MEMBRUM II.

De amore male inflammante ?

Dei nd e , Quaeritur de amore male inflammante.

Et quaeruntur quatuor, Quid sit? et,

Utrum semper mortale sit, vel aliquando veniale et aliquando mortale, vel aliquando nullum peccatum ? et, Utrum, sit causa omnis peccati ?

Ad primum proceditur sic, quod amor male inflammans sit amor sui, vel in seipso, vel in aliquo bono commutabili quod praeponitur summo bono.

1. Dicit enim Bernardus in sermone 16 super Cantica, quod omnis peccati causa, est amor mundi, et superfluus sui: talis autem amor est male inflammans: talis ergo amor radix est malorum, qui dicitur male inflammans.

2. Adhuc, Jacob, i, 13 et seq.: Nemo cum tentatur, dicat quoniam a Deo tentatur: Deus enim intentator malorum est, ipse autem neminem tentat. Unus-quisque vero tentatur a concupiscentia sua, abstractus ei illectus. Glossa interlinearis: " Abstractus a recto, et illectus ad malum. " Deinde concupiscentia cum conceperit (Glossa interlinearis, delectando vel consentiendo) parit peccatum (Glossa, perducit in actum facinus quod. in corde est conceptum): peccatum, vero cum consummatum fuerit, generat mortem. Glossa, " Vel cum caro suavia sibi quaerit, vel cum diabolus vitiorum incendia immittit. " Ergo videtur, quod amor sui et mundi sit amor inflammans, et causa vitiorum et peccatorum.

Contra:

Contingit, quod aliquis amat se ad Deum, et bene facit: quia dicit Augustinus, quod, quaecumque amantur, ad Deum sunt referenda, ut in Deo et propter Deum amentur. In libro de Doctrina Christiana: " Hoc est uti et se et hoc mundo, et solo Deo frui: quia sic dilectionis finis in solo Deo ponitur, et omnia alia ad Deum referuntur. " Ergo dilectio sui non est amor semper male inflammans.

Solutio. Dicendum, quod amor male inflammans, est amor concupiscentiae carnalis et mundanae, sicut dicit Jacobus, illiciens hominem ad malum, et abstrahens a summo bono, Et iste est causa omnis mali in homine, sicut idem dicit:. quia cum concupiscentia conceperit, parit peccatum.

Ad id ergo quod in contrarium objicitur,. dicendum quod hic non est amor sui, sed Dei, quando amatum ad Deum refert, et nihil diligit in eo nisi Deum. Et tamen antiqui dixerunt, quod triplex est amor sui, scilicet naturalis, gratuitus, et vitiosus. Naturalis est, quo quisque naturaliter se diligit: qui actus licet non sit formatus gratia, formalis tamen est, et nullum peccatum: nec est amor ille ad malum, inflammans. Gratuitus est, qui formatus est charitate et ordinatus ad Deum: et ideo ille inflammat ad bonum,, et non ad malum, Vitio- sus vero est, qui est amor concupiscentiae carnalis vel mundanae, carnali concupiscentia infectus: et ideo ad malum inflammans dupliciter: quia id quod amat, se scilicet, et mundum ut finem ponit dilectionis: et sic amat supra Deum, et peccat mortaliter: quia tunc fruitur creatura, non creatore secundum Augustinum in libro de Doctrina Christiana: " Omnis perversitas est uti fruendis, et frui utendis. " Si autem non ponit finem dilectionis in se, et in eo quod mundane diligit, sed aliquantulum delectatur citra Deum: tunc est veniale peccatum: quia non abstrahitur a Deo,

licet aliquo modo alliciatur dilectione carnali.

Et de his sufficienter in prima parte Summae Theologiae, tractatu de frui et uti, disputatum et determinatum est.

Et sic etiam patet solutio illorum quae secundo et tertio quaesita sunt, scilicet si semper sit mortale peccatum, vel aliquando veniale, vel aliquando nullum peccatum.

Ad id quod quarto quaeritur, dicendum quod jam determinatum est in primo articulo istius quaestionis, ubi quaerebatur de duabus radicibus, scilicet timoris et amoris.