744 EX S. G. CONCILII

excusabili processit. Neque enim res ista poterat bene concludi paucis horis, ut factum est, quin ullo modo ipse Humbertus interrogaretur.

His igitur stantibus, videtur permissio a Curia facta non infirmare argumenta, quae adduximus ad probandum Humbertum non consensisse huic matrimonio. Et si quando Vicarius generalis in suo testimonio insistit in asserendo et Excmum Dnum Archiepiscopum et seipsum non fuisse concessurus facultatem Parocho ut matrimonio assisteret cum periculo nullitatis matrimonii, nisi sufficientes habuis- set probationes, Humbertum vere contrahere velle, vera quidem dicit, sed non probat se non fuisse deceptum et proinde non errasse, quum tamen ex dictis hoc evidenter probatum videtur.

Hinc ex iis, quae supra diximus, certum videtur Hum- bertum nullam voluisse sibi assumere obligationem ex ma- trimonio ecclesiastico, quod iniit. Et hoc confirmatur ex iis, quae ipse, celebratis statim nuptiis, Elvirae dixit, se ei nullo teneri vinculo, ipsam sibi extraneam adhuc esse, si vellet prosequuturum se cum ea illicitos eos amores, quos turpiter hucusque foverat, sed eam tamquam uxorem non habiturum. Porro qui sic loquitur, noluit matrimonio mulie- rem suam facere; noluit igitur matrimonium contrahere.

Tota mea argumentatio ad hunc syllogismum reduci- tur: Ille, qui matrimonium contrahit, nolens obligationes suscipere quae matrimonio naturaliter sunt connexae, irrite agit. Atqui Humbertus sic matrimonium contraxit, ut nol- let eas obligationes sibi suscipere. Ergo irrite egit, idest invalide contraxit.

Huic argumentationi unum est, ni totus fallor, quod potest opponi. Scilicet Humbertum satis facto suo re tracta- vit id, quod verbis protulerat. Qui enim agit, illud vult agere, quod opere ponit. Humbertus autem de facto matri- monium ecclesiasticum voluit contrahere et contraxit. Ergo contractum matrimonialem iniit, et proinde obligationes matrimoniales sibi suscepit.