ARTICULUS II.

Quantum peccatum sit blasphemia, utrum semper sit mortale, vel aliquando veniale ?

Deinde quaeritur, Quantum peccatum sit blasphemia? et, Utrum semper sit mortale, vel aliquando veniale ?

Et videtur, quod semper sit mortale.

1. Isa, xviii, 2: Ite, Angeli veloces, ad gentem convulsam ei dilaceratam: ad populum terribilem. Glossa: " Omne peccatum blasphemiae comparatum, levius est. " Sed non esset levius, nisi esset mortale peccatum.

2. Adhuc, Levit, xxiv, II: Educ blasphemum extra castra :... ei lapidet eum populus universus. Et ibidem, v. 16: Qui blasphemaverit nomen Domini, morte moriatur. Nullum peccatum morte et lapidatione puniebatur in Veteri Testamento, nisi esset mortale peccatum.

Gratia hujus quaeritur, Utrum blasphemia sit peccatum tantum viae, vel etiam damnationis in inferno ?

Et videtur, quod in inferno blasphemant. Apocal, xvi, 9: Blasphemaverunt nomen Dei habentis potestatem super has plagas. Ibi Glossa: Interius paenitentes dolebunt, extra confiteri non audebunt. " Ibidem Glossa alia: " Interius dolebunt, quod Deus tantam potentiam habebit, quod scilicet tales plagas inferre possit. " Hoc est blasphemare, auferre scilicet a Deo quod sibi convenit, scilicet potentiam.

Ulterius quaeritur, Utrum blasphemia semper sit in verbis, vel aliquando in factis ?

Et videtur, quod aliquando in factis. II Petr, ii, 2: Per quos via veritatis blasphemabitur. Hoc videtur esse in factis. Ergo in factis aliquando est blasphemia.

Contra:

1. Blasphemia peccatum est oris: quia ore attribuitur Deo quod sibi non convenit, vel aufertur ab eo quod sibi convenit secundum omnes species supra inductas.

2. Adhuc, Quod sit in factis, probatur sic: II Petr, ii, 2, super illud: Per quos via veritatis blasphemabitur, Glossa: " Per haereticos non solum in eis quos per turpissima facta sua et sacrificia vel etiam ministeria exercenda, quae faciunt in odium Christiani nominis: et ad quae concitant imperitos, nomen Dei blasphematur. " Ergo videtur, quod etiam in factis blasphemia sit.

3. Adhuc, Isa. lii, 5: Jugiter iota die nomen meum, blasphematur, scilicet inter gentes. Scitur, quod hoc non fit nisi in factis. Dicit ibidem Hieronymus, quod " in hoc blasphemant, quod dicunt quod non. possit esse potens Deus et bonus qui talem populum habet, de cujus vita et actibus nulla laus Deo accrescit. " Ergo videtur, quod etiam in his sit blasphemia.

Solutio. Ad primam partem quaestionis dicendum, quod absque dubio blasphemia secundum omnes species suas mortale peccatum est, sicut probant auctoritates ad hoc inductae: nisi forte ex eventu efficiatur veniale per confessionem et paenitendam. Unde Augustinus in sermone 11 de Verbis Domini in monte sic dicit: " Impoenitentia et cor impaenitens quamdiu quisque in hac carne vivit, non potest judicari. De nullo enim desperandum, est, quamdiu patientia Dei ad paenitentiam adducit. Paganus est hodie, Judaeus est hodie, infidelis est hodie, haereticus est hodie, schismaticus est hodie: quid si cras amplectatur Catholicam pacem, et sequatur Catholicam veritatem? Quid si isti quos in quocumque genere erroris notas et tamquam desperatissimos damnas, antequam liniant hanc vitam, agant paenitentiam et inveniant veram requiem et vitam in futuro? " Et inducit illud Apostoli I ad Corinth. iv, 5: Itaque nolite ante tempus judicare.

Ad id quod quaeritur, dicendum quod in veritate peccatum blasphemiae viae est, non patriae. Unde cor blasphemi proprie in via egreditur in actum blasphemiae.

Et quod dicuntur damnati blasphe-

mare, potius est ex amaritudine quam sustinent in paenis qua murmurant contra potentiam condemnantis, quam sit ex aliquo. spiritu blasphemiae sicut etiam in textu et in Glossa innuitur inductis.

Et ita sunt intelligendae auctoritates inductae.

Ad aliud dicendum, quod proprie loquendo blasphemia est in verbis: aliquando tamen refertur ad facta sicut et confessio. Ad Titum, i, 16: Confitentur se nosse Deum, factis autem negant.

Et sic procedunt auctoritates inductae ad utramque partem.