Albert the Great, Summa Theologiae

1. Quod potest bene vel male fieri, non est peccatum secundum se: ira potest bene et male fieri: ergo non est peccatum secundum se. Et hoc dicit expresse Chrysostomus super illud Psalmi iv, 5: Irascimini, et nolite peccare, sic: " Quod justum est, concessit: quod malum est, prohibuit. " Irasci, ergo aliquando justum est: et sic potest bene fieri et sine peccato. Ergo non semper est peccatum.

2. Adhuc, Nullus actus qui secundum se peccatum est, attribuitur Deo: ira etiam cum furore attribuitur Deo. Psal. cv, 40: Iratus est furore Dominus in populum suum. Ergo videtur, quod secundum se non sit peccatum.

3. Adhuc, Christus numquam peccavit: tamen iratus fuit. Joan. ii, 15: Cum fecisset quasi flagellum de funiculis , omnes ejecit de templo. Videtur ergo, quod ira secundum se non sit peccatum.

Contra:

1. Gregorius in Moralibus, ubi loquitur de capitalibus vitiis, sic dicit: " Venialis est ira quae non ducitur ad effectum: si ducitur ad effectum, malum est. " Sed omnis ira vel ducitur ad effectum, vel non ducitur. Ergo omnis ira vel est venialis, vel mortalis. Ergo omnis ira malum est.

2. Adhuc, Jacob, i, 20: Ira viri justitiam Dei non operatur. Et quod non operatur justitiam, hoc malum est: ergo omnis ira malum est.

3. Adhuc, Matth. v, 22: Ego dico vobis, quia omnis qui irascitur fratri suo, reus erit judicio. Omne illud, quod facit hominem reum judicio, malum est. Ergo omnis ira malum est.

4. Adhuc, Ad. Ephes, iv, 20: Irascimini, et nolite peccare: sol non occidat super iracundiam vestram, ibi Glossa dicit, quod " sol est splendor justitiae et veritatis et sapientiae, quem iracundia facit occumbere. " Sed omne quod, avertit a lumine spirituali, peccatum est. Ergo omnis ira peccatum est,

5. Adhuc, Psal, lvii, 9: Supercecidit ignis, et non viderunt solem. Ubi Glossa dicit, quod. " ira. impedit ne splendeat sol veritatis et justitiae. " Omne quod tollit splendorem justitiae et veritatis, peccatum mortale est. Ergo ira peccatum mortale est.

6. Adhuc, Ira numeratur inter capitalia peccata, quae mortalia sunt. Ergo ira peccatum mortale est.

7. Adhuc, Damascenus: " Peccatum est tenebra spiritualis. " Et constat, quod. loquitur de peccato mortali: quia veniale non tollit lumen gratiae. Ergo videmur, quod illud peccatum quod maxime tollit lumen gratiae, maximum sit peccatum: ira tollit lumen gratiae: ergo maximum peccatum est, et semper mortale.

Solutio. Dicendum ad primam partem Quaestionis, quod non omnis ira malum est, neque peccatum: quia duplex est ira secundum quod a Gregorio distinguitur et ab Isidoro, scilicet ira per zelum, quae bona est et virtus, scilicet quando homo irascitur vitio, et non naturae. Et est ira per vitium, quae est mala, quando scilicet irascitur naturae et non vitio..

Auctoritates igitur ad primum indu- ctae, intelliguntur de ira per zelum, et verae sunt et procedunt: quia sol justitiae non occidit super iracundiam illam, sed potius illuminat sol justitiae, gratiae, et rationis. Et haec est ira quae cadit in Deum: et non illa quae est per vitium. Et hoc est quod dicitur, Job, xlii, 7: Iratus est furor meus in te, et in duos amicos tuos, quia non estis locuti coram me rectum, sicut servus mens Job. Quia, non loqui rectum, vitium est in doctrina veritatis et mortale peccatum: et illi irascor, et non vobis. Et haec vocatur ira per zelum, quae nullum peccatum est, imo meritum, ut dictum est. Et super hanc iram non occidit sol: quia dicitur, Job, v, 2: Vere stultum interficit iracundia. Stultus est qui lumen discretionis amisit.

Ad id quod quaeritur, Utrum omnis ira per vitium sit mortale peccatum ? Dicendum quod non, sed aliquando

est veniale, aliquando mortale. Et hoc aestimandum est et cogitandum ex quantitate laesionis quam intendit inferre irascens. Et hoc accipitur ex verbis Augustini in Regula, ubi sic dicit: cc Si quis vestrum criminis objectu et convicio aliquem laeserit, non pigeat ex ipso ore proferre medicamenta, unde facta sunt vulnera: et quamcitius curare quod fecit, ne ira crescat in odium, et trabem faciat de festuca, et animam faciat homicidam. " Hoc enim ideo dicit, quia primi motus irae qui non sunt ad magna nocumenta, veniales sunt. Servata autem ira, quae odium est secundum Gregorium, et ad magnum nocumentum, peccatum mortale est. Eccli, xxviii, 3: Homo homini reservat iram, et a Deo quaerit medelam. Quasi dicat: Non inveniet. Et ideo addit Augustinus: " Ne ira crescat in odium, et trabem faciat de festuca, etc. " Sic enim legitis, I Joan. iii, 15: Omnis qui odii fratrem suum, homicida est.

Et per hoc patet solutio ad totum quaesitum pro hac parte.