MEMBRUM I. Quid sit personarum acceptio ?

Primo ergo quaeritur, Quid sit personarum acceptio ?

Consuevit autem sic definiri, a Praepositivo: " Personarum acceptio est unius personae prae alia acceptio sive praehonoratio, non ex virtute et gratia, cui debetur honor, sed ex prosperitate saeculari vel nobilitate, sicut sunt divitiae, et nobilitas, et hujusmodi. "

Et objicitur contra hanc definitionem: quia dicit Aristoteles in I Ethicorum, quod honor proprie est praemium virtutis: quia nulli debetur nisi honesto secundum virtutem et excellenti. Sicut etiam Apostolus, ad Roman, xiii, 7, dicit: Reddite ergo omnibus debita : cui tributum, tributum: cui vectigal, vectigai: cui timorem, timorem: cui honorem, honorem. Videtur ergo, quod ista redditio sit secundum ordinem justitiae. Quia dicit Plato, et sumit hoc a Pythagora, quod justitia est virtus reddens unicuique quod suum est, servata uniuscujusque propria dignitate. Et secundum hoc videtur, quod, si persona pauperis praehonoratur diviti ex misericordia in judicio, est personarum acceptio, et est peccatum. Quod probatur, Levit, xix, 15: Non consideres personam pauperis, nec honores vultum potentis. Juste judica proximo tuo. Et, Exod, xxiii, 6: Non declinabis in judicium pauperis. Et intendit quod unicuique reddatur quod suum est in judicio sine omni acceptione personarum.

Sed contra hoc videtur esse quod dicitur, Eccli, iv, 10: In judicando esto pupillis misericors ut patet. Et, Isa. i, 17: Quaerite judicium, subvenite oppresso, judicate pupillo, defendite viduam. Videtur ergo, quod tales miserendae personae praeponendae sint aliis: et sic contingit aliquando personam accipere in judicio propter id quod, in persona est.

Ulterius quaerit Praepositivus, Si in ecclesiasticis beneficiis et dignitatibus conferendis unus potest praeferri alteri. ? Et ponit talem casum. Sint duo, quorum unus sit nobilis, poteris, et dives, qui potest defendere Ecclesiam: alter sit litteratus, et virtuosus, qui scit verbo et exemplo regere Ecclesiam. Et quaerit, Si in hoc casu dives et potens possit litterato et virtuoso praeferri sine peccato ?

Et dicit rationem, quod sic: quia praelatus ponitur ad defensionem Ecclesiae, ad quod exigitur potentia saecularis et nobilitas. Inducit etiam quamdam Decretalem, quod propter hoc potentibus et nobilibus et litteratis conceditur habere plura beneficia. Et sic videtur, quod in tali casu, potens et nobilis sine peccato potest praeferri litterato et virtuoso ignobili.

Quod st concedatur, in contrarium est illud Ecclesiastae, x, 7: Vidi servos in equis, ei principes ambulantes super terram. Et illud Isaiae, xxxii, 5: Non vocabitur ultra is qui insipiens est, princeps, neque fraudulentus appellabitur major.

Solutio. Dicendum primo, quod definitio bona est, nec emendari posset: quia acceptio ibi est quando unus praefertur alteri, propter quod non esset praeferendus.

Ad id quod objicitur in contrarium, dicendum quod honor cui debetur praemium virtutis, est exhibitio reverentiae in honorem virtutis et non gradus dignitatis. Unde acceptio personarum non est circa hoc: sed talem reverentiam accipit, quicumque ex virtute dignitatem habet. Et honor talis a Sanctis dicitur dulia. Ad Roman, xii, 10 et 11: Honore invicem praevenientes: sollicitudine non pigri: spiritu ferventes: Domino servientes.

Ad id quod objicitur de Ecclesiastico, dicendum quod in nullo est isti contrarium: quia humiles et pupilli, opprimuntur in judicio: et praecipit Dominus ut subveniatur illis: tamen ordine justitiae quo redditur unicuique quod suum est, nec pauper diviti, nec dives pauperi praeponitur.

Et sic etiam intelligitur auctoritas Isaiae,

Ad secundo quaesitum dicendum, quod alia sunt spiritualia., alia saecularia patrimonialia. Sicut etiam duo sunt or- dines charitatis. Unus secundum naturam hominis habentis charitatem, qui est ordo naturalis, in quo pater praeponitur cognatis, et quilibet propinquus remotiori. Alius est ordo ipsius charitatis, in quo magis bonus praeponitur minus bono. Primum perverterunt Pharisaei, Matth. xv, 3 et seq.: Quare et vos transgredimini mandatum Dei propter traditionem vestram ? Nam Deus dixit: Honora patrem et matrem: et: Qui maledixerit patri vel matri, morte moriatur. Vos autem dicitis: Quicumque dixerit patri vel matri: Munus quodcumque ex me est, tibi proderit.

De secundo ordine dicitur, Eccli, xii, 5: Da bono, et non receperis peccatorem. Et illo ordine melius praeferendum est minus bono in spiritualibus bonis. In patrimonialibus autem bonis praeponendus est magis conjunctus sanguine minus conjuncto: et hoc non est personarum acceptio, sed justitiae ordo.

De casu quem ponit Praepositivus, dicendum pro certo, quod licet Ecclesia melius defendatur per nobilem et potentem in exterioribus, tamen quia Praelatus non tenetur ad talem defensionem quae fit gladio materiali, sed spirituali, scilicet verbo et exemplo, in promotione ad gradum dignitatis spiritualis nequaquam potens et nobilis praeponendus est pauperi virtuoso et litterato. Et si secus fiat, grave peccatum est acceptio talis personarum. Nec est contrarium illud Ecclesiastae, x. 7, quia servi, dicuntur ibi serviles ex defectu virtutis qui sunt in equis, id est, in gradibus dignitatis secundum inordinationem hujus saeculi: et principes ibi dicuntur gloriosi in virtute, qui secundum eamdem inordinationem detruduntur. Ibidem, vv. 5 et 6: Est malum quod vidi sub sole,... positum stultum in dignitate sublimi.