ARTICULUS IV.

Quare hoc peccatum dicitur peccatum ad mortem ?

Ulterius quaeritur, Quare hoc peccatum dicitur peccatum ad mortem pro quo non est orandum?

1. I Joan. v, 16: Est autem peccatum ad mortem, non pro illo dico roget quis.

2. Adhuc, Augustinus in libro I de Sermone Domini in monte: " Peccatum ad mortem esse puto, cum quis post agnitionem Dei per gratiam Domini nostri Jesu Christi fraternam oppugnat charitatem, et adversos gratiam qua reconciliatus est Deo, invidentiae facibus agitatur. " De hoc enim dicitur, Jerem. vii, 16: Tu ergo, noli orare pro populo hoc, nec assumas pro eis laudem et orationem, et non obsistas mihi, quia non exaudiam te.

3. Adhuc, Matth. xii, 31: Spiritus blasphemia non remittetur. Glossa: " Blasphemus exigentibus malis meritis suis sicut numquam ad remissionem, ita numquam ad paenitendam perveniet. "

Ex his omnibus accipitur, quod peccatum in Spiritum sanctum non est peccatum ad mortem, nisi cum finali impoenitentia.

Sed contra hoc est, 1. Quod in praecedenti articulo habitum est ex verbis Augustini, et ponuntur in libro secundo Sententiarum, distinct. XLIII, cap. Est etiam alia hujus peccati assignatio, quod de nullo desperandum est quamdiu patientia Dei ad paenitentiam adducit: et de quo non desperatur, pro illo non incongrue oratur.

2. Adhuc, Augustinus super illud Psalmi lxviii, 23: Dixit Dominus: Ex Basan convertam, convertam in profundum maris. Hoc est eos qui erant desperatissimi. Et sicut peccatum desperationis quod est peccatum in Spiritum sanctum, remittitur: ita et alia. Ergo non. est peccatum irremissibile, nec ad mortem, nisi in morte comitante.

3. Adhuc, Super illud Psalmi lxviii, 7: Qui educit vinctos in fortitudine, etc, Glossa: " Eos qui vincti et obstinati erant quasi de sepulcro aeternae mortis educit ad paenitentiam et ad vitam. "

4. Adhuc, Super illud Psalmi cxlvii, 17: Mittit crystallum, suam sicut buccellas, Glossa: " Obstinatos et induratos facit aliorum doctores, sicut Paulum. " Ergo videtur, quod istud peccatum aliquando remittitur: et quod remittitur, pro eo non incongrue oratur.

Solutio Magistri patet in Littera in illo cap. Sed quaeritur, Utrum omnis obstinatio mentis, quod non dicitur irremissibile propter hoc, quod numquam remittatur, sed quia vix et difficulter subit humilitatem paenitentiae qua remittatur: sicut vix et magno igne solvitur crystallus. Et hoc satis planum est.

Et sic auctoritates procedunt ad utramque partem: quia quidem remittitur, sed vix et difficulter.

Alii tamen posteriores, distinctionem accipiunt ex ipsis verbis Joannis et Glossa ibidem, et melius dicunt. Dicunt enim, quod peccatum ad mortem dicitur tribus modis. Uno modo quo omne peccatum mortale dicitur peccatum ad mortem. Unde, Joan. v, 17: Omnis iniquitas peccatum est, ei est peccatum ad mortem. Et sic secundum specialem rationem non dicitur peccatum in Spiritum sanctum ad mortem, sed generalem.

Secundo modo, dicitur peccatum ad mortem, ut ibidem dicit Glossa, quod separat finaliter a Deo, sicut mors animam e corpore. Et sic peccatum in Spiritum sanctum potest dici peccatum ad mortem. Tertio modo, dicitur peccatum ad mortem, quod cum finali impoenitentia et obstinatione perdurat usque ad mortem. Unde Glossa interlinearis super illud I Joannis, v, 16: Est peccatum ad mortem, hoc est, usque ad finem vitae, si in hac obstinatione impaenitens decesserit. Per istam distinctionem scitur, quod obstinatio et finalis impoenitentia sunt peccata ad mortem.

Et sic patet solutio ad omnia objecta: quia post mortem non est locus remissionis, sed retributionis. Sed ante mortem pro quolibet peccatore orandum est: quia patientia Dei ad poenitentiam adducit. Unde, ad Hebr.. x, 28 et 29: Irritam quis faciens legem Moysi, sine ulla miseratione duobus vel tribus testibus moritur: quanto magis putatis deteriora mereri supplicia, qui Filium Dei conculcaverit, et sanguinem testamenti pollutum duxerit, in quo sanctificatus est, et spiritui gratiae contumeliam fecerit ?

. Et haec de peccato in Spiritum sanctum dicta sufficiant: quia quod ultimo de differentiis et sufficientia istorum peccatorum quaerendum esset, secundo membro istius distinctionis disputatum et determinatum est per singula in communi.