ARTICULUS I .

Quid sit acedia secundum definitionem et rem ?

Quaeritur ergo primo, Quid sit acedia secundum definitionem et rem?

1. Dicit autem Augustinus super illud Psalmi cvi, 18: Omnem escam abominata est anima eorum: " Acedia est taedium interni boni. "

2. Adhuc, Damascenus: " Acedia est tristitia aggravans.

3. Idem, Libro II de Fide orthodoxa, ubi distinguit species tristitiarum dicit, quod " acedia est tristitia vocem auferens. "

4. Adhuc, Richardus de sancto Victore dat hanc: " Acedia est torpor mentis, bona negligentis inchoare. "

5. Adhuc, Antiqui Magistri dederunt hanc: " Acedia est diffidentia implendi mandata.

Videtur, quod nulla istarum definitionum conveniat: quia

1. Acedia vitium est, sive capitale peccatum: cum igitur unum genus sit oppositorum, acedia erit in genere habitus in quo est etiam virtus. Per istas autem omnes definitiones non ponitur in genere habitus. Ergo videtur, quod nulla conveniat ei,

2. Adhuc, Quam nos dicimus acediam, Gregorius in libro XXXI Moralium, vocat tristitiam: et constat, quod tristitia est in genere habitus: ergo videtur, quod male definitur, eo quod omne vitium, in genere habitus sit,

3, Adhuc, Aspasius in libello de Passionibus dicit., quod omnis passio motus est. Et ratio sua est: quia passio non fit nisi secundum illam speciem qualitatis quam vocat Aristoteles passionem vel

Aliquando causatur ex desiderio saecularis jucunditatis, et libidine peccati, ex quibus incipit tristari circa bonorum operationem. Et sic est mortale peccatum semper grave: sed gravissimum quando conjungitur desperationi, et finali impaenitentiae: quia tunc est peccatum ad mortem: quia abstrahit a bonis et immergit hominem in multis malis.

Et in hoc solo casu loquuntur quatuor auctoritates primo inductae: quia sic peccatum ad mortem est, pro quo non est orandum, sicut dicitur, Matth. xii, 32: Non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro : quia est peccatum in Spiritum sanctum, quod est conjunctum finali impaenitentiae, ut dictum est: per solam enim paenitendam posset remitti: et illa privatur per impaenitentiam finalem, cui conjunctum est. Et ideo dicitur, II ad Corinth. vii, 10: Saeculi tristitia mortem operatur.

Et per haec patet solutio ad quatuor primo inducta.

Ad duo quae in contrarium objiciuntur, dicendum quod illa procedunt: quia loquuntur de tristitia causata ex naturali infirmitate, quae nullum peccatum est, ut paulo ante diximus. Et haec fuit in Christo ut propassio, in aliis autem Sanctis ut passio naturalis. Propassio enim, ut dicunt sancti Augustinus et Hilarius, vocatur passio afficiens, et non abducens rationem: passio autem est afficiens, et aliquando abducens, secundum quod Aristoteles dicit in VII Ethicorum de continente et incontinente, quod continens est qui moratur in mente, et vi passionis non abducitur incontinens e converso, qui in mente non moratur, et vi passionis abducitur: mollis vero qui sicut enervatus et dissolutus, omni subjacet passioni. Capitale autem peccatum dicitur, quia sicut caput in membra dividitur, ita in multa peccata dividitur, quae. dicuntur a Gregorio filiae ejus, de quibus per ordinem quaerendum est.