Albert the Great, Summa Theologiae

1. Appetitus enim gloriae, est appetitus bonae famae. Dicit enim Augustinus super illud Apostoli, I ad Timoth, iii, 7: Oportet illum et testimonium habere bonum ab iis qui foris sunt, quod. " bona vita propter nos nobis est necessaria: fama autem propter proximum. " Appetitus autem famae, est appetitus gloriae: cum dicat Tullius in fine primae Rhetoricae, quod gloria nihil aliud est quam late patens praeconium, vel clara cum laude notitia, vel ore multorum praedicata laudatio. Et quocumque modo horum modorum appetatur gloria, necessaria est propter proxi m u m, et non peccatum. Ergo appetere gloriam non est peccatum.

2. Adhuc, Ad Roman, xii, 17: Providentes bona non tantum coram Deo, sed etiam coram omnibus hominibus, Ibi Glossa: " Qui conscientiae confidens famam negligit, crudelis est. " Appetere ergo famam, quae nihil aliud est quam praedicata laudatio ore multorum, non est malum: ergo appetere gloriam non est peccatum.

Contra:

1. Matth. v, 16, super illud: Sic luceat lux vestra, Glossa: " Finem boni operis non in laudibus hominum constituatis. " Ergo non debet appeti laus humana: et qui appetit, peccat.

2. Adhuc, Super illud Matthaei, vi, 5: Amen dico vobis, receperunt mercedem suam, Glossa: " Non prohibet videri ut Deus laudetur, sed videri ut ipsi laudentur: laus enim hominum appeti non debet. " Ergo peccatum est velle laudari ab hominibus.

3. Adhuc, Beda super Esdram dicit sic: " Qui jejunat, orat, eleemosynam dat illa intentione ut videatur et laudetur ab hominibus, proles boni operi quasi de immunda genitrice nota est sordidae intentionis. " Ergo peccatum est.

Solutio. Hoc et hujusmodi quocumque modo adducantur, uno modo solvendum est, scilicet quod inanis gloria peccatum est: gloria autem vera et gloriam veram appetere non est peccatum. Inanis enim est homo, eo quod vanitat est subjectus, ut dicitur, Eccle, i, 2. Et Sapient, xiii, 1: Vani sunt omnes homines in quibus non subest scientia Dei. Unde appetere gloriam propter se, ut quis finem in ea ponat, est peccatum: semper autem gloriam appetere ut Deus laudetur in nobis de suis donis ac operibus, vera gloria est: et crudelis est, qui illam negligit: quia nihil habet vanitatis, sed multum veritatis.

Et per hanc distinctionem facile est respondere ad objecta.

Rationes autem pro prima parte inductae omnes procedunt de vera gloria, ut scilicet Deus laudetur in nobis, quae nullo modo negligenda est, sed appetenda semper. Et ideo dicitur, Matth. v, 16: Sic luceat lux vestra coram hominibus.

Et sequitur: Ei glorificent Patrem vestrum qui in caelis est. Laudem enim boni operis, ut dicit Augustinus, non debemus in nobis constituere, sed in Deo. Et talis laus vera gloria est, et propter proximum necessaria. De nobis autem debemus dicere illud quod dicitur, Luc. xvii, 10: Cum feceritis omnia quae praecepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus : quod debuimus facere, fecimus.

Rationes autem in contrarium adductae procedunt de gloria, in qua homo seipsum ponit finem, et non Deum: et illa numquam est appetenda: quia homo in se nihil gloriosum habet, sed solus Deus. Et ideo dicitur, Isa. xlviii, 11: Gloriam meam alteri non dabo. Et Apostolus, II ad Corinth. i, 12: Gloria nostra haec est, testimonium conscientiae nostrae, quod in simplicitate et sinceritate Dei, et non in sapientia carnali, sed in gratia Dei, conversati sumus in hoc mundo, I ad Timoth, i, 17: Regi saeculorum, immortali, invisibili soli Deo honor et gloria. Et Angelus dividens nobis quod nostrum est, et Deo quod suum est, ut dicit Bernardus, dixit: Gloria in altissimis Deo, et in terra pax hominibus bonae voluntatis .''