MEMBRUM II.

Quantum peccatum sit contentio, utrum semper sit peccatum, vel aliquando bonum sive indifferens ?

Secundo quaeritur, Utrum contentio sit semper peccatum, vel aliquando bonum, sive indifferens ?

Et videtur, quod aliquando bonum, vel indifferens ad minus.

1, Ad Philip, i, 17 et 18: Quidam ex contentione Christum annuntiant non sincere, existimantes pressuram se suscitare vinculis meis. Quid enim ? Dum omni modo, sive per occasionem, sive per veritatem, Christus annuntietur: et in hoc gaudeo, sed et gaudebo. Sed non gaudet nisi de bono vel de indifferenti ad minus: ergo contentiones aliquando sunt bonum, vel indifferens ad minus.

2. Adhuc, Quod oportet esse ad utilitatem Ecclesiae, illud bonum est. Apostolus sic dicit, I ad Corinth. xi, 19: Oportet et haereses esse, ut et qui probati sunt, manifesti fiant in vobis. Haereses omnes sunt ex contentione. Ergo videtur, quod bonum est esse contentiones: et sic nullum est peccatum.

Contra:

1. Jacobi, iii, 16: Ubi zelus et contentio, ibi inconstantia et omne opus pravum. Ergo videtur, quod peccatum mortale sit semper.

2. Adhuc, Ad Roman, i, 29, inter peccata mortalia enumeratur ab Apostolo, ubi sic dicit: Plenos invidia, homicidio, contentione, dolo, malignitate. Ergo videtur, quod sit peccatum. mortale semper,

3. Adhuc, Proverb, xvii, 11: Semper jurgia quaerit malus: Angelus autem crudelis mittetur contra eum. Glossa: " Ut post mortem ad aeternum rapiat

Interitum. " Non autem rapitur ad aeternum interitum, nisi pro peccato mortali. Ergo jurgium sive contentio est peccatum mortale.

Sed contra hoc quidam objiciunt illud Job, xxxix, 32: Numquid qui contendit cum Deo, tam facile conquiescit ? Ex hoc arguunt, quod Job contendit cum Deo: quod non potuit esse cum peccato mortali: ergo contentio generaliter non est peccatum mortale.

Solutio. Dicendum, quod contentio semper in vitio est, sed non semper mortale peccatum. Contentio enim semper impedit commune opus inquirendae veritatis: et ideo semper vitium est, etiam apud Philosophos. Et propter hoc dicit etiam Apostolus, I ad Corinth. xi, 16: Si quis videtur contentiosus esse, nos talem consuetudinem non habemus, neque Ecclesia Dei, Unde semper in vitio est, licet non sit semper mortale peccatum.

Ad primum ergo dicendum, quod Apostolus non dicit se ibi gaudere de occasione sive contentione, sed de annuntiatione.

Ad aliud dicendum, quod haereses esse non est bonum, nisi per occasionem, sed simpliciter malum. Et illa occasio ponitur Ibidem in Glossa Augustini, Quia cum haeretici sunt, excitant sacros Doctores ad sacram Scripturam et ad vigilantiam studii, ex quibus multa bona proveniunt Ecclesiae. Et est simile ei quod dicit Aristoteles in, II Metaphysicorum, quod non oportet tantum grates referre his qui veritatem dixerunt in philosophia, sed etiam his qui erraverunt in ea. Et dat exemplum de Timotheo et Hierasio musicis philosophis: quia si In musica non errasset Timotheus excitatus non fuisset et Hierasius, et careremus multum de dispositione musicorum.

Ad id quod in contrarium objicitur, dicendum quod ibi loquitur Apostolus de contentione quae est contra veritatem et virtutem: et illa est vere mortale peccatum.

Eodem modo dicendum est ad aliud: quia sic Apostolus enumerat contentionem inter mortalia peccata: quia illa est haereticorum contra veritatem et virtutem.

Et similiter dicendum est ad sequens: quia Angelus Domini crudelis mittetur contra talem contentiosum, qui Impugnat veritatem et virtutem in Ecclesia Dei.

Ad id quod in contrarium hujus objicitur de Job, dicendum quod est aliquando contentio bona, quando homo contendit exercere virtutem naturae ad difficultatem virtutis et meriti, ut possit pugnare contra vitia. Et illa praecipitur, Luc. xiii, 24: Contendite intrare per angustam portam: quia, ut dicitur, Matth. vii, 14: Quam angusta porta, et arcta via est, quae ducit ad vitam ! et pauci sunt qui inveniunt eam.