306

municationem Cap. XI Constit. Apa* stolicae Sedis Romano Pontifici spe- ciali modo reservatam, cum hoc in capite sermo sit de usurpationibus

bona Ecclesiae confisi auctoritate qua pqtiebantur ; principaliter ergo usurpatio

haec ex auctoritate iuxta Alterium procedit ; aliamque privatam inducit eo quod

lege non coarctetur ad Dominos et Superiores. Quaecumque vero ratio fuerit prae-

stantissimo Vaticanae Basilicae Canonico etiam ad privatas usurpationes legem

extendere, quae aetate eius .facilius contingere poterant ob adhuc invalescentem

pheudalismum, non est negandum, aevo nostro difiicillimum esse, ne dicamus prorsus

impossibile ut contingant. At Pius Papa IX legem tulit praesertim pro hac aetate

qua non privatae personae usurpant vel usurparunt, sed supremi imperantes civiles;

et cum leges fiant de iis quae frequenter accidunt, non est putandus Pius Papa IX

ad privatas usurpationes legem extendere voluisse, ad facta scilicet quae nunc nec

contingunt, nec contingere possunt.

Huic vero accensendi alii sunt qui diserte sententiam nostram defendunt, ut

ipsi adversarii fatentur.

Non inficiamur autem verba legis generalia esse ; at neque infitiandum est,

eiusmodi generalia verba restringi ad vocem usurpantes ; hi autem plano et obvio

sensu illi sunt et esse debent qui usurpare possunt et impune , cum incongruum

nobis videatur legislatores legem tulisse pro iis qui vel usurpare non possunt, vel

si usurpent, lata lege ad restitutionem et ad poenam cogantur. Addimus, nostra

aetate eiusmodi privatam usurpationem impossibilem esse et Pium Papam I X , uti

diximus, legem rénovasse ob usurpationes iurium et bonorum ecclesiasticorum ab

habentibus potestatem politicam patratas . Ergo et tempus , et, circumstantiae et

Legislatoris intentio atque finis verbum usurpantes ad habentes potestatemlimitant,

et non ad privatas personas quae usurpare vere et proprie non possunt.

Id vero melius patere arbitramur ex ipsa usurpationis definitione, quae estilla

actio, qua quis rem alienam, quasi iure proprio, seu tamquam sibi debitam vin-

dicat et adscribit. Ergo non est furtum, aut rapina. In usurpatione quapropter id

quod primo et necessario requiritur est illa mentis credulitas aut cogitatio qua

usurpans putat rem illam esse suam vel eam sibi adscribere posse eo quod in eam

ius habeat; si enim ex definitione vel indole usurpationis demamus eiusmodi con-

ceptus, iam usurpatio convertitur in furtum aut rapinam, in quibus credulitas eius-

modi locum habere non potest. Atque hinc intelligimus quare Cardinalis Petra

Comment, ad Const. 1. Leonis IX, Sect. I. n. 11 de usurpatione dicat: qui

actus est, si quis bona Ecclesiae -sibi appropriet, auctoritate quadam speciali ius

sibi dicens, scilicet usurpatorem putare rem quam invadit sibi competere, ideoque,

nullo servato iuris ordine, eam sibi sumere.

Hisce positis: cum bona quaelibet divisa sint atque singula pertineant ad indivi-

dua, societates, familias, communitates , privatae personae nequeunt eam sibi in

animo credulitatem inducere quod bona ex. gr. Tit i i , aut Ecclesiae, aut beneficii

huius vel illius ad se pertineant, aut saltem in ea tale ius habeant ut illa sibi impune

adscribere possint; sciunt enim non esse sua ; oportet ergo ad talem sumendam cre-

dulitatem, ut aliquod ius , vel titulum particularem habere se putent quo credant

bona illa esse sua. Atqui in tali casu deest usurpationis conceptus, cum adsit titu-

lus particularis quo quis credit rem esse suam. Si vero sine ullo titulo bona, vel

Quod demonstramus I o . ex relato Supremae Inquisitionis decreto. Si enim usurpantes, de quibus in Tri- dentino Capite, incurrunt excom-