ARTICULUS II.

Utrum avaritia sit semper peccatum ? et cum hoc quantum peccatum, utrum semper sit mortale vel aliquando veniale ?

Secundo quaeritur, Utrum avaritia sit semper peccatum, et cum hoc quantum peccatum, utrum semper sit mortale, vel aliquando veniale ?

Videtur autem esse magnum peccatum, et mortale.

1. I Joan. ii, 15, super illud: Nolite diligere mundum, necque ea quae in mundo sunt, Augustinus in Glossa marginali: " Bonum nobis est non diligere ea quae In mundo sunt, ne remaneant sacramenta Dei in nobis ad damnationem nostram. " Ergo videtur, quod dilectio eorum quae in mundo sunt, evacuat effectum sacramentorum in nobis: sed non evacuat illum effectum nisi mortale peccatum: ergo dilectio eorum quae in mundo sunt, est mortale peccatum: et hoc est proprium avaritiam: ergo avaritia est mortale peccatum.

2. Adhuc, Augustinus super idem, verbum in Originali ubi exponit epistolam Joannis: " Sicut dilectio Dei est omnium virtutum dilectio, ita dilectio mundi est dilectio omnium vitiorum. " Unde, Jacob, iv, 4: Quicumque voluerit amicus esse saeculi hujus, inimicus Dei constituitur. Ergo sicut dilectio Dei secundum se bonum est, ita dilectio mundi secundum se malum est: et hoc est proprium avaritiae: ergo avaritia peccatum mortale est semper.

Contra:

1. Marc, x, 23, super illud: Quam difficile qui pecunias habent in regnum Dei introibunt ! Glossa: " Non dicit impossibile: quod enim impossibile est, omnino fieri non potest: quod autem difficile, cum labore fieri potest juvante Dei gratia. " Ergo non est impossibile salvari eum qui pecunias diligit et temporalia: ergo non est peccatum mortale.

2. Adhuc, Matth. xix, 23, super illud: Dives difficile intrabit regnum caelorum, Glossa: " Non dicit impossibile. " Ergo ut prius.

Contra omnia ista esse videtur, quod diligere temporalia sit meritorium.

1. Aristoteles in I Ethicorum dicit, quod res fortunae sive temporalia organice deserviunt ad felicitatem, sive beatitudinem, sine quibus non potest esse beatus sive felix secundum perfectam rationem felicitatis sive beatitudinis. Quaecumque autem taliter se habent ad felicitatem et beatitudinem, meritorie diliguntur. Ergo bona fortunae et temporalia meritorie diliguntur: ergo nullum peccatum est, neque veniale, neque mortale, diligere temporalia.

2. Adhuc, Augustinus in libro primo de Doctrina Christiana ponit dilectionem usus, et dilectionem fruitionis: et dicit, quod res hujus mundi diligendae sunt

dilectione usus, et referendae sunt ad Id quo fruendum est, id est, quod per se bonum est diligendum. Quod autem sic diligitur, meritorie diligitur, et sine omni peccato potest esse.

Solutio hujus articuli habetur ex verbis Apostoli, I ad Corinth. vii, 31, ubi dicit: Qui utuntur hoc mando, tamquam non utantur. Beda, ibidem, " Utamur hoc mundo ad necessitatem, non ad voluptatem. "

Unde temporalia possunt tripliciter amari, scilicet ut instrumenta meriti per eleemosynas et opera beneficentiae. Et sic meritorie amantur. Ad Hebr. xiii, 16: Beneficentiae et communionis nolite oblivisci: talibus enim hostiis promeretur Deus, Et addit, ibidem, v. 2: Et hospitalitatem nolite oblivisci: per hanc enim latuerunt quidam, Angelis hospitio receptis, sicut Abraham et Loth. Et super illud Lucae, xxiv, 29: Et coegerunt illam, etc, dicit Gregorius, quod " hospites ad hospitium trahendi et cogendi sunt. " Quod sine sollicitudine temporalium fieri non potest. Diliguntur etiam ad necessitatem hujus vitae, quae sine temporalibus agi non potest: et sic etiam diliguntur sine peccato. Tertio modo diliguntur, ut finis in eis ponatur, ut dicit Augustinus in libro de Doctrina Christiana: et sic diliguntur ad concupiscentiam, non ad usum. Concupiscentia numquam saturatur. Proverb, xxx, 16: Ignis numquam dicit: Sufficit, Glossa: Ignis, id est, avaritia. Eccle, v, 9: Avarus non implebitur pecunia. Et, Eccli, x, 9 et 10: Avaro nihil est scelestius... Nihil est iniquius quam amare pecuniam: hic enim ei animam suam venalem habet, etc. Et ille est qui finem ponit in pecunia sicut in Deo. Et ideo, ad Ephes. v, 5, et ad Coloss, iii, 5, avaritia dicitur idolorum servitus .

Et de tali dilectione temporalium lo- quuntur duae auctoritates Augustini primo inductae.

Illae autem quae sunt Matthaei, loquuntur de dilectione temporalium ad necessitatem.

Duae ultimae vero Aristotelis et Augustini, loquuntur de dilectione temporalium, prout temporalia sunt instrumentum meriti et virtutis: et sic ab ecclesiasticis personis possunt diligi et possideri temporalia.