ARTICULUS III.

Quomodo invidia sit peccatum capitale? et Quomodo ex ipsa oriuntur filiae ?

Tertio quaeritur, Quomodo invidia sit peccatum capitale? et, Quomodo ex ipsa oriuntur filiae ?

1. Quod sit capitale, probatur per Gregorium in Job, xxxi, 1 et seq., ubi dicit septem esse capitalia, ex quibus alia oriuntur, inter quae numeratur invidia: ergo invidia est capitale peccatum.

2. Adhuc, Super illud Threnorum, iii, 7 et 9: Circumaedificavit adversum me, ut non egrediar... Conclusit vias meas lapidibus quadris, dicit Paschasius, quod " quatuor sunt primae affectiones sive passiones animi, scilicet spes, timor, gaudium, et tristitia, quibus diabolus concludit vias hominum ut de peccatis non egrediantur. " Et una illarum est tristitia, ut dictum est, circa quam est invidia, quia est tristitia de bono proximi. Cum ergo sit circa unam de primis affectionibus, videtur esse capitale vitium.

3. Adhuc, Amor de bonis proximi charitas est, quae praecipua virtutum et omnis boni mater et caput est. Cum ergo opposita sint circa idem, dolor de bono proximi erit capitale peccatum, mater et caput vitiorum.

Contra:

Dicit Gregorius, quod " ex amore propriae excellentiae nascitur invidia felicitatis alienae, dum timet eam sibi parificari vel praeferri. " Ergo videtur, quod, invidia sit filia superbiae et non capitale vitium.

Solutio. Dicendum, quod invidia capitale vitium est ex quo oriuntur alia, sicut dicit Gregorius, detractio, susurratio, aemulatio, et etiam zelus quando aliquis zelat malum alterius. Unde super illud Psalmi xxxvi, 1: Noli aemulari in malignantibus, neque zelaveris facientes iniquitatem: in Glossa, " aemulari, hoc est, invidere. Et zelare est amare malum proximi. "

Unde objectiones inductae ad probandum hoc, procedunt.

Ad id quod contra objicitur, scilicet quod sit filia superbiae, dicendum quod non est directe filia superbiae, sed pedissequa ejus, ut dicit Augustinus: quia semper sequitur superbiam sicut pedissequa dominam. Sicut enim dictum est, superbia est amor propriae excellentiae: et invidus propter hoc est invidus et dolet de aliena felicitate, quia requiescit in propria excellentia, fimens ne alius sibi in hoc parificetur.