MEMBRUM II.

Quae sint differentiae hujus peccati secundum Augustinum ?

Secundo quaeritur, Quae sint differentiae hujus peccati secundum Augustinum ?

Enumerant autem statim tres, scilicet obstinationem, desperationem, et impaenitentiam finalem. Et de istis est disputandum et quaerendum.

Et videtur, quod desperatio non sit peccatum in Spiritum sanctum:

1. Potest enim aliquis desperare ex cordis infirmitate, sicut multi desperant: et ille peccat in Patrem, sicut paulo ante dictum est: et sic videtur, quod desperatio non sit peccatum in Spiritum sanctum, sed in Patrem in hoc casu.

2. Adhuc, Similiter videtur de obstinatione : quia multi obstinatur in pec- catis In quae incidunt ex infirmitate vel. Ignorantia: et illi non videntur peccare in Spiritum sanctum, sed in Patrem et

in Filium.

3. Eodem modo objicitur de impoenitentia, in quam incidunt ex delectatione carnalium peccatorum potius, quam ex certa malitia,

4. Adhuc, Videtur quod pauciores sunt species quam hic ponuntur. Unde, Levit, x, 2, super illud: Egressus ignis, Glossa Hesychii: " Peccatum, in Spiritum sanctum, est in sceleribus suis usque ad finem vitae perseverare, de sua salute desperare, et de potentia Salvatoris diffidere. " Ibi non enumerantur nisi duae, scilicet desperatio, et impoenitentia. Ergo videtur, quod non sint tot sicut hic enumerat.

5. Adhuc, In Spiritu sancto remittente peccata non sunt nisi duo, scilicet misericordia, et justitia. Misericordia in remissione culpae, justitia in exigentia satisfactionis. Ergo videtur, quod, in peccato in Spiritum sanctum non debeant esse nisi, duo his opposita: et sic praesumptio est contra justitiam, et desperatio contra misericordiam: et tunc non sunt plura peccata in Spiritum sanctum nisi duo.

6. Adhuc, Non nisi tres virtutes ponuntur quae ordinant in Deum, scilicet fides, spes, et charitas. Ergo videtur, quod tria debeant esse peccata quae deformant hominem illum, et non plura, scilicet desperatio contra spem, impugnatio veritatis agnitae contra fidem, invidentia gratiae fraternae contra charitatem.

7. Adhuc, Videtur quod tantum debeant esse duae species. Augustinus in libro de Blasphemia: " Peccatum in Spiritum sanctum per se opponitur illi gratiae in qua fit remissio peccatorum. " Et haec est gratia paenitentiae, quae non habet nisi duas partes,, scilicet commissa deflere, et flenda non committere.

Contra primam est finalis impoenitentia, contra secundam obstinatio. Illae ergo duae sunt species peccati in Spiritum sanctum, et non plures.

8. Ulterius, Videtur, quod plures sint quam hic enumerantur. Bernardus in libro de Praecepto et dispensatione : " Non est idipsum nolle obedire, et non obedire. Hoc quippe interdum erroris est, nonnumquam et infirmitatis: illud vero odiosae pertinaciae, aut contumaciae non ferendae, hoc est, non sustinendae. Quod et ipsum repugnare est et resistere Spiritui sancto. " Et inducit hoc quod dixit Stephanus, Act. vii, 51: Dura cervice, etc, vos semper Spiritui sancto resistitis: sicut patres vestri, ita et vos. Et si usque ad mortem perduraverit haec blasphemia, non est remittenda. Ergo videtur, quod talis inobedientia sit peccatum in Spiritum sanctum: et ita plures sunt species.

9. Adhuc, Videtur quod simulatio paenitentiae sit peccatum in Spiritum sanctum. Levit, x, 16, super illud: Inter haec, hircum, etc, Glossa: " Sicut vera pcenitentia veniam promeretur, ita simulata Deum irritat. Hoc autem Sancti irremissibile peccatum et blasphemiam in Spiritum sanctum esse dixerunt. " Ergo videtur, quod, simulata paenitenda sit peccatum in Spiritum sanctum.

10. Adhuc, Videtur quod schisma et haeresis sint peccata in Spiritum sanctum: quia dicit Joannes in secunda canonica, v. 9, quod omnis qui recedit, et non permanet in doctrina Christi, Deum non habet, Et infra, vv. 10 et 11: Si quis venit ad vos, et hanc doctrinam non affert, nolite recipere eum in domum, nec Ave ei dixeritis. Qui enim dicit illi Ave, communicat operibus ejus malignis. Videtur ergo, quod schisma et haeresis sint peccata in Spiritum sanctum, quae non remittuntur.

Solutio. Dicendum, quod verae species peccati in Spiritum sanctum, sunt quas Magister assignat in Littera ex verbis Augustini, scilicet desperatio, obstinatio, et finalis impoenitentia. Et dicit, quod obstinatio est induratae mentis in malitia pertinacia, per quam fit homo impaenitens. Desperatio autem, qua quis diffidit de bonitate Dei. Finalis autem impoenitentia, qua homo finaliter proponit non paenitere de peccatis. Praesumptio, qua tantum praesumit de misericordia, quod putat Deum peccata non vindicare. In libro autem de Sermone Domini in monte Augustinus addit aliam, scilicet impugnationem veritatis agnitae, et invidentiam fraternae gratiae: quae tamen duo dicit quasdam esse species obstinationis.

Si quis autem per artem vult scire multiplicationem harum specierum, talis potest esse multiplicatio. Ad remissionem peccatorum quaedam sunt ex parte remittentis, quaedam sunt ex parte ejus cui fit remissio. Ex parte remittentis duo sunt, scilicet misericordia, et justitia. Contra unum illorum est praesumptio , contra aliud desperatio et obstinatio, ex quibus oritur finalis impoenitentia, sicut dicitur in Littera. Ex parte ejus cui fit remissio, primum est, quod sit in unitate Ecclesiae. Propter hoc in symbolo Apostolorum dicitur: " Credo in sanctam Ecclesiam, communionem sanctorum, remissionem peccatorum. " Et contra sanctitatem Ecclesiae in qua fit remissio, est impugnatio veritatis agnitae. Contra communionem sanctorum est invidentia fraternae gratiae. Et sic species peccati in Spiritum sanctum accipiuntur secundum remissiva sive ex parte Dei, sive ex parte Ecclesiae in qua fit remissio, sive ex parte ejus cui fit remissio.

Ad prima tria dicendum est, quod licet in talia peccata aliquando aliquis incidat ex infirmitate, vel ignorantia, tamen ipsa peccata numquam sunt ignorantia vel infirmitas: et ideo sunt peccata in Spiritum sanctum, non in Patrem, neque in Filium,

Ad glossam. Hesychii dicendum, quod licet ille non enumeret nisi duas species, sub illis tamen comprehendit alias: quia quod aliquis in sceleribus suis perseverat usque in finem, ex obstinatione venit vel desperatione. Et hoc non est inconveniens, quod una species oriatur ex alia: quia paulo ante dictum est, quod obstinatio est induratae mentis in malitia pertinacia, per quam fit homo impaenitens.

Ad aliud dicendum, quod verum est quod ex parte remittentis duo sunt, sed ex parte Ecclesiae in qua fit remissio, et ex parte ejus cui fit remissio, multo plura sunt: et ideo multo plures sunt species.

Ad aliud dicendum, quod nihil valet: quia sicut superius saepe dictum est, malum multo amplioris divisionis est quam bonum. Licet sint tres virtutes ordinantes, non sequitur tamen, quod tantum tria debeant esse deordinantia, sed multo plura ex corruptione quae omnifariam incidit.

Ad aliud dicendum, quod non procedit: quia licet tantum duo sunt in paenitenda per quam fit remissio, tamen multo plura sunt ex parte remittentis, et ex parte Ecclesiae, et ex parte ejus cui fit remissio, ut dictum est.

Ad dictum Bernardi dicendum, quod nolle obedire, non est peccatum in Spiritum sanctum ex se, sed aliquam conformitatem habet cum pertinacia et invidentia fraternae gratiae: et propter talem conformitatem dicit Bernardus hoc quod dicit: non tamen formaliter est peccatum in Spiritum sanctum, nisi sicut omne peccatum mortale est contra sanctitatem Spiritus sancti.

Ad aliud dicendum, quod simulata paenitentia non est peccatum in Spiritum sanctum, sed hypocrisis mendax quae evacuat remissionem. Et ex hoc conformitatem habet cum peccato in Spiritum sanctum, scilicet ex parte remittentis. Et ita intelligitur Glossa, Et hoc quod dicitur, Matth. xii, 43, super illud: Cum immundus spiritus exierit ab homine.

Augustinus: " Simulata aequitas non est aequitas, sed duplex iniquitas, " Et sic est de quolibet capitalium vitiorum quando simulatum reddit.

Ad ultimum dicendum, quod licet schisma et haeresis conformitatem habeant cum peccato in Spiritum sanctum, ex hoc quod non remittuntur: nihilominus tamen ex specie non opponuntur his ex quibus fit remissio: et ideo non dicuntur peccata in Spiritum sanctum.