Acta Benedicti Pp. XVI 695

LITTERAE APOSTOLICAE

I

Venerabili Dei Servo Bernardo Francisco de Hoyos caelitum Beatorum tribuitur

dignitas.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. - «Videbunt in quem transfixerunt »

(Io 19, 37).

Magnum fuit desiderium Venerabilis Dei Servi Bernardi Francisci de

Hoyos, Societatis Iesu sodalis, semper Domini transfixum Cor inspiciendi,

cum in eo infmitum amorem contemplaretur, necnon ceteris hominibus

absconditum thesaurum demonstrandi, quem in Filii Sui Corde nobis

obtulit Deus.

Bernardus Franciscus de Hoyos die XXI mensis Augusti anno MDCCXI

in pago Torrelobatón, prope Vallisoletum, prior de duobus liberis ex nobili

familia ortus est atque die V mensis Septembris baptismi aqua est ablutus.

Postquam optimam institutionem suo in pago obtinuit, parentes in Colle-

gium eum miserunt primum Nethymnae Campestris tum Villagarciae

Campestris, quod utrumque Iesuitae moderabantur, ubi vitam religiosam

in Societate Iesu affectavit. Ambagibus parentum itemque Provincialis su-

peratis adiit novitiatum. Illis annis (MDCCXXVI-MDCCXXVIII) sanctus Aloisius

Gonzaga et sanctus Stanislaus Kostka in sanctorum catalogum sunt relati,

qui apud Iesuitarum discipulos exemplaria habiti sunt. Sed apud eum Ioan-

nes Berchmans maius habuit pondus, cuius canonizatio eventura erat. Novi-

tiatus et philosophiae annis eum est moderatus P. Ioannes de Loyola Socie-

tatis Iesu, eximius quidem spiritalis moderator eumque in theologica

disciplina adipiscenda est comitatus, cuius curriculum in Collegio Santi Am-

brosii Vallisoleti absolvit (annis MDCCXXXI- MDCCXXXV), ubi non modo magnae

precationis factus est homo sed etiam mysticus. Huic Societatis Iesu sodali

munus concredidit Dominus, quod eius vitae unum fuit propositum, scilicet

Cordis pietatem per propriam sanctificationem et efficacem apostolatum dif-

fundendi. Ante omnia Bernardus Iesus Christi Cordi die XII mensis Iunii anno

MDCCXXXIII formula illa, quam sanctus Claudius La Colombière scripsit, sese

consecravit. Agebatur autem non de gratia, qua ipse intime ac personaliter