Albert the Great, Commentarii In Psalmos

Dicit ergo : Sic Dominus adjuvat, ut mihi securitas, et contemptus adversariorum, et etiam e bonum est confidere in Domino, " id est, melius, (positivum sumit pro comparativo) " quam confidere in homine : " et est abusiva comparatio, quia in homine non est bonum confidere. Isa. xxx, 5 : Omnes confusi sunt super populo qui eis prodesse non potuit : non fuerunt in auxilium et in aliquam utilitatem, sed in confusionem et in oppobrium. Et rursum, in eodem, v. 3 : Erit vobis fortitudo Pharaonis in confusionem, et fiducia umbrae aegypti in ignominiam. Et,XXXVI, 6 : Ecce confidis super baculum arundineum confractum istum, super aegyptum : cui si innixus fuerit homo, intrabit in manum ejus, et perforabit eam. Et propter hoc dicitur, Jerem. XVII, 5 : Maledictus homo qui confidit in homine, et ponit carnem brachium suum. Sed in Domino confidere bonum. Eccli. xxxii, 28 : Qui confidit in illo, non minorabitur. Et propter hoc dicitur e contrario, Jerem. xvii, 7 : Benedictus vir quiconfidit in Domino, et erit Dominus fiducia ejus.

" Bonum est sperare. " Hic tangit excellentiam comparatione ad naturam Angelicam.

Ait enim : Sic excellit humanum adjutorium, et etiam Angelicum, quia " bonum est sperare " (et est abusiva comparatio sicut supra : tamen aliquo modo videtur magis sperandum in Angelo quam in homine) " in Domino, " et totum se illi projicere, " quam sperare in principibus, " in Angelis scilicet, qui principes dicuntur. Supra, in Psal. lxvii, 26 : Praevenerunt principes conjuncti psallentibus. Sed nec in illis, quamvis per eos nos conservet Dominus, nec in hominibus etiam. In Psal. cxlv, 2 et 3, infra : Nolite confidere in principibus, in filiis hominum, in quibus non est salus. Sed de Domino dicitur, Thren. iii, 25 : Bonus est Dominus sperantibus in eum, animae quaerenti illum. Quia, Proverb. XXIX, 25, dicitur : Qui sperat in Domino, sublevabilur. Eccli. II, 11 : Nullus speravit in Domino, et confusus est. Nec mirum : omnia enim sunt bona quasi accidentaliter, et respective, ipse solus bonus in se, et per se essentialiter.

Notandum enim, quod est bonum naturae creatae, Genes, I, 31 : Vidit Deus cuncta quae fecerat, et erant valde bona. Et est bonum in genere, quod est bonum in se, sed potest fieri male, Tob. XII, 8 : Bona est oratio cum jejunio et eleemosyna. Et est bonum gratiae, quod adhuc supereminet, de quo Eccli. XIII, 30 : Bona est substantia, cui non est peccatum in conscientia. Et est bonum gloriae creatae, Psal. cxxvii, 2 : Labores manuum tuarum quia manducabis, etc. Hoc praegustaverat Petrus, Matth. XVII, 4 : Domine, bonum est nos hic esse. Et est bonum naturae increatae, quod est bonum in se, et per se. Infra, in Psal. cxviii, 68 : Bonus es tu, et inbonitate tua doce me justificationes tuas. Judith, XI, 6 : Tu solus bonus ei potens es in omni regno. In hoc ergo bono conlidere, in hoc totam spem ponere, excedit sine comparatione omnem spem, omnium confidentiam in alia re.

" Omnes gentes. " Hic secundum totius illius partis, in qua probat Dei misericordiam exemplo sui. Confessus est enim suam liberationem, hic addit liberationis modum.- Et tangit modum duplicem liberationis, quem est expertus. Primo, quia liberat, a casu conservando. Secundo, si cadere contingat, a casu erigendo, ibi, v. 13 : " Impulsus eversus sum. "

In prima duo secundum genus duplex persecutorum ad casum impellentium. Primi, infideles de Gentibus. Secundi, infideles de Judaeis. Primo ergo tangitur liberatio a primis, ne ruere faciant. Secundo, a secundis, ibi, v, 11 : " Circumdantes, "

In prima duo. Primo, modus persecutionis justi, in cujus persona loquitur, ab ipsis Gentibus. Secundo, medus divinae liberationis, ibi, " Et in nomine Domini. "