MEMBRUM I.

Utrum anima rationalis unibilis sit corpori ?

Primo ergo quaeritur, An anima rationalis unibilis sit corpori?

1. Sicut enim dicit Gregorius Nyssenus in libro de Homine, " Difficultas hu- ius quaestionis compulit Platonem dicere, quod homo non est compositus ex corpore et anima, sed est anima utens corpore . "

2. Ad hoc ergo quod non conjungantur ad unum constituendum, quidam objiciunt sic a majori: quia magis videtur, quod illa quae minus distant, ut quinta essentia et elementa, conjungibilia sunt ad unum constituendum, quam ea quae plus distant, sicut sunt corporeum et incorporeum: et non uniuntur ad unum constituendum caelum et elementum: ergo nec corporeum, et incorporeum, anima scilicet et corpus.

3. Adhuc, Ratio Platonis fuit, quod quaecumque uniuntur in unum, quod neutrum unitorum est, distant a formis quibus unumquodque unum est in seipso. Et probabat hoc: quia si non distarent a formis illis, per unionem non unirentur, sed remanerent distincta: et quod aliqua remaneant distincta et conjunguntur in unum, illa duo non possunt esse unum. Si ergo anima unitur corpori, ipsa unione anima incipit distare a propria natura: sed hoc est falsum: quia sic simul confunderentur corpus et anima, et neutrum remaneret quod erat prius: ergo videtur, quod anima non potest uniri corpori ad unum constituendum.

4. Adhuc objicit Plato, quod secundum nullum naturae ordinem duo in seipsis perfecta, perfectionibus suis naturalibus conjungibilia sunt ad unum constituendum, maxime si duae sunt hypostases. Hoc etiam probabat per inductionem, in omnibus. Et si forma et materia constituunt unum, non sunt hypostases perfectae. Similiter si universale in particulari est unum secundum esse, universale non est hypostasis. Sed anima rationalis hypostasis est perfecta et hoc aliquid: corpus organicum hypostasis perfecta et hoc aliquid: ergo secundum naturam non sunt conjungibilia ad unum constituendum.

5. Adhuc, Ad idem objicit, quod anima et corpus ad invicem habent se sicut motor et mobile: ex motore autem et mobili secundum naturam non fit unum, sed motor manet distinctus in se, et mobile distinctum in se, ut patet in nauta et navi, et caelo et motore caeli, qui secundum Philosophos est intelligentia. Intelligentia autem et secundum Stoicos et secundum Peripateticos nulli unibilis est, licet inconfuse procedat per omnia nullo sibi obstante, nec corporeo, nec incorporeo. Cum ergo anima rationalis sit unum intellectualium, nulli unibilis est ad constituendum tertium.

Sed contra hoc est,

1. Quod dicitur in libro de Spiritu ei anima, sic: " Sunt corporis et animae quaedam similia, corporis scilicet supremum, et spiritus infimum, quibus sine naturarum confusione, personali tamen unione facile conjungi possunt: similia enim similibus gaudent . " Et determinat parum infra quae sint illa similia sic dicens: " Anima quae vere spiritus est, et caro quae vere corpus est, in suis extremitatibus convenienter et facile uniuntur in phantastico animae, quod non est corpus, sed simile corpori, et sensualitati carnis quae vere spiritus est, quia sine anima fieri non potest. " Ergo videtur, quod secundum ista extrema utriusque, anima sit unibilis corpori.

2. Adhuc, Infra, Ibidem, " Convenientissima media sunt et carnis et animae sensualitas carnis, quae maxime ignis est, et phantasticus spiritus qui igneus vigor dicitur et caelestis origo: quo fit mira societas carnis et animae, spiritus vitae et limi terrae. Sic enim dicit Scriptura, Genes, ii, 7: Inspiravit in faciem ejus spiraculum vitae. "

3. Adhuc, Arguunt quidam per rationem: Quae enim diffiniuntur invicem ad unum constituendum, unibilia sunt: anima rationalis et corpus organicum definiuntur ad invicem ut perfectio ad perfectum: ergo ad unum constituendum unibilia sunt.

4. Adhuc, Quaecumque communicant sibi invicem in passionibus et operationibus, conjuncta sunt, ut probat Aristoteles in I Politicorum. Anima rationalis et corpus in passionibus et operationibus communicant sibi. Ergo in uno constituto unita sunt sive conjuncta,

5. Adhuc, Gregorius Nyssenus dicit, quod continens semper est incorporeum quod per se continens est: contentum autem quod continentia indiget ne dissolvatur, semper corpus est: continens autem et contentum semper conjuncta sunt et unita, et unum constituunt. Anima rationalis est continens, corpus contentum: cujus probatio est, quod dicit Aristoteles in fine primi de Anima, quod anima continet corpus. Et addit signum dicens: " Egrediente enim anima exspirat corpus et marcescit et dissolvitur, " Ergo anima rationalis unibilis est corpori ad unum constituendum.

Solutio. Dicendum, quod absque omni dubio anima rationalis et quaecumque alia anima et ex ordine creationis et ex ordine naturae unibilis est corpori ad unum animatum constituendum: et operationes vitae quae essentiales sunt et naturales, praeter intellectuales solas, non potest exercere nisi per corpus et in corpore. Intellectuales autem exercet sine corpore: quia secundum illas separata est, ut in antehabitis determinatum est, quaestione de diffinitionibus animae ,

Ad primum ergo dicendum, quod Plato erravit in hoc, quod putabat, quod nulla duo diversa unirentur in unum, nisi per modum mixti et confusi, ubi utrumque unibilium alterat reliquum. Et hoc non est verum, nisi in corporibus qualitates activas et passivas habentibus: in his autem, quae conjunguntur sibi ad communicandum in una passione scilicet vel opere, non est talis unio, sed utrumque distinctum manet: refertur tamen ad opus modo suo vel passione: et in hoc unum est sicut principans, et alterum sicut subjectum. Et hoc modo junguntur sibi intellectus et appetitus, corpus et anima.

Ad aliud dicendum, quod uno modo plus distant corporeum et incorporeum, quam corporeum et corporeum, genere scilicet. Alio modo nihil distant, ordine scilicet communicationis in operibus vitae et passionibus. Et sic anima et corpus nihil distant, sed immediata proportione se habent ad invicem, nisi quod anima in talibus est sicut principans, et corpus sicut subjectum.

Ad aliud dicendum, quod Plato errabat sicut paulo ante dictum est: quia ponebat unionem ad modum mixtionis vel confusionis: et hoc non est verum: est enim quaedam unio ad modum communicationis plurium in uno: et sic unita remanent distincta secundum formas et proprietates suas, sicut paulo ante dictum est: in nullo enim distinguuntur, nec distant a proprietatibus suis, nisi quod anima in operibus vitae et passionibus est sicut principans, corpus autem sicut subjectum, et ad electionem animae motum.

Ad aliud dicendum, quod nec anima nec corpus est hypostasis perfecta, sed homo constitutus ex anima et corpore. Corpus enim est, ut dicit Philosophus in secundo de Anima, ut materia, et hoc non est hypostasis, sed imperfectum perfectibile: anima, ut ibidem dicit, est sicut forma, quae etiam non est hypostasis, sed perfectio perfectibilis.

Ad ultimum dicendum, quod ex motore et mobili ubi motor non est perfectio mobilis secundum esse naturae, sed ut

nauta et navis se habent, et motor caeli se habet, numquam fit unum: ex motore autem et mobili ubi motor perfectio est mobilis secundum esse naturale, semper fit unum constitutum ex utroque..

Quae in contrarium adducuntur, procedunt.