ARTICULUS III.

Quid sit proprium motivum inanis gloriae ?

Tertio quaeritur, Quid sit proprium motivum inanis gloriae ?

Licet jam in praecedentibus determinatum sit, quod in omnibus desideratis ultimum, desideratum est motivum primum desiderii et appetitus: objiciunt tamen quidam sic, quod.

1. Appetere laudem vel gloriam est necessarium propter proximum: et sic non malum, sed bonum, sicut paulo ante habitum est: bonum autem non potest esse motivum ad malum: et sic appetitus laudis non potest esse motivum inanis gloriae.

2. Fortius objicitur sic: Aristoteles in libro de Laudabilibus bonis dicit, quod. virtus est laudabilium bonorum: appetere autem laudari in eo quod secundum se laudabile est, non videtur esse malum, imo bonum: quia tunc attribuitur rei quod debetur ei: et hoc bonum est et justum: et sic videtur motivum non esse ad malum.

3. Adhuc, Aristoteles in primo Ethicorum dicit, quod honor et laus praemium sunt virtutis moralis et intellectualis. Tunc multo magis sunt praemium virtutis gratuitae quae honorabilior et laudabilior est. Quaerere autem illud quod ut praemium debetur alicui, nullum malum est, nec motivum ad malum. Ergo velle laudari de virtute, vel de scientia, non. videtur esse motivum ad malum: sed inanis gloria malum est: ergo appetere landem vel gloriam non movet ad inanem gloriam.

4. Adhuc, Aristoteles in II Physicorum dicit, quod vanum est, quod est ad aliquem finem quem non includit. Cum ergo, sicut probatum est, utraque virtus et moralis et intellectualis et etiam gratuita sint ad laudem et honorem sicut ad finem, videtur quod vana sunt, nisi includant eum, et consequantur: si ergo consequuntur laudem et gloriam, hoc non est motivum ad vanam gloriam, sed ad veram gloriam.

5. Adhuc hoc expresse habetur, Eccli. xliv, 1 et 6 ubi sic dicitur: Laudemus viros gloriosos, et parentes nostros in generatione sua,... homines divites in virtute, pulchritudinis studium habentes. Hoc ergo consequi et appetere non est appetere vanam gloriam, sed veram: et sic motivum non potest esse ad inanem gloriam, sed ad veram.

Solutio. Dicendum, quod movens ad inanem gloriam est appetitus vanae laudis et vanae gloriae, secundum quod, gloria definitur ab Augustino, super epistolam ad Romanos in fine, quod gloria est clara cum laude laetitia. Sic enim accepta gloria et honor et laus soli Deo debentur. I ad Timoth, i, 17: Soli Deo honor et gloria. Unde quando referuntur ad hominem, qui est creatura vanitati subjecta, ut dicitur, ad Roman, viii, 20: Vanitati creatura subjecta est: tunc frustrantur fine debito, et vana sunt, et motiva ad inanem gloriam.

Ad primum ergo dicendum, quod hoc procedit: quia appetere laudem ad gloriam Dei et proximi aedificationem non est malum, sed bonum: nec est motivum ad inanem gloriam, sed veram. Referre autem gloriam quae Dei est, ad seipsum qui vanitati subjectus est, vanum est et motivum ad inanem gloriam. Et hoc accipitur, ad Galat, i, 22 et seq., ubi Apostolus loquitur de conversione sua dicens sic: Eram autem ignotus facie Ecclesiis Judaeae, quae erant in Christo, Tantum autem auditum habebant: Quoniam qui persequebatur nos aliquando , nunc evan-gelizat fidem quam aliquando expugnabat: et in me clarificabant Deum. Non dicit, clarificabant me, vel se in me, sed Deum qui omnis boni auctor est et causa: illa est enim vera gloria et finis omnis gloriae.

Ad aliud dicendum, quod virtus laudabilium est bonorum: sed, ut dicit Augustinus, non propter se, sed propter illum qui est auctor virtutis, Deum scilicet: et illo debet laudari in virtute. Et ideo antiqua opinio fuit Socratis et Platonis, ut in libro Mennonis dicitur, quod virtus intellectualis non est discibile bonum, nec moralis est assuescibile bonum, sed utraque donum Dei.

Ad aliud dicendum eodem modo, quod honor et laus sunt praemium virtutis, sed referenda sunt ad Deum, qui est auctor omnis boni.

Ad aliud dicendum eodem modo, quod virtus intellectualis et moralis et etiam gratuita, non sunt laudandae in se, sed in auctore qui Deus est. Unde Augustinus in libro de Doctrina Christiana loquens de Stoicis sic dicit: " Quod si virtutes persuadent nobis, quod eas per seipsas amemus, et non propter summum bonum, jam virtutes incipient non esse virtutes: quia nihil propter se amandum est, nisi summum bonum quod est Deus. "

Ad ultimum dicendum, quod viri gloriosi non sunt laudandi in se, sed Deus in eis, sicut paulo ante probatum est per verbum Apostoli, ad Galat, i, 22. Sic laudati sunt a Sanctis et in Scripturis. Et hoc est quod dicitur, Proverb, x, 7: Memoria justi cum laudibus, et nomen impiorum putrescet. Justus enim est, qui per gratiam gratum facientem inhabitantem habet in se justitiae auctorem Deum: sed impii sunt, qui sunt alieni a cultu Dei.