MEMBRUM II.

Quot modis fiat personarum acceptio ? et, Utrum quolibet modorum sit semper peccatum mortale, vel aliquando veniale ?

Secundo quaeritur, Quot modis fit personarum acceptio ?

Item, Utrum quolibet illorum modorum sit semper peccatum mortale, vel aliquando veniale ?

Tres autem modi sunt.

Primus scilicet in judicio. Isa. v, 23: Vae qui justificatis impium pro muneribus, et justitiam justi aufertis ab eo.

Adhuc, Deuter, xvi, 19: Non accipies personam, nec munera, scilicet ut a veritate devies: quia munera excaecant oculos sapientum, et mutant verba justorum.

Secundus modus est, quando aliquis propter divitias et nobilitatem promovetur ad dignitates ecclesiasticas con- tempto paupere litteratiore et sanctiore.

His duobus modis acceptio personarum, mortale peccatum est, ut vult Augustinus: quia est in praejudicium alterius.

De judicio dicitur, Deuter, i, 17: Ita parvum audietis ut magnum,.,, quia Dei judicium est. Et contra hoc praeceptum facere, peccatum est mortale. Sapient. vi, 2 et seq.: Audite ergo, reges, ei intelligite: discite, judices finium terrae. Praebete aures, vos qui continetis multitudines, et placetis vobis in turbis nationum. Quoniam data est a Domino potestas vobis, et virtus ab Altissimo, qui interrogabit opera vestra, ei cogitationes scrutabitur: quoniam eum essetis ministri regni illius, non recte judicastis, nec custodistis legem justitiae, neque secundum voluntatem Dei ambulastis.

Glossa: " Apud quem non est acceptio munerum, nec personae. " Horrende et cito apparebit vobis, quoniam judicium durissimum his qui praesunt fiet. Exiguo enim conceditur misericordia: potentes autem potenter tormenta patientur. Et quod in ministris sit judicium propter personarum acceptionem, statim subdit: Non enim subtrahet personam cujusquam Deus, qui est omnium dominator: nec verebitur magnitudinem cujusquam, quoniam pusillum ei magnum ipse fecit, et aequaliter cura est illi de omnibus. Fortioribus autem fortior instat cruciatio.

Tertius modus est in exhibitione honoris exterioris, de quo et etiam de modo secundo dicitur, Jacobi, ii, 1 et seq.: Fratres mei, nolite in personarum acceptione habere fidem Domini nostri Jesu Christi gloriae. Etenim si introierit in conventum vestrum vir annulum aureum habens, in veste candida, introierit autem et pauper in sordido habitu, et intendatis in eum qui indutus est veste praeclara, ei dixeritis ei: Tu sede hic bene: pauperi autem dicatis: Tu sta illic, aut sede sub scabello pedum meorum: nonne judicatis apud vosmetipsos, et facti estis judices cogitationum iniquarum ? Ibi Augustinus in Glossa marginali: " Si hanc distantiam sedendi, vel standi ad ordines ecclesiasticos referamus, non est putandum esse leve peccatum in personarum acceptione habere iidem Domini gloriae. Quis enim ferat eligi divitem ad sedem honoris Ecclesiae, contempto paupere instructiore et sanctiore? Si autem de quotidianis consessibus loquimur, quis non hic peccat ? Non tamen peccat, nisi cum apud semetipsum intus ita judicat, ut ei tanto melior, quanto ditior ille videatur. " Hoc enim videtur significasse subdendo: Nonne judicatis apud vosmetipsos, ei facti estis judices cogitationum iniquarum ?

Isto autem tertio modo, scilicet in exhibitione honoris exterioris, non semper peccat mortaliter: peccat tamen quando divitem pro divitiis judicat esse honorandum. Et propter hoc Augustinus dicit in Regula: " Non debent velle omnes quod paucos vident amplius, non quia honorantur, sed quia tolerantur accipere. " Ubi innuit expresse, quod tales exhibitiones necesse, est fieri divitibus: quia aliter tolerari non possunt. Tamen, Esther, iii, 3, Mardochaeus Judaeus laudatur, quia Aman divitem iniquum adorare noluit, ne honorem Dei sui transferret ad hominem. Sed super hoc distinguunt antiqui Magistri, quod Aman iniquus voluit adorari adoratione latriae, quae soli Deo debetur. Unde, ibidem, xiii, 11 et seq., in oratione Mardochaei: Domine, cuncta nosti, et scis quia non pro superbia, et contumelia, ei aliqua gloriae cupiditate, fecerim hoc, ut non adorarent Aman superbissimum: libenter enim pro salute Israel etiam vestigia pedum ejus deosculari paratus essem: sed timui ne honorem Dei mei transferrem, ad hominem, et ne quemquam adorarent, excepto Deo meo. Dicit enim Damascenus in libro II de Fide orthodoxa, quod solus Deus adorandus est prostratione corporis, ut significemus, quod de nihilo in aliquid nos erexit. Dulia autem est reverentia quae debetur homini ratione gradus dignitatis. Et hyperdulia quae debetur majoribus.

His visis, patet quot modis fiat personarum acceptio, et quantum peccatum sit, quod similiter fuit quaerendum.