222
ἐμαυτόν καί τόν Πατέρα καί ἐξέχεα πλουσίως τό Πανάγιόν μου Πνεῦμα ἐπί πᾶσαν ὄντως σάρκα, καί τό ὄνομά μου πᾶσιν ἀπεκάλυψα ἀνθρώποις, καί τοῖς ἔργοις, ὅτι κτίστης καί δημιουργός ὑπάρχω, ἔδειξα καί νῦν δεικνύω πάντα, ἅ ποιῆσαι ἔδει, ἀμήν.
Ν∆'.
Ὅτι ἑκάστῳ τῶν ἀνθρώπων δέδωκεν ὁ Θεός προσφυῶς καί πρός τό συμφέρον τό χάρισμα διά Πνεύματος Ἁγίου εἰς τό ἐνεργεῖν, οὐχ ὥσπερ αὐτός θέλει, ἀλλ᾿ ὡς ὑπ᾿ αὐτοῦ προωρίσθη, εἰς τό μή κενόν εἶναι μέσον τῆς ἐκκλησίας αὐτοῦ. (393)
Τό ποίημα τοῦ ποιητοῦ τί ποτ᾿ ἄν γνοίη δίχα; Τήν γνῶσιν γάρ, ἥν ἔλαβε, πάντως ἀπαιτηθείη, πρᾶξίν τε καί ἐνέργειαν δικαίως καί πρεπόντως, καί γάρ σκαπάνη, δρέπανον, μάχαιρά τε καί πρίων, ἀξίνη, ῥάβδος, λόγχη τε, φάσγανόν τε καί τόξον, βέλος καί πάντα τά λοιπά ἐργαλεῖα ἐν βίῳ, ἕκαστον τήν ἐνέργειαν κέκτηται τήν ἰδίαν, ἀλλ᾿ οὐκ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ λαβόν, ἐξ ἡμῶν δέ γε πάντως. Ὁ γάρ τεχνίτης ἕκαστον, πρός ὅπερ ἄν ἐθέλοι, κατασκευάζει ἐνεργεῖν ἐργαλεῖον ἐντέχνως. ∆ιό θερίζειν λήϊα οὐκ ἔξεστι σκαπάνη, οὐδέ δρεπάνῳ τεκτονεῖν, οὐδ᾿ ἐν μαχαίρᾳ κτίζειν, οὐ σκάπτειν μετά πρίονος, οὐ ῥάπτειν τῇ ἀξίνῃ, οὐ τέμνειν ξύλα ῥάβδῳ γε, λόγχῃ δ᾿ οὐ πρίζειν θέμις, οὐδέ φασγάνῳ σφενδονεῖν, οὐκ ἐν τῷ τόξῳ τέμνειν, ἀλλ᾿ ἁρμοζόντως ἑκάστῳ χρή πρός ἕκαστον χρᾶσθαι. Εἰ δ᾿ οὐ πρός ἅ γεγόνασιν, ἀλλ᾿ ἄλλως χρήσῃ τούτοις, ἀπόλωλεν ὁ βίος σοι καί πᾶσα πρᾶξις πάντως. Οὕτως οὖν μοι νόει καί Θεόν ἡμᾶς πεποιηκέναι ἐν ἔργοις ἕκαστον πιστόν ἐνεργεῖν ἐν τῷ βίῳ, (394) τούς μέν διδάσκειν θέμενος, τούς δέ πάντως μανθάνειν, ἄλλους τοῦ ἄρχειν τῶν πολλῶν, τούς δέ ὑπείκειν τούτοις˙ καί οἷς μέν σοφίαν δέδωκεν, οἷς δέ γνῶσιν καί λόγον, τό προφητεύειν ἄλλοις δέ, τό λαλεῖν γλώσσαις ἄλλοις, θαυματουργεῖν ἑτέροις δέ καί ἐνεργεῖν δυνάμεις˙ ἄλλους προστάτας ἔδειξε. Πνευματικά δέ ταῦτα, ἀλλ᾿ εἴπωμεν καί ἕτερα χαρίσματα τοῦ κτίστου, ἅ τοῖς ἀνθρώποις δέδωκεν, ἑκάστῳ κατ᾿ ἀξίαν˙ τόν μέν ἀνδρεῖον σώματι, τόν δέ ὡραῖον μᾶλλον πεποίηκε καί ἕτερον εὐφωνότερον ἄλλων,