Dub. III.

Item quaeritur de hoc quod dicit, quod nummus mutatus non est, cum coeperit esse pretium. Videtur enim falsum, quia esse pretium est accidens nummi, et modo inest, et prius non inerat, ergo nummus mutatus est

Respondeo; Dicendum, quod relatio non praedicat quid absolutum, sed praedicat ordinem ad alterum ; ordo autem respicit dispositionem ordinatorum. Quaedam igitur sunt ordinabilia, ita quod utrumque est in potentia; et tunc relatio introducitur per mutationem factam in utroque. Quaedam sunt ordinabilia, ita quod alterum, quantum est de se, in actu est, sed alterum in potentia; sicut patet de duobus, quorum unus, qui est actu albus, actu habet proprietatem, secundum quam attenditur similitudo, et ideo, altero de non albo facto albo, fit perfecta similitudo.

Non ergo oportet, quod relatio semper inducat mutationem in utroque extremorum propter sui corruptionem vel inceptionem ; sed sufficit, quod in altero. Et ratio visa est, quia respicit duplex extremum, et quia potest unum esse de se in actu, altero existente in potentia; sicut in nummo, qui est in potestate possidentis, quod sit pignus vel pretium vel arrha secundum mutationem factam in ipso; nec advenit nummo aliquid absolutum, sed ordo, qui ex parte nummi erat in actu, ex parte illius quod erat in potentia, fit in actu; et ideo mutatur illud, non mutato nummo.