Ps 38
1
In finem, ipsi Idithun. Canticum David.
2
Dixi : Custodiam vias meas :
ut non delinquam in lingua mea.
Posui ori meo custodiam,
cum consisteret peccator adversum me.
3
Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis ;
et dolor meus renovatus est.
4
Concaluit cor meum intra me ;
et in meditatione mea exardescet ignis.
5
Locutus sum in lingua mea :
Notum fac mihi, Domine, finem meum,
et numerum dierum meorum quis est,
ut sciam quid desit mihi.
6
Ecce mensurabiles posuisti dies meos,
et substantia mea tamquam nihilum ante te.
Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
7
Verumtamen in imagine pertransit homo ;
sed et frustra conturbatur :
thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.
8
Et nunc quæ est exspectatio mea : nonne Dominus ?
et substantia mea apud te est.
9
Ab omnibus iniquitatibus meis erue me :
opprobrium insipienti dedisti me.
10
Obmutui, et non aperui os meum,
quoniam tu fecisti ;
11
amove a me plagas tuas.
12
A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus :
propter iniquitatem corripuisti hominem.
Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus :
verumtamen vane conturbatur omnis homo.
13
Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam ;
auribus percipe lacrimas meas.
Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te,
et peregrinus sicut omnes patres mei.
14
Remitte mihi, ut refrigerer
priusquam abeam et amplius non ero.]