei a Deo potestas.

Ad aliud dicendum, quod testimonia miraculorum sanctitatis quaeruntur propter influentiam virtutis in facientem miracula, sive in impetrantem: et sic sunt signa veracia sanctitatis. Si autem quaererentur propter influentiam virtutis per quam fit miraculum: tunc pro certo essent signa fallacia, quia sic aliquando fiunt miracula per malos, et non per bonos, ut dictum est.

Ad id quod ulterius quaeritur, Utrum in omni re possit fieri miraculum ?

Dicendum, quod non. Intellectualis enim res sive rationalis, ut animae hominum, et Angeli, non sunt ex materia transmutabili secundum formam, ut dicit Boetius in libro de Duabus naturis in una persona Christi. Unde Angeli et homines secundum animam factores sunt miraculorum, non quod in eis fiat miraculum.

Ad objectum dicendum, quod licet legi obedientiae subjiciatur omnis creatura, ut fiat in ea quidquid creator voluerit: tamen non vult, quod substantia spiritualis transmutetur secundum formas: quia non vult in ea aliquid fieri contra legem quam ipse inseruit eidem: inseruit autem, quod non esset transmutabilis secundum formas.

Objectio autem facta in contrarium, procedit.

Ex ex hoc accipitur modus quo fiunt miracula: haec enim fiunt secundum modum transmutationis materiae. Et illa transmutatur secundum formam substantialem tantum: et hoc tripliciter, scilicet remanente in materia impotentia ad miraculum: et tunc est, quod virgo concepit et peperit manens virgo: virginitas enim dicit impotentiam ad conceptum et partum: unde hoc miraculum totum potentia divina perfectum est supra potentiam naturae, et ideo novum, et miraculum miraculorum vocatur a Sanctis: super quod exclamat Isaias, lxvi, 8: Quis audivit umquam tale ? et quis vidit huic simile ? Et, Jerem. xxxi, 22: Creavit Dominus novum super terram.

Aut fit cum. transmutatione formae, tamen prius collata potentia naturae: et hoc est, quod caecus videt, claudus ambulat, leprosus mundatur, mortuus resurgit: prius tamen accepta potentia ad hos actus per reintegrationem naturae corruptae. Caecus enim, accepto visu videt, et claudus accepta vi gressibili ambulat, et leprosus recepta munditia naturae, et mortuus recepta influentia vitae per animam restitutam.

Aut fit cum transmutatione formae et multiplicatione materiae in seipsa ex sola potestate multiplicantis: et tunc est sicut saturatio quinque millium hominum ex quinque panibus, quos Deus potestate sua in seipsis sine additamento exteriori multiplicavit, ut sufficerent satu rationi quinque millium hominum, et ultra abundarent in duodecim cophinos fragmentorum.