vatis personis perfici non possint, sicut hae nec impedire possunt vere et proprie quominus redditus quicumque ecclesiastici ab iis per- cipiantur, ad quos de iure perti- nent; ad hoc enim necessaria est auctoritas publica, cum excedat vires et potestatem privatarum per- sonarum. Nec nobis illa sententia displiceret qua assereretur, actio- nes omnes, de quibus in Triden- tino Capite, saltem ab initio, au- ctoritativas et potentiales esse ; re- late ad Clericos, scilicet, eas com- mitti ab Episcopis, Cardinalibus, et Abbatibus aliisque ecclesiasticis qui beneficium possideant cui plu- rima sint bona adnexa, et iurisdi- ctio in determinatum territorium; relate vero ad laicos, a supremis principibus, vel civilibus guberniis, quocumque nomine censeantur. Exinde vero non excludi privatas personas, quae bona usurpata vel invasa emant, vel Legato, haeredi- tate, donatione ad ipsas transmit- tantur, vel ad haeredes aliosve ipsae transmittant, tum ob declarationem citatam Supremae Inquisitionis, et Pii Papae IX allocutionem, tum ob rationes quas supra exposuimus.

Igitur Io loco excommunicantur qui bona ecclesiastica in proprios usus convertunt, quicumque ii sint; sive scilicet ad solvendum aes alienum, sive ad belli expen- sas sustinendas, sive ad aedes re- iiciendas, bona emenda, negotiatio- nem exercendam, etc. Cum enim bona ecclesiae adhibenda sint ad

317

cultum Dei sustinendum, ministro- rum obventiones , pauperum ne- cessitates , sacrilegum est ea in alios usus expendere.

2°. Excommunicantur usurpan- tes; de quibus diximus. Qua de causa supremi principes qui bona ecclesiastica et usurpant et vendunt, vel in alios adhibent usus, nullo pacto excommunicatione eximun- tur, non hac quidem, sed Cap. XI Const. Apostolicae Sedis.,

3°. Ji qui impediunt ne fructus redditusque ecclesiastici quicum- que percipiantur ab iis ad quos de iure pertinent. Impedire autem est efficere quod aliquis invitus et contra suam voluntatem dimittat opus vel actionem quam facere in- tendit. Ideoque ex hoc capite ex- communicatione plectuntur illi qui vi, minis, auctoritate impediunt; non autem precibus, hortatione, et etiam adhibita pecunia, cum haec impedimenti naturam constituere non possint, impedire enim per se importat actionem aliquo pa- cto violentam ; hi autem qui pre- cibus, pecunia, hortamentis licitum opus quod agere debent, dimittunt, propria voluntate et malitia agunt ; neque aliquo pacto impediuntur; lex autem cum sit odiosa stricto est sensu accipienda. Non putamus autem eiusmodi impedimentum per- tinere ad privatas personas; tum quia Patres Tridentini loqui viden- tur de impedimento aperto, tum quia ii ad quos redditus de iure pertinent, vi legum, et auctoritate