MEMBRUM. II.

Utrum peccatum in quantum peccatum sit res aliqua, vel natura, vel substantia ?

Secundo quaeritur, Utrum peccatum in quantum peccatum sit res aliqua, vel natura, vel substantia ?

Ad hoc primo objicitur ex Littera,

1. Dicitur, Joan. i, 3: Sine ipso factum est nihil. Glossa, " peccatum, quod a vero esse recedit, et ad non esse appropinquat et appropinquare facit. " Quod autem nihil est, nec res, nec natura, nec substantia est. Ergo peccatum nihil horum esse potest.

2. Adhuc, Ad hoc etiam sunt illae objectiones quae ponuntur in illo capitulo. In hoc autem verbo superiorum sententiae recte opponitur, qui dicunt Deum non esse auctorem malorum in quantum mala sunt, sed in quantum sunt: et in quantum mala sunt, dicunt ea nihil esse. Quid ergo mirum si Deus dicitur non esse auctor eorum in quantum nihil sunt, cum nihil nullus auctor existere queat ? Ex hoc sequitur quod prius.

Solutio. Dicendum, quod ad hoc omnes antiqui solverunt per distinctionem.

Dixerunt enim, quod res dicitur multipliciter. Aliquando enim dicitur ens ratum per formam determinantem ipsum ad esse hoc, vel ad esse in hoc. Et sic nullus dixit umquam, quod peccatum esset res, sed potius privatio rei: quia est corruptio modi, speciei, et ordinis, ut dicit Augustinus, Per modum autem, speciem, et ordinem, deberet ad esse determinari si determinaretur. Aliquando etiam dicitur res a reor, reris, de quo potest esse aliquo modo opinio, quod sit in se vel in alio. Sic caecitas dicitur esse res in oculo, privatio visus. Sic malum dicitur esse in actu cordis, oris, vel operis, non quod verum esse habeat, sed potius ab eo recedat, sicut omnes privationes. Et sic dicunt, quod res dicitur in quadam auctoritate Fulgentii qui sic dicit: " Illius rei Deus non est auctor, cujus est ultor. " Et videtur significare, quod sit res aliqua.

Natura etiam dicitur multis modis, sicut dicit Aristoteles in VIII Physicorum, qui dicit, quod " natura est causa ordinis in omnibus quae per naturam sunt. " Et sic peccatum et aliae privationes natura nulla sunt, sed potius ab omni natura deficiunt. Dicitur etiam natura quod quocumque modo est in re natura-

li, sicut caecitas natura quaedam est in caeco nato. Joan. ix, 2: Quis peccavit, hic aut parentes ejus, ut caecus nasceretur ? Et sic peccatum aliquando dicitur natura vel naturale. Sapient, xii, 10 : Partibus judicans, dabas locum paenitentiae, non ignorans quoniam nequam est natio eorum, et naturalis malitia ipsorum, Et hoc modo etiam ita dicitur naturalius peccatum ab Aristotele in II Ethicorum, quam incontinentia: quia a parentibus ira innascitur filiis, et non incontinentia.

Similiter dicunt, quod substantia dicitur multipliciter. Dicitur enim substantia res per se subsistens. Et sic nullum accidens dicitur substantia, nec aliqua privatio. Dicitur etiam substantia quasi subsistentia. Et sic quod quocumque modo subsistere facit, et rem fundat in esse, substantia est. Et sic accidens aliquando dicitur substantia, sed nullo modo peccatum. Psal, lxviii, 3: Infixus sum in limo profundi, et non est substantia.

Per istam distinctionem patet solutio omnium dictorum in hoc membro.