ARTICULUS III.

Quare blasphemia dicatur peccatum irremissibile ?

Tertio quaeritur, Quare blasphemia dicatur peccatum ad mortem et irremissibile, pro quo non sit orandum ?

1. Ad hoc dicit Magister Hugo de sancto Victore, sic loquens de hoc peccato, et bene: " Peccatum blasphemiae nihil habet in se excusationis: et ideo non meretur habere excusationem remissionis. " Matth. xii, 31: Spiritus blasphemia non remittetur, scilicet neque in hoc saeculo, neque in futuro.

2. Adhuc, Hugo: " Blasphemus sine misericordia punitur a patribus tamquam civis ineruditus, sine misericordia ejicitur tamquam peregrinus, et veniam non consequitur. "

Contra:

1. Hieronymus: " Blasphemiae culpa grave peccatum, quamquam culpa gravi non careat, erroris tamen veniam habet propter corporis infirmitatem. "

2. Adhuc, Matth. xii, 31 et 32, non dicitur, quod nulla blasphemia remittatur, sed quod Spiritus blasphemia non remittetur, Sic enim jacet littera: Ideo dico vobis: omne peccatum ei blasphemia remittetur hominibus: Spiritus autem blasphemia non remittetur. Et quicumque dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur ei: qui autem dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc saeculo, neque in futuro. Et ex hoc accipitur, quod aliqua blasphemia remissibilis sit.

Solutio. Ad hoc respondet Magister Richardus de sancto Victore dicens, quod aliquis blasphemat spiritu blasphemiae ex coactione: et hoc peccatum procedit ex infirmitate carnis, et ideo in Patrem fit, et hoc est remissibile. Alius ex certa malitia: et hoc quia excusationem non habet, irremissibile est, hoc est, de se non habens causam quare remittatur.

Aliam videtur dare responsionem Ambrosius, et ponitur in Littera in distinctione XLIII, in illo cap. De hoc quoque peccato. Et dicit sic: " Si quis corporis specie deceptus humani remissius aliquid sentit de Christi carne quam dignum est, habet culpam, non est tamen exclusus a venia. Si quis vero Spiritus sancti dignitatem, majestatem et potestatem abneget sempiternam, et putet non in Spiritu Dei ejici daemonia, sed in Beelzebub (quod peccatum dicitur invidentia gratiae oppugnans fraternitatem, et gratiae Dei invidere non dubitat) hic excusationem non habet. Et ideo irremissibile ejus peccatum dicitur: quia causam remissibilitatis in se non habet, infirmitatis scilicet vel ignorantiae: cum hoc quod non convenit nisi Spiritui sancto, scilicet expellere daemones, et remittere peccata, ex certa malitia attribuit Beelzebub, quod blasphemia est, sicut in antehabitis dictum est: quia hoc principi attribuitur daemoniorum, quod, non convenit nisi Spiritui sancto. " Et subjungit: " Non itaque distinctio illa verborum sic accipienda est, quasi trium personarum divisae sint offensae: sed ibi genera peccatorum distincta sunt, Peccatum enim in Patrem id intelligitur, quod per infirmitatem carnis fit, quia Patri Scriptura frequenter attribuit potentiam. Peccatum in Filium, quod fit per ignorantiam, quia sapientia Filio attribuitur. Sed peccatum ex certa malitia dicitur esse contra Spiritum sanctum, cui bonitas attribuitur. "

Et sic patet solutio: quia procedunt auctoritates ad utramque partem introductae..