First reprinting, 1968, Johnson Reprint Corporation Printed in the United States of America
LITTERAE 9 Figlio Nòstro, a tutto il vostro Clero e popolo 1' Apostolica^ No- stra benedizione.
EX S. CONG. I DTJLGENTIARUM 91
EX S. GONG. INDULGENTIARUM 9a oltraggi ehe loro si fanno spe- cialmente colle bestemmie.
310 EX A C T I S CONSISTORIALIBUS
E X ACTIS CONSISTORIALIBUS o l i
312 EX A C T I S CONSISTORIALIBUS
314 EX A C T I S CONSISTORIALIBUS
E X S . C . INDULGENTIARUM 34i
ient la plus iuste impartialité de Son verdict.
452 A VENIONEN. ET VALENTINEN.
EX- ACTIS CONSISTORIALIBUS 571
Altera personarum classis quae in
est, scilicet matrimonii libertatem tueri, tum quia genus masculinum foemineum complectatur.
ductionem de loco in locum esse conditionem necessariam, ad hoc ut raptus crimen constituatur.
257 » tunc enim tamquam fautor poenis » raptus obnoxius fieret ».
favorem dederint, seu cogentibus in vetitis actionibus cooperantes.
quominus vetitus actus - perficia- tur, aut de violentia habita testi- monium ferant.
modo suspicata, monasterium' de- serit.
qui sub ìege non cadit, cum le- gislatores illum non expresserant.
actiones quae in Tridentino Capite excommunicatione plectuntur, sunt auctoritativae et potentiales?
constituto, vel ex Pontificis Romani dispensatione et facultate.
cuius Dioecesi pater traxit origi- nem.
380 discordare reperitur ab Constitu- tione Apostolicae Sedis.
tantum auctoritativis, non intelligi- tur quomodo sub eodem capite et poena etiam actiones quae usurpa- tiones privatae ab aliquibus vocan-
307
fructus sibi usurparet privata persona, iam non esset usurpatio, sed furtum, vel
rapina ; qui enim sine ullo titulo bona aliena sibi sumit fur est et latro. In per-
sonis privatis igitur usurpatio proprie dicta non concipitur et non supponitur.
At in supremis imperantibus titulus iste particularis, quo putant Ecclesiasticas
iurisdictiones, bona, redditus ad se pertinere, non requiritur, cum omnia sibi licita
et debita putent ratione potestatis. In supremis imperantibus igitur usurpatio pro-
prie dicta et supponitur et existit, habita etiam ratione quod latis a se legibus
sint superiores, neque iis teneantur obstricti. Hoc autem ex plurimis factis con-
stare nemo ignorat, cum et antiquitus, et nunc , et in futurum Reges Ecclesiae
iura et bona usurpaverint , usurpent et usurpaturi erunt, ea unica ratione ducti
quod supremae potestati omnia licent, praesertim si expédiant.
At si consideremus usurpationis obiecta melius rem dignoscemus. Excommuni-
cantur porro usurpantes iurisdictionem, bona , redditus ad personas ecclesiasticas
ratione suarum Ecclesiarum aut beneficiorum pertinentes.
Atqui nemo negaverit, usurpationem iurisdictionis ab eo tantum fieri posse qui
potestatem habet: quomodo enim privatus quilibet, nunc temporis praesertim, usurpare
posset auctoritatem ex. gr. pheudalem, aut spiritualem (quod postremum in sensu
adversariorum dicimus) alicuius Episcopi ? Aut parochum accepta iurisdictione pri-
vare sibique arrogare sine gubernii venia et auctoritate, vel sine eius consensu?
Quandoquidem ubi leges vigent, quibus quis iura sua defendere et tueri possit, hoc
est impossibile sine gubernii venia, vel auctoritate, vel consensu. Iurisdictionem
ecclesiasticam igitur sive temporalem sive spiritualem privatae personae nostra
aetate sibi usurpare non possunt.
Sed ob easdem rationes, ergo neque redditus quorum iurisdictio et bona sunt
fons et origo. Ex quo sequitur , si quando legum latores leges de usurpatioriibus
privatorum tulerunt, non proprio sensu illas sumpsisse , sed latiore significatione.
Haec vero generice dicta sint. Nam in casu nostro res evidentior fit ratione tem-
poris, circumstantiarum, et finis a legislatore intenti.
Ex quibus, ni tamen fallimur, nutare deprehendimus rationem alteram ex eo
petitam quod legis finis sit intactum servare Ecclesiae patrimonium. Etenim haec
ratio et nimis probat, et falso supposito laborat. Hoc quidem, quia nisi auctorita-
tem politicam habentes, seu saeculares principes, Ecclesiastica bona usurpent, pa-
trimonium ecclesiasticum numquam imminuetur ; privatae personae enim si usur-
pare tentarent, in ordinem illico redigerentur : imminutio quapropter patrimonii
ecclesiastici ab privatorum usurpationibus metuenda non esset. Nimis vero pro-
bat ; nonne enim fures et latrones , praesertim si pretiosa mobilia raperent, non
solventes Ecclesiae decimas , aut locationes domorum praediorumque patrimonium
Ecclesiae imminuunt ? attamen hi cum usurpantes non censeantur, Piani capitis ex
communicationem non incurrunt.
Superest ut tertium expendamus argumentum petitum ex Decreto lato a S. Con-
gregatione Concilii die 23 Maii 1874. Il lud porro latum fuit ad compescendam quo-
rumdam Parochorum audaciam qui ad munus Parochi vel Vicarii Paroecialis in
tur comprehendi possint ; idque ex natura legis odiosae, quae ad alios casus extendenda non est, neque ad alias personas.